Dnia 21 września 2019 w sobotę we Wrocławiu miała miejsce ogólnopolska inauguracja roku formacyjnego dla Ruchu Rodzin Nazaretańskich pod hasłem: „Wspólnota kolebką duchowego dziedzictwa”. W obecnym roku 2019 - przypadła 10 rocznica śmierci ks. Tadeusza Dajczera i 25 rocznica śmierci ks. Andrzeja Buczela, założycieli Ruchu Rodzin Nazaretańskich, a także 100-lecie I Powstania Śląskiego.

Katedra we Wrocławiu - źródło: wikipedia

Do Katedry św. Jana Chrzciciela, znajdującej się na Ostrowie Tumskim, przyjechało ok. 600 osób, a z diecezji warszawsko-praskiej 30 osób. Kilka rodzin z naszej diecezji przybyło samochodami, aby jeszcze po inauguracji przedłużyć pobyt we Wrocławiu, a część osób przyjechała busem. Wyjazd w godzinach porannych, a nawet prawie nocnych był dużym wyzwaniem, ale było warto. W czasie podróży do Wrocławia rozważaliśmy sugerowany przez organizatorów tekst z Ewangelii św. Jana (J 1, 35-50), jak Jezus tworzył pierwszą wspólnotę uczniów. Nas również, tak jak apostołów Jezus powołał do siebie, abyśmy tworząc wspólnotę byli Jego świadkami. Odmówiliśmy radosną część Różańca z przygotowanymi rozważaniami.

Źródło: gosc.pl - wrocławski

W katedrze wrocławskiej przybyłych gości witali ks. bp Andrzej Siemieniewski i o. Mirosław Salamoński OCD, moderator RRN archidiecezji wrocławskiej. Ks. Paweł Cembrowicz, miejscowy proboszcz przedstawił historię katedry wrocławskiej. Początki budowania w tym miejscu świątyni datują się na rok 911, a po zjeździe gnieźnieńskim w 1000 roku ustanowiono na tych ziemiach jedną z pierwszych polskich diecezji i wybudowano kamienną katedrę. W ciągu 1000 letniej historii ulegała ona zniszczeniom i odbudowaniom. Ostatnie takie zniszczenie miało miejsce w 1945 roku. W budynku katedry Rosjanie zgromadzili materiały bojowe. W czasie niemieckich bombardowań materiały wybuchowe spowodowały zniszczenie budynku niemal w 90%. Uszkodzenia były tak wielkie, że po wojnie myślano, by zrezygnować z odbudowy świątyni. Jednak dzięki staraniom miejscowych władz kościelnych po 5 latach budynek odzyskał swój dawny kształt.

Źródło: gosc.pl - wrocławski

Adoracja Najświętszego Sakramentu rozpoczęła nasze duchowe spotkanie. Po modlitwie rozpoczęła się Eucharystia sprawowana przez ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego wraz z 22 kapłanami. Ks. Dariusz Kowalczyk, moderator krajowy RRN skierował do biskupa Andrzeja słowa powitania i prosił o odprawienie Mszy świętej w intencji Ruchu. W homilii ks. Biskup nawiązał do fragmentu z Listu św. Pawła, czytanego w trakcie Liturgii Słowa odnosząc je do naszej Wspólnoty. Wezwał nas, abyśmy w rozpoczynającym się nowym roku formacyjnym trwali we wspólnocie, z której mamy czerpać duchową siłę. Byśmy w życiu codziennym byli apostołami dla tych, co przeżywają trudności wiary. (Całą homilię można odsłuchać na www.rrn.info.pl)

Źródło: gosc.pl - wrocławski

Źródło: gosc.pl - wrocławski

Po zakończonej Mszy świętej mieliśmy czas na zwiedzenie katedry. W jej bocznej kaplicy można było się skupić na modlitwie przed ołtarzem monstrancją z Najświętszym Sakramentem przeznaczonym dla Medjugorie. W ogrodach Papieskiego Wydziału Teologicznego serwowano ciepłe dania, a budynku PWT można było przy kawie, herbacie i ciastkach z przyjaciółmi. W wolnym czasie można było się wybrać na spacer po Ostrowie Tumskim czy odwiedzić izbę pamięci Sługi Bożego ks. Aleksandra Zienkiewicza (1910-1995), wrocławskiego opiekuna i wychowawcy młodzieży, którego proces beatyfikacyjny na stopniu diecezjalnym dobiegł końca 2 lata temu. Za życie ks. Aleksandra złożyło ofiarę życia 11 sióstr nazaretanek w Nowogródku. Błogosławiona Maria Stella i Towarzyszki zostały przez Niemców zamordowane dnia 1 sierpnia 1943 roku.

Ks. Aleksander Zienkiewicz - źródło: gosc.pl - wrocławski

W katedrze odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Później wysłuchaliśmy koncertu chóru dziecięco-młodzieżowego z Płocka - Oratorium Niepokalanej. Koncert rozpoczął od pięknie wykonanego kanonu: „Maryjo, zawierzam Ci moje noce i dni”.

Ks. Stefan Czermiński wygłosił konferencję, a zarazem swoje świadectwo o swoich pierwszych latach bycia w Ruchu. Powiedział, że Wrocław był świadkiem rodzenia się nadprzyrodzonej wspólnoty, która powstała w tym samym czasie, co wspólnota warszawska. Tutaj spotkali się ludzie spragnionych życia duchowego, kontaktu z kapłanem. Tak byli zaangażowani, że potrafili mając swoje obowiązki rodzinne i zawodowe wygospodarować czas na wyjazd do Warszawy na modlitwę, Mszę świętą i spowiedź u ks. Tadeusza Dajczera, czy ks. Andrzeja Buczela. Pragnieni zobaczyć Boże światło w swoim życiu. Po rozmowach z kapłanami czuli się odmienieni.

Józefa Bramowska - źródło: witryna edukacyjna Kancelarii Senatu

Ks. Stefan nawiązał do przypadającej w tym roku 100 rocznicy I Powstania Śląskiego i opowiedział o osobie walczącej o polskość Śląska, Józefie Bramowskiej (1860-1942), która w wieku 18 lat podjęła pracę w kopalni, aby pomóc w utrzymaniu rodzeństwa. W wieku 30 lat założyła rodzinę i z mężem wychowała 5 synów ucząc ich kochać wszystko co polskie. Prowadziła gospodarstwo rolne, założyła Towarzystwo Polek i propagowała polskie gazety i książki, choć sama skończyła tylko 4 klasy szkoły powszechnej. W 1914 roku została aresztowana przez Niemców za wygłoszenie patriotycznego przemówienia. W 1919 roku trafiła do więzienia po raz drugi za działalność na rzecz przyłączenia Górnego Śląska do Polski. Nawet w tym trudnym momencie nie straciła pogody ducha i wiedząc, że jest obserwowana przez stróża wygłaszała głośne monologi” „Dzięki Ci Boże za to, że pozwoliłeś mi tu siedzieć. Dzięki Ci za te chwile odpoczynku, pierwsze w mojem życiu, tak bardzo ich potrzebowałam. Dzięki za czas na modlitwę, zawsze od niej byłam odrywana – nigdy nie miałam czasu tak jakbym chciała wznieść duszę do Boga. Dzięki Ci za to, że choć prosta kobieta mogę tu złożyć ofiarę za Polskę i za nią więzienie odcierpieć. Jakże dobry jesteś Boże, żeś mnie tak udarował, żeś mi pokazał, że coś jestem warta, skoro „grenzschutz” aż pięcioma samochodami ciężarowymi po mnie przyjechało i w wojskowem więzieniu pomieściło: Jakże nie być dumna z takiego wyróżnienia”. Jako znana śląska działaczka została wybrana w 1929 roku jako poseł do Sejmu, a w kolejnej kadencji 1935 do Senatu w II RP. Praca dla Polski była dla niej ważna i czuła się za Polskę odpowiedzialna. Później ks. Stefan wspomniał postać Paula Claudela (1886-1955), francuskiego dyplomaty zakochanego w Polsce i orędującego w sprawach polskich, który w paryskiej katedrze Notre Dame przeżył swoje nawrócenie słuchając chłopięcego chóru wykonującego „Magnificat”. Uwierzył w Boga i w obecność Maryi.

Ks. Stefan podkreślił, że ważna jest nasza odpowiedzialność za wiarę w Boga w naszych rodzinach, wśród znajomych, przyjaciół. Potrzebna jest odwaga, nawet jeśli musimy się narazić na śmieszność. Musimy odłożyć wstyd, by walczyć o zbawienie drugich. Jeśli boimy się śmieszności z powodu wiary w Jezusa, to nie jesteśmy Jego godni. Z jakiego jesteśmy rodu? - pytał ksiądz Stefan – jeśli z nieba, to tworzymy wspólnotę z Bogiem Ojcem i z Maryją i ze świętymi. Nie bój się śmierci, bo nie umrzesz, zanim umrzesz. Jeśli umrzesz, zanim umrzesz, to umrzesz, kiedy umrzesz – tym powiedzeniem zakończył ks. Stefan konferencję (całą konferencję można odsłuchać na www.rrn.info.pl).

Źródło: gosc.pl

Przy wyjściu z katedry można było nabyć książeczki ze wspomnieniami osób, które zapoczątkowały istnienie wspólnoty wrocławskiej pt: „Chodź i zobacz” i płytę z nagranymi utworami zespołu Oratorium Niepokalanej. Przed wyjazdem zwiedziliśmy jeszcze budynek klasztoru Sióstr Szkolnych Notre Dame, w którym odkryto w czasie prac remontowych pozostałości po dawnym książęcym zamku piastowskim z początków naszego państwa. W drodze powrotnej dzieliliśmy się wrażeniami z przeżytego dnia i odmówiliśmy część światła Różańca rozważając Ewangelię czytaną w czasie Mszy świętej o powołaniu przez Pana Jezusa św. Mateusza.

Relację przygotowała: Elżbieta Myśliwiec