Wielkie antyfony śpiewane w ostatnim tygodniu Adwentu - adoracja

http://www.koszalin.oaza.pl/files/img_articles_normal/940ad0e884e1cc9382ba384db740e57b.jpg

1. O Mądrości, która wyszłaś z ust Najwyższego, * Ty obejmujesz wszechświat od krańca do krańca, / i wszystkim rządzisz z mocą i słodyczą; / przyjdź i naucz nas dróg roztropności.

Panie Jezu,Ty jesteś Słowem wypowiedzianym do nas przez Boga. Przez Ciebie wypowiedziała się Mądrość Boża. Ty stworzyłeś i odkupiłeś nas wszystkich. Cały świat napełniasz swoją wiedzą.
Panie, przeniknij nas, naucz nas swojej mądrości.

 

2. O Adonai, Wodzu Izraela, * Tyś w krzaku gorejącym objawił się Mojżeszowi / i na Synaju dałeś mu Prawo; / przyjdź nas wyzwolić swym potężnym ramieniem.

Adonaj, to znaczy Pan. Tak nazywali Cię Izraelici, którzy nie śmieli wypowiadać imienia Jahwe. Ty rozmawiając z Mojżeszem nauczyłeś go 10 przykazań. Stały się one naszym Dekalogiem. Twoje przykazania nie tylko uczą jak postępować, ale też chronią przed złem i pozwalają normalnie żyć. Wypełnianie Twojego przykazania miłości Boga i bliźniego otwiera nam drogę do bycia dzieckiem Bożym. Przez swoje przykazania chronisz nas swoim potężnym ramieniem.
Panie, naucz nas wypełniać twoje przykazania.

 

3. O Korzeniu Jessego, * który się wznosisz jako znak dla narodów, / przed Tobą zamilkną królowie, a ludy modlić się będą do Ciebie; / przyjdź nas wyzwolić, już dłużej nie zwlekaj.

Dawid niewiele znaczył nawet w oczach własnego ojca Jessego. Nie został zaproszony na spotkanie wszystkich braci z Samuelem. Właśnie jego Bóg wychował i wyznaczył na króla. Ostatni syn stał się potężnym królem Izraela, którego Ty sam prowadziłeś. Panie Ty jesteś żywym organizmem wyrastającym ze starego i zbutwiałego korzenia ludzkości. Tylko Ty możesz dać nam nowe życie, odnowić nas, abyśmy nie tyle podobali się światu lecz Bogu.
Panie, nie zwlekaj, daj nam nowe życie.

 

5. O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, * Ty, który otwierasz, a nikt zamknąć nie zdoła, / zamykasz, a nikt nie otworzy; / przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka, / pogrążonego w mroku i cieniu śmierci.

Panie w twoich rękach znajduje się klucz otwierający dla nas podwoje zbawienia. Dla nas otworzyłeś bramy raju zamknięte za Adamem i Ewą. Twoje Królestwo stoi dla nas otworem. Wielu z nas tkwi w swoich grzechach, nałogach. Nie potrafimy sami wyjść z więzienia zła, które nas oplątuje.
Panie, wyprowadź nas z mroku i cienia grzech, zamim podwoje zbawienia zostaną zamknięte.

 

4. O Wschodzie, * blasku Światła wiecznego i Słońce sprawiedliwości; / przyjdź i oświeć siedzących w mroku i cieniu śmierci.

Panie, Ty jesteś Światłością przenikającą świat i ludzkie sumnienia. My możemy nie dostrzegać własnego uwikłania w grzechy, ale przed tobą nic się nie ukryje. Nie lubimy nocy, tęsknimy za dniem, za światłem, dlaczego nasze dusze miałyby cierpieć z powodu ciemności.
Panie uzdrów nas swoim Światłem.

 

6. O Królu narodów, przez nie upragniony; * Kamieniu węgielny Kościoła, / przyjdź i zbaw człowieka, / którego utworzyłeś z prochu ziemi.

Panie teraz wydaje się, że narody Ciebie nie potrzebują, nie pragną. Nawet nie pomyślają się, jak bardzo ich istnienie od Ciebie zależy. W swojej pysze my też myślimy, że jesteśmy mocni i samowystarczalni, zapominając, że z prochu powstałiśmy i w proch się obrócimy. Bez ciebie Panie życie nie ma wartości, ani sensu.
Panie, zbaw nas. Ty jesteś naszą nadzieją i pokojem.

 

7. O Emmanuelu, * nasz Królu i Prawodawco, / oczekiwany Zbawicielu narodów; / przyjdź, aby nas zbawić, nasz Panie i Boże.

Emanuel – to znaczy Bóg z nami. Emanuel to jedno z intymnych imion Twoich Jezu. Tak według proroctwa Izajasza miała Cię nazywać Maryja. Bóg z nami, Bóg bliski. Bóg, do którego możemy zwracać się po imieniu, choć jest Królem i Prawodawcą.
Panie Jezu, proszę Cię, aby Twoje imię brzmiało w moim sercu i na ustach teraz i przez całą wieczność.

Panie Jezu, przyjmuję Ciebie jako swojego Pana i Zbawiciela.
Powierzam Ci moje życie i moje zbawienie
Powierzam Ci moich bliskich i ich zbawienie.
Powierzam Ci moją ojczyznę i cały świat.
Przyjdź, Panie Jezu.

Powyższa adoracja miała miejsce 23 grudnia w kościele MB Częstochowskiej w Wołominie.
Inspiracją tej adoracji była:
medytacja: antyfon śpiewanych przed Ewangelią w ostatnim tygodniu Adwentu,
medytacja antyfon recytowanych przed Pieśnią Maryi - Magnifikat w Nieszporach, również w tym samym okresie okresie liturgicznym,
a także artukuł znaleziony na stronie Oazy diecezji koszalińskiej.
Tekst został napisany przez amerykańską malarkę i pisarkę Jeanne Kun, a przetłumaczony przez Błażeja Thomasa. Całość opracował ks. Zbigniew Woźniak.

Poniżej można się zapoznać z całym artykułem.


 
Wielkie Antyfony O

W ostatnim tygodniu Adwentu nasza uwaga skupia się na mesjańskich obietnicach głoszonych przez starożytnych proroków Izraela. W Liturgii godzin cechą wyróżniającą tydzień poprzedzający wigilię Bożego Narodzenia są antyfony, śpiewane w czasie nieszporów przed i po recytacji Magnificat. Zostały one włączone do tekstów klasztornych w średniowieczu. Zwane również Wielkimi Antyfonami lub Antyfonami "O", znajdują się one obecne również w mszalnej liturgii słowa tych dni, jako werset przed Ewangelią. Antyfony te nadają liturgii charakter gorliwego oczekiwania, którego dynamika narasta w ciągu siedmiu ostatnich dni Adwentu i pomaga nam przygotować się na Uroczystość Narodzenia Pańskiego.

Antyfony "O", to wyjątkowe dzieło sztuki i wspaniała ozdoba przedświątecznej liturgii, przepełniona duchem słowa Bożego. Tworzą one poezję, która napełnia liturgię chwałą, a ich twórca ukazuje niespotykane bogactwo biblijnych motywów. Antyfony te są niejako obrazami starotestamentalnych imion Chrystusa. Ich motyw przewodni ma charakter mesjański i podkreśla nadzieję na przyjście Zbawiciela. Jezus wzywany jest siedmioma tytułami zaczerpniętymi głównie z Księgi Proroka Izajasza. Ich kolejność jest zgodna z historią zbawienia, od początku stworzenia aż do bram Betlejem.

Wszystkie siedem antyfon posiada ten sam schemat budowy, odzwierciedlający tradycyjną modlitwę liturgiczną. Każda Antyfona "O" rozpoczyna się wezwaniem oczekiwanego Mesjasza, po którym następuje krótkie uwielbienie Jego Imienia. Każda Antyfona kończy się wołaniem o Jego przyjście (łac. veni - przyjdź) oraz prośbą Ludu Bożego, dopasowaną odpowiednio do tytułu, pod którym wzywany jest Mesjasz.

Te tytuły mesjańskie to:

Sapientia - Mądrość
Adonai - Pan Domu Izraela
Radix Jesse - Korzeń Jessego
Clavis David - Klucz Dawida

Oriens - Wschód
Rex gentium - Król Narodów
Emmanuel - Bóg z nami

W języku łacińskim pierwsze litery tych tytułów tworzą akrostych, który czytany wspak składa się w zdanie: "Ero cras" - tzn. "Przyjdę jutro".

Dzisiaj Antyfony "O" najbardziej znane nam są z hymnu nieszpornego "Boża Mądrości" lub pieśni kościelnej "Mądrości, która z ust Bożych wypływasz". Każda strofa hymnu i pieśni odzwierciedla jedną z antyfon. Poza ich użyciem w Liturgii godzin oraz jako aklamacji przed Ewangelią, są one również włączone do modlitw kościelnych i domowych. Wspólna modlitwa adwentowa (np. w domu, w szkole, w parafii) może się składać ze śpiewów albo recytacji antyfon oraz odpowiednich czytań i rozważań na dany dzień.
Skróty: Biblia Tysiąclecia (BT), Liturgia Godzin (LG), Lekcjonarz mszalny (LM).

17 grudnia

  • BT - "Wyszłam z ust Najwyższego i niby mgła okryłam ziemię." (Syr 24, 3); "Sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią." (Mdr 8, 1)
  • LG - O Mądrości, która wyszłaś z ust Najwyższego, * Ty obejmujesz wszechświat od krańca do krańca, / i wszystkim rządzisz z mocą i słodyczą; / przyjdź i naucz nas dróg roztropności.
  • LM - Mądrości Najwyższego, która urządzasz wszystko mocno i łagodnie, przyjdź i naucz nas drogi roztropności.

Mądrość jest tutaj przedstawiona jako osoba obecna przy Bogu od początku czasów, kiedy Bóg stwarzał byty widzialne i niewidzialne. Jest to starotestamentalna figura Jezusa, wiecznego Słowa (Logosu), o którym mówi święty Jan na początku swojej Ewangelii. Jest to Słowo, które wychodzi z ust Bożych i stwarza, a nawet "w pełni czasów" samo staje się ciałem. Mądrość jest początkiem bojaźni przed Bogiem i Jego świętością. Jest to Mądrość, którą prosimy, aby nauczyła nas pokory. Wołanie: "Przyjdź!" powtarzane nieustannie, niezachwianie i pełne nadziei otwiera nas na Mądrość z wysoka.

18 grudnia

  • BT - "Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego." (Wj 3, 2); "Przeto powiedz synom izraelskim: Ja jestem Pan! Uwolnię was od jarzma egipskiego i wybawię was z niewoli, i wyswobodzę was wyciągniętym ramieniem i przez surowe kary" (Wj 6, 6).
  • LG - O Adonai, Wodzu Izraela, * Tyś w krzaku gorejącym objawił się Mojżeszowi / i na Synaju dałeś mu Prawo; / przyjdź nas wyzwolić swym potężnym ramieniem.
  • LM - Wodzu domu Izraela, który na Synaju dałeś Prawo Mojżeszowi, przyjdź nas odkupić mocą Twojego ramienia.

Słowo "Adonai" w języku hebrajskim oznacza "mój Pan" i było używane przez pobożnych Żydów do uwielbiania Jahwe. W drugiej antyfonie przechodzimy od stworzenia do momentu, w którym Bóg objawia się Mojżeszowi i daje Izraelowi Prawo. Przypomina ona również wyzwolenie spod władzy faraona, jako nasze wyzwolenie z grzechu. Obraz Boga wyciągającego swe ramię w celu obrony Narodu Wybranego przywołuje na myśl Jezusa, który swoje ramiona wyciągnął dla nas na krzyżu.

19 grudnia

  • BT - "Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego". (Iz 52,13, 15); "On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał On wdzięku ani też blasku, aby na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał". (Iz 53,2)
  • LG - O Korzeniu Jessego, * który się wznosisz jako znak dla narodów, / przed Tobą zamilkną królowie, a ludy modlić się będą do Ciebie; / przyjdź nas wyzwolić, już dłużej nie zwlekaj.
  • LM - Korzeniu Jessego, który stoisz jako sztandar narodów, przyjdź nas uwolnić, racz dłużej nie zwlekać.

Izajasz przepowiadał przywrócenie tronu Dawida - nową gałąź wyrastającą ze starego korzenia. Chrystus jest korzeniem Jessego w podwójnym sensie: jest potomkiem Dawida, który był najmłodszym synem Jessego oraz ponieważ odziedziczył tron królewski. Anioł przepowiedział Maryi: "Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca." (Łk 1, 32-33) Nasze serca coraz bardziej wołają o Boże panowanie nad całą ludzkością: "Przyjdź, zbaw nas i dłużej nie zwlekaj".

20 grudnia

  • BT - "Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy". (Iz 22, 22); "Aniołowi Kościoła w Filadelfii napisz: To mówi Święty, Prawdomówny, Ten, co ma klucz Dawida, Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera". (Ap. 3, 7); "Ja, Pan, powołałem Cię słusznie, ująłem Cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem Cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności" (Iz 42, 6-7).
  • LG - O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, * Ty, który otwierasz, a nikt zamknąć nie zdoła, / zamykasz, a nikt nie otworzy; / przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka, / pogrążonego w mroku i cieniu śmierci.
  • LM - Kluczu Dawida, który otwierasz bramy wiecznego królestwa, przyjdź i wyprowadź z więzienia jeńca siedzącego w ciemnościach.

Klucz i berło są symbolami królewskiej władzy i siły. Chrystus, zapowiadany przez proroków, jest potomkiem Dawida - prawdziwym Królem. Sam Jezus również odnosił się do tego symbolu, mówiąc o relacji królestwa Dawida z Królestwem Niebieskim. Cała moc i władza dane Mu zostały po zmartwychwstaniu, a następnie powierzone Piotrowi i Apostołom, aby mogli "związać i rozwiązać" to, co na ziemi.

W prośbie końcowej zwracamy się do Chrystusa, aby rozwiązał krępujące nas więzy grzechu. To On uwalnia nas z niewoli. Wołamy o wybawienie, o którym mówi psalmista: "Siedzieli w ciemnościach i mroku, uwięzieni nędzą i żelazem? i wyprowadził ich z ciemności i mroku, a ich kajdany pokruszył" (Ps 107, 10-14).

21 grudnia

  • BT - "Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło". (Iz 9, 1); "A dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego skrzydłach". (Ml 3, 20); "Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach" (2 P 1, 19).
  • LG - O Wschodzie, * blasku Światła wiecznego i Słońce sprawiedliwości; / przyjdź i oświeć siedzących w mroku i cieniu śmierci.
  • LM - Wschodzie, blasku Światła wiecznego i Słońce sprawiedliwości, przyjdź i oświeć siedzących w ciemnościach i mroku śmierci.

Ten tytuł tłumaczy się różnie: "Gwiazda Poranna", "Jutrzenka" "Wschodzące Słońce", "Promienny Świt". Wszystkie przepięknie wyrażają ideę światła przenikającego ciemność nocy, grzechu i śmierci, choroby i rozpaczy, które swoim blaskiem leczy i napełnia serca ciepłem. Jezus prawdziwie jest Światłem - Odblaskiem chwały Ojca. Kościół nieustannie powtarza prośbę o światło łącząc swoje słowa ze słowami Zachariasza w Bendictus: "Z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi, by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają?" (Łk 1, 78-79)

22 grudnia

  • BT - "Przeto tak mówi Pan Bóg: Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień dobrany, węgielny, cenny, do fundamentów założony. Kto wierzy, nie potknie się" (Iz 28, 16); "On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość" (Ef 2, 14).
  • LG - O Królu narodów, przez nie upragniony; * Kamieniu węgielny Kościoła, / przyjdź i zbaw człowieka, / którego utworzyłeś z prochu ziemi.
  • LM - Królu narodów, kamieniu węgielny Kościoła, przyjdź i zbaw człowieka, którego z mułu utworzyłeś.

Wcześniejsze antyfony wskazywały już, że Mesjasz przyjdzie nie tylko do Izraela, ale żeby dokonać odkupienia wszystkich narodów. Szósta antyfona wprost wzywa Chrystusa, jako upragnionego Króla Narodów (Jer 10,7). Chrystus jest kamieniem węgielnym, na którym opiera się nasza wiara, a który odrzucili budujący (Mt 21, 42). Ten kamień węgielny łączy Naród Żydowski z resztą ludzkości, czyniąc między nimi pokój. Prosimy, aby Bóg uchronił całą ludzkość, stworzenie, które ulepił z prochu ziemi (Rdz 2, 7). Pragniemy, aby jeszcze raz tchnął w nas nowe życie.

23 grudnia

  • BT - "Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel". (Iz 7, 14); "Albowiem Pan jest naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą, Pan naszym królem! On nas zbawi!" (Iz 33, 22)
  • LG - O Emmanuelu, * nasz Królu i Prawodawco, / oczekiwany Zbawicielu narodów; / przyjdź, aby nas zbawić, nasz Panie i Boże.
  • LM - Emmanuelu, nasz Królu i prawodawco, przyjdź nas zbawić, nasz Panie i Boże.

W ostatniej antyfonie nasza radość oczekiwania znajduje spełnienie. Wzywamy Chrystusa jednym z Jego najbardziej intymnych Imion - Emmanuel, to znaczy "Bóg z nami". Wyznajemy, że w czasie narodzenia z Maryi Dziewicy, Bóg przyjmuje nasze ludzkie ciało i ludzką naturę. Bóg staje się nam bliższy niż moglibyśmy to sobie wyobrazić. Mimo to ciągle jest naszym Królem i Sędzią, Tym, któremu mamy być posłuszni. On jest naszym Zbawicielem, długo wyczekiwanym przez całe stworzenie. Ostatnie wołanie wyrywa się gwałtownie, bo bardzo potrzebne nam jest zbawienie i odpuszczenie grzechów. Bóg nie pozwoli nam na siebie czekać.

Hymn "Boża Mądrości" (LG)

1  Boża Mądrości, Ty ogarniasz wszystko
I wszystkim rządzisz z mocą i słodyczą;
Ludu Twojego Wodzu i Pasterzu,
Przyjdź do nas, Panie!

2  Szczepie Jessego, Znaku dla narodów,
Któremu władcy, milcząc, cześć oddają,
Kluczu Dawida, Berło Izraela,
Przyjdź do nas, Panie!

3  Wschodzie bez kresu, Blasku nieśmiertelny,
Sprawiedliwości Słońce najjaśniejsze,
Więzi łącząca ziemię i niebiosa,
Przyjdź do nas, Panie!

4  Królu wszechświata i nasz Prawodawco,
Węgielny Głazie, który spajasz ludzkość,
Zbawco człowieka i Emmanuelu,
Przyjdź do nas, Panie!

5  Czas już się zbliża, abyś nas odkupił
Przez Twoje życie, śmierć i zmartwychwstanie;
Tobie i Ojcu z Duchem pocieszenia
Chwała niech będzie. Amen.

Pieśń "Mądrości, która z ust Bożych wypływasz"

1. Mądrości, która z ust Bożych wypływasz,
wszystko urządzasz, zewsząd cel dobywasz;
przybądź i naucz nas dróg roztropności,
wieczna mądrości!

2. O Adonai! Wodzu Izraela,
coś go wybawił z rąk nieprzyjaciela;
przybądź upadłym pod ciężkim brzemieniem
z silnym ramieniem.

3. Korzeniu Jesse, Tyś chorągwią ludów,
zamilkną króle na widok Twych cudów;
przybądź i pośpiesz, użal się złej doli,
wybaw z niewoli.

4. Kluczu Dawidów, Izraela Boże,
co Ty otworzysz, nikt zamknąć nie może;
przybądź a wywiedź mocą Twej prawicy
więźniów z ciemnicy.

5. O Wschodzie ranny, Światło wiekuiste,
Sprawiedliwości Słońce promieniste;
przybądź i oświeć w ciemnościach siedzące
nędznych tysiące.

6. Królu narodów! Tyś ich upragnieniem,
Tyś jest węgielnym jedności kamieniem;
przybądź, niech człowiek przez Ciebie stworzony
będzie zbawiony.

7. Emmanuelu, Królu, Prawodawco,
Oczekiwanie narodów i Zbawco;
przybądź i nasze wysłuchaj wołanie,
Boże, nasz Panie!

8. W czterotysięcznej utęsknienia nocy
Patryjarchowie, Króle i Prorocy,
i naród wszystek takie głosy wznosił,
o Zbawcę prosił.

9. Też głosy wznosim dziś w Kościele nowym
w czteroniedzielnym czasie Adwentowym,
pamiętni skutków upadku ciężkiego
Adamowego.

10. Ty, coś z szatańskiej wykupił nas ręki,
o Chryste, przyjmij cześć naszę i dzięki;
daj Twój obchodzić w czystości sumienia
dzień narodzenia. Amen.

Kiedy Adwent na dobre stał się swoistymi rekolekcjami przed Bożym Narodzeniem, papież Grzegorz Wielki (540-604), urzeczony śpiewami chrześcijańskiej liturgii wschodniej, dał prawdopodobnie impuls do powstania antyfon, które wyrażały tęsknotę Kościoła za Zbawicielem i przyzywały Go Jego mesjańskimi tytułami, zaczerpniętymi z Biblii.

Zwyczaj śpiewu tych antyfon, zwanych Wielkimi lub Antyfonami „O”, miał być kluczem do pogłębienia chrześcijańskiego rozumienia psalmów. Antyfony rozpoczynali kantorzy, potem podejmował je chór (schola cantorum), a na końcu śpiewał je cały lud. Od Amalariusza, biskupa Metzu z IX w., który uporządkował te antyfony wiemy, że są one na pewno pochodzenia rzymskiego i były śpiewane w chorale gregoriańskim w dawnej Francji już w VII w. Ich melodia była tak piękna, że choć w większości nie rozumiano łaciny, to ludzie tłumnie schodzili się, by ich słuchać przeżywając tęsknotę za Bogiem wpisaną w samą melodię antyfon. Pełne ukształtowanie się tych antyfon, datować można zatem na wiek IX.

Z racji złożonej linii melodycznej, dziś Wielkie Antyfony wyśpiewywane są nadal przede wszystkim w zakonach podczas sprawowanej Liturgii godzin, jako antyfony do Magnificat w nieszporach. Od Soboru Watykańskiego II pojawiły się one jednak, choć w uproszczonej formie, także w liturgii Mszy Świętej, jako werset przed Ewangelią.

Gdzieniegdzie praktykuje się prywatną modlitwę opartą na medytacji Wielkich Antyfon. Służy do tego koronka adwentowa. Na dużych paciorkach odczytuje się tekst kolejnych antyfon, bądź ich biblijnych tekstów źródłowych oraz Ojcze nasz. Na małych paciorkach odmawia się Zdrowaś Maryjo. Koronkę można rozpocząć na medalionie modlitwą:

Jezu, zachowaj mnie od moich grzechów. Przyjdź, strzeż mnie od wszelkich niebezpieczeństw i doprowadź mnie do zbawienia. Na koniec można odmówić modlitwę: Przyjdź, Panie Jezu, nie zwlekaj. Obdarz nową odwagą Twój lud, który pokłada ufność w  Twojej miłości. Przez Twoje nadejście wznieś nas ku radości Twojego królestwa, gdzie Ty żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

albo

Panie Jezu, przyjdź szybko i nie zwlekaj, aby radość z Twojego przyjścia podniosła na duchu ufających Twojej dobroci. Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem w jedności Ducha Świętego, przez wszystkie wieki wieków. Amen.