Wielkopostna tradycja pielgrzymowania do kościołów zrodziła się w Rzymie. Pielgrzymi indywidualnie lub grupowo nawiedzali każdego dnia inny kościół, adorując Najświętszy Sakrament i w ten sposób przygotowując się do obchodów największej tajemnicy chrześcijaństwa, jaką jest misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa. Od trzech lat podobna praktyka została zaszczepiona na warszawski grunt. W obu warszawskich diecezjach wyznaczone zostały kościoły, do których można się udać, aby wyspowiadać się, znaleźć czas na adorację Najświętszego Sakramentu, uczestniczyć w Eucharystii i nabożeństwach.
Dnia 28 marca 2017 warszawsko-praska parafia Świętej Rodziny na Zaciszu była wyznaczona na kościół stacyjny Wielkiego Postu. Tego dnia pielgrzymi rzymscy nawiedzali bazylikę św. Wawrzyńca w domu Damazego. Wspólnota RRN, została zaproszona do pielgrzymki do tego kościoła i wzięcia udziału w wieczornej Liturgii.
Nabożeństwo Gorzkich Żali rozpoczęło się wystawieniem Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. To nabożeństwo pasyjne śpiewane tylko w polskich kościołach ma długą historię. Zostało ułożone w 1704 r. przez ks. Wawrzyńca Benika dla członków Towarzystwa św. Rocha, ale szybko zostało przyjęte w innych wspólnotach parafialnych. Gorzkie Żale zawierają motywy z Jutrzni z tamtego okresu i elementy średniowiecznych pasyjnych misteriów liturgicznych.
Ks. Janusz Kopczyński w nauce pasyjnej przypomniał, że to przy pomocy łaski Bożej mogliśmy rozważać tajemnice męki Pana Jezusa. W Ogrójcu Jezus zachęcał swoich uczniów do modlitwy: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Mk 14,38). Także i nas Jezus wzywa do modlitwy, do trwania w Bożej obecności. Modlitwa ratuje nas przed kusicielem, który próbuje nas odwieść od przebywania z Bogiem. Największym błędem człowieka jest opuszczanie modlitwy. Bez niej człowiek grzeszy. Jezus na modlitwie – kontynuował ks. Janusz, stanowił jedno z Bogiem Ojcem. My mamy nauczyć się trwać na modlitwie w zwykłej codzienności. Tak jak apostołowie w Ogrójcu zasnęli z powodu smutku, tak i my możemy ustać w modlitwie z jakiegoś powodu. Należy się zawsze modlić, nie ustawać. Zaspokojenie doczesnych pragnień nie jest wyłącznym powołaniem człowieka, który „nie samym chlebem żyje, ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Pwt 8, 3). Trzeba się modlić, by żyć Słowem Bożym. Tylko dzięki łasce Bożej możemy nauczyć się modlić. „Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami”. (Rz 8, 26). O św. Janie Pawle mówi się, że był człowiekiem modlitwy. Nawet kiedy pracował, to jego praca była modlitwą. Również św. Faustyna cały czas była zatopiona na modlitwie. Wszystko robiła w milczeniu, bo cały czas się modliła i tego uczyła innych. Często powtarzała: „Pan mój i Bóg mój”, My również możemy tak się modlić, powierzając Panu własną duszę i dusze tych, których spotykamy.
Uroczysta Eucharystia była sprawowana przez ks. Andrzeja Mazańskiego wraz z ks. Adamem Kurowskim z parafii św. Barnaby Apostoła w Warszawie. Rozpoczęła ją pieśń do Świętej Rodziny o głębokiej medytacyjnej treści (1). Główny celebrans przypomniał, że kościół dzisiejszego dnia był szeroko otwarty dla parafian i gości. Sam Pan Jezus zapraszał: „Spragnieni, przyjdźcie do wody, chociaż nie macie pieniędzy, przyjdźcie i pijcie z radością” (antyfona na wejście). Msza święta była sprawowana w intencji tych, którzy w dniu dzisiejszym przybyli do tej świątyni.
Czytania pierwsze pochodziło z Księgi Ezechiela (Ez 47, 1-9, 12), w której autor przedstawił wizję życiodajnej rzeki mającej swe źródło spod progu świątyni. W Ewangelii wg św. Jana (J 5, 1-16) usłyszeliśmy, jak Jezus uzdrowił człowieka chorego od 38 lat. (Zachorował ok. 5 lat przed narodzeniem się Jezusa) W czasie homilii ks. Andrzej powiedział, że tak, jak w czasach Jezusa i dziś nie brakuje ludzi chorych. W Ewangelii jest mowa o wielu chorych oczekujących na poruszenie się wody przy sadzawce Betesda, z nadzieją na uzdrowienie. Jeden z nich liczył na pomoc drugiego człowieka w dotarciu do sadzawki, bo sam nie mógł chodzić. Liczenie na drugiego człowieka jest częste, gdy dotyka nas choroba, ale czy zawsze jest to zgodne z wiarą? Jezus wchodzi w sytuację rozczarowanego brakiem pomocy chorego i pokazuje, że może być inaczej, niż do tej pory. Uzdrowienie dokonało się na Słowo Jezusa: „Weź swoje łoże i chodź”. Słowo Jego ma moc sprawczą: może uratować człowieka, ocalić, zmienić sytuację. Dobra Nowina o zbawieniu, to prawda, że Jezus jest pośród nas, jako Ten, który ratuje, ocala i zbawia. On dla nas stał się człowiekiem i możemy doświadczyć owoców spotkania z Nim. Woda wypływająca ze świątyni (czytanie z Księgi Ezechiela) rozlewa się i z ziemi wyrastają drzewa dające owoce. Bóg stał się człowiekiem – kontynuował ks. Andrzej – i możemy Go dziś spotkać w uprzywiliowanym miejscu, w tej świątyni. Co jest potrzebne byśmy mogli doświadczyć mocy Chrystusa Pana? Żywa wiara pozwala zaczerpnąć ze zdrojów zbawienia. Nie jest łatwo doświadczyć mocy wiary, która jest łaską. Jezus pomaga nam byśmy uczynili akt wiary. Ona jest potrzebna w doświadczeniu owocności spotkania z Chrystusem. Doświadczenie wiary cechuje się łagodnością. Jezus pokazuje, że warto wierzyć i, że wszystko jest możliwe dla tego, który wierzy. A nawet usuwa przeszkody, czy lęki nie pozwalające na zrodzenie się aktu wiary. Tak jak do ojca proszącego o zdrowie dla dziecka, też mówi do nas: „ Nie bój się, tylko wierz” (Mk 5, 36) i wskazuje, że wiarę możemy zaczerpnąć ze zdrojów zbawienia.
Dziękujmy, że możemy doświadczyć uzdrawiającej mocy wiary. Miłość Chrystusa ma moc przemiany tego świata. Ta miłość jest obecna pośród nas. Dociera do nas poprzez Świętą Rodzinę. Jezus objawia nam moc Bożej miłości i uzdalnia nas do wiary. Dziękujmy za owoce Bożej miłości w nas.
Na zakończenie Eucharystii odmówiliśmy Akt oddania się Świętej Rodzinie z Nazaretu. Ks. Andrzej podziękował wszystkim pielgrzymom i zaprosił na uroczystą konsekrację Kościoła pw. Świętej Rodziny na Zaciszu, która odbędzie się 18 czerwca 2017 r. w czasie Mszy Świętej niedzielnej o godz. 11.00.
(1) Pieśń do Świętej Rodziny
Dobrze złączone Imiona one: Jezus, Maryja, Józef.
Świat ozdabiają, niebo nam dają Jezus, Maryja Józef.
Pomoc żyjącym, umierającym Jezus, Maryja, Józef.
Szczęście jest wszedzie, gdzie tylko będzie Jezus, Maryja, Józef.
W Was ufność wielka i pomoc wszelka Jezus, Maryja, Józef.
Mnie drogę wieczną sprawcie bezpieczną Jezus, Maryja, Józef.
W niebo wprowadzcie, o duszy radźcie Jezus, Maryja, Józef.
Przez szczerą skruchę, sprawdźcie otuchę Jezus, Maryja, Józef.