Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego
Zacisze, 22 listopada 2016
W krakowskich Łagiewnikach dnia 19 listopada 2016, kiedy został złożony Akt przyjęcia Chrystusa jako Króla i Pana narodu polskiego. Ks. bp Czaja w swojej homilii zacytował myśl polskiego wieszcza Cypriana Kamila Norwida z utworu „Królestwo”: „Nie niewola, ni wolność – są w stanie. Uszczęśliwić cię… nie! Tyś osobą: udziałem twym więcej!… panowanie. Nad wszystkim w świecie – i nad sobą”
Czy jednak jesteśmy w stanie zapanować nad wszystkim w naszym społeczeństwie, w naszym Kościele i w rodzinach, czy zapanujemy nad sobą, bez przyjęcia Jezusa za Króla i Pana, bez poddania się Jego Prawu, Jego woli i zbawczej władzy?
Panowanie. Pojęcie to, wzbudza najczęściej negatywne odczucia. Raczej nie lubimy panujących nad nami. Jednak panowanie nie jest czymś złym, bo inaczej nie byłoby wolą Boga Ojca, by Jezus panował nad nami i „by wszystko zostało poddane pod Jego stopy”. (1 Kor 15, 27) Składając Akt przyjęcia Chrystusa za Króla i Pana, wyrażamy nasze pragnienie, by Jezus panował w tym świecie i nad nami. Pragniemy Jego panowania i o to się modlimy. Jezus zapowiedział apostołom, że będą panowali, kiedy zasiądą na 12 tronach i będą sądzić 12 pokoleń synów Izraela. W planach Bożych jest przewidziane panowanie, w którym my też mamy mieć udział.
Panować, to znaczy mieć dokładny ogląd sytuacji, dostrzegać wszystkie procesy i zarządzać ich przebiegiem, prowadzić, kontrolować kierunki i wpływać na efekty. Niewielu ludzi potrafi panować. Jedynym panującym, który naprawdę nad wszystkim ma władzę, któremu wszystko jest poddane i doskonale wypełnia wolę Ojca jest Jezus. Bez Niego nie jest możliwe podjęcie jakiegokolwiek działania, które służy Dobru i budowaniu Królestwa Bożego.
W Poznaniu w czasie inauguracji Roku Formacyjnego 2016/2017 dokonaliśmy Aktu przyjęcia Chrystusa jako Króla i Pana we wspólnocie RRN. Wyznaliśmy, że Jezus jest Panem i prosiliśmy Go, aby On w nas działał, abyśmy mieli udział w budowaniu Królestwa Bożego na ziemi.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus pod koniec swojego życia w 1895 roku złożyła prywatny Akt ofiarowania się Miłości Miłosiernej. Ten Akt pokazuje odkryty przez nią sposób prowadzenia walki duchowej o Królestwo Boże na ziemi przez zdobycie Serca Bożego ufnością. Święta zachęcała, by oddać się bezgranicznie Jezusowi, jako Panu Wszechświata. Powinniśmy ufnością, podobnie jak święta, zdobywać Serce Boga i pozwalać Mu swobodnie zarządzać naszym życiem. Wtedy jesteśmy w głównym nurcie Jego działania i uczestnikami Jego panowania. Bezgraniczna ufność pozwala na to, by Jezus dokonywał w naszym życiu cudów, przez to my będziemy przynosili duchowe owoce.