BEZCENNY DAR CZASU (1): Pośpiech - chore usposobienie serca Ks. Andrzej Mazański, 7.12.2021

W ostatnim okresie tematy konferencji wtorkowych nawiazywały do treści kolejnych rozdziałów książki Zawierzyć Miłosierdziu, będacych zarazem tekstem dedykowanym na spotkania w grupach dzielenia. Na ostatnich rekolekcjach kapłańskich pojawiła się również inna możliwość: cyklu konferencji stanowiących tzw. falę tematyczną (jest to formuła katechezy formacyjnej często stosowana w Ruchu w latach ubiegłych).

Na najbliższy okres została zaproponowana fala tematyczna "Bezcenny dar czasu", która nawiązuje do aktualnych treści przeżywanych w Kościele w adwencie dotyczących przyjścia Pana Jezusa. Również nasz czas na ziemi, każdego z osobna, kończy się w pewnym momencie. Koniec tego czasu będzie utrwaleniem na wieczność tej rzeczywistości, którą przeżywamy teraz: naszego odniesienia do tego, co otrzymujemy od Pana Boga, co Jemu i bliźnim dajemy, naszej relacji z Panem Jezusem... Widzimy, że ten dany nam w życiu czas jest wielkim darem. Jesteśmy wezwani do przeżywania go z wiarą, żeby każda chwila była rozpoznawana jako możliwość bycia razem z Chrystusem. Jest też czas zaproszeniem do rozpoznawania darów, które wciąż otrzymujemy, talentów, które możemy rozwijać...

Warto sobie uświadomić, co jest dla nas przeszkodą na tej drodze, żeby dar czasu dobrze przeżywać. Jedną z takich przeszkód jest pośpiech. Ten szkodliwy pośpiech nie jest tylko prostym wynikiem braku czasu z powodu nadmiaru zajęć. Można go określić jako chore usposobienie serca, które utraciło pokój i równowagę wskutek zbytnich trosk i zbyt wielu spraw, którymi chce się zająć. Kierowca, który wspomina swoją pracę kilkadziesiąt lat temu, pamięta, że przy okazji wykonywania swoich obowiązków zawsze było wiele okazji do relacji, rozmowy z osobami, które spotykał. Teraz to się zmieniło, kontakty z ludźmi ograniczone są do minimum, praktycznie zostaje załadunek towaru, jazda do celu, rozładunek i dalej jazda itd. Jeśli dostrzeżemy, że pośpiech jest dla nas problemem, to właśnie w adwencie możemy go potraktować jako przeszkodę na drodze: jako pagórki, które mają być wyrównane, albo doliny, które należy zasypać. Moje poddanie się pośpiechowi może być przeszkodą dla innych osób, powodować napięcia, lęki, różne utrudnienia. Np. pośpiech księdza w konfesjonale może skutkować nierozważnym słowem i stać się poważnym problemem dla penitenta. Spiesząc się, popełnimy błędy i nie wykonamy dobrze żadnego przedsięwzięcia. Przykładem może być zadanie wypełnienia naczynia róznej wielkości elementami, kamieniami. Należy wykonać to z rozmysłem, zaczynać od elementów największych, poprzez mniejsze które wypełnią wolne przestrzenie, aż do drobnego piasku, który będzie mógł jeszcze zająć nawet najmniejsze pozostałe szczeliny. Pośpiech i wykonanie czynności bez koniecznego namysłu, np. w odwrotnej kolejności da dużo gorszy rezultat naszej pracy.

Dzisiejsza przypowieść ewangeliczna podpowiada pewne zasady postępowania, dobrego korzystania z czasu: - zaczynać od rzeczy najważniejszych, a potem wykonać mniej ważne; - zaczynać od rzeczy trudniejszych, a w drugiej kolejności wykonać te łatwiejsze. Tak postępuje z nami Pan Jezus, dobry pasterz: dla Niego najważniejsza jest owca zaginiona, jej szuka najpierw, chociaż wiąże się to z trudem, znacznie większym niż dopilnowanie 99 owiec posłusznych, nie sprawiajacych problemów.

Notował: Tomek Kosko