Ks. Andrzej Mazański

Konfrencja III na rekolekcje zimowe 2022

Człowiek, każdy z nas, ze swej natury jest powołany do życia we wspólnocie ludzkiej. Bez wspólnoty nie ma rozwoju i formacji. Nikt z nas nie jest samotną wyspą – napisze Thomas Merton. Człowiek jest darem dla wspólnoty i ona jest darem dla niego. „Każdy człowiek staje się dzięki niej [społeczności, wspólnocie] „dziedzicem”. Otrzymuje „talenty”, które wzbogacają jego tożsamość i których owoce powinien pomnażać. Słusznie więc każdy zobowiązany jest do poświęcania się na rzecz wspólnot do których należy.” KKK 1880.

Nasze pokolenie, to pokolenie ludzi poranionych. Jednym ze źródeł zranień jest zazdrość. Zazdrość rani osobę, która jej ulega. Fakt, że nie mogę zaakceptować dobra, które jest udziałem innych, podcina zdolność do miłości we mnie. Odrywa mnie od trwania w relacji miłości z innymi. Poprzez zazdrość powstaje wyrwa, rana we wspólnocie. Ta rana przywołuje Bożą miłość, objawioną w Jezusie Chrystusie. Jedynie Chrystus będąc ranionym, nie przestaje kochać. Ukrzyżowany i dręczony na krzyżu modli się za swoich oprawców: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią.” Łk 23,34. Miłość Chrystusa przynagla nas, abyśmy naśladowali naszego Mistrza w miłości. My, zranieni, często odrzucamy nadprzyrodzoną zdolność kochania, która ma swoje źródło jedynie w Bogu. Wtedy dochodzi do głosu pragnienie życia dla siebie. Izolujemy się i wybieramy wygodny świat. Odchodzimy od osób trudnych, wybieramy tych, którzy nam sprzyjają.

Tylko żyjąc w komunii z Maryją, jako zranieni, możemy miłować zranionych i tych, którzy nas zranili. Zranieni posługują i żyją dla zranionych.