Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze, 13 czerwca 2023

Święty Ignacy Loyola

Katecheza papieża Franciszka z września 2022 na audiencji generalnej czerpie z doświadczenia Kościoła Powszechnego i świętych w zakresie rozeznawania woli Bożej.

Wchodząc na drogę nawrócenia powinniśmy starać się o umiejętność rozpoznawania i odczytywania tego, co jest zgodne z wolą Bożą. Samo nawrócenie związane jest z potrzebą wejścia w głąb siebie i zobaczenia, co towarzyszy nawróceniu.

Święty Ignacy Loyola będąc młodym człowiekiem był zafascynowany przygodami rycerskimi. Uczestniczył w wielu wyprawach i brał udział w walkach. W czasie jednej z potyczek został ranny w nogę i po zaopatrzeniu przez medyka musiał poddać się rekonwalescencji po przebytym urazie w rodzinnym zamku w posiadłości Loyolów. Spędzając długie dnie bez możliwości swobodnego się poruszania zapragnął zapełnić swój czas jakimś zajęciem. Prosił domowników, aby zostały mu dostarczone powieści rycerskie, bo te tematy były mu najbliższe sercu. Były to: Życie Chrystusa napisane przez Ludolfa Kartuza oraz Złota legenda Jakuba de Voragine, o życiu świętych męczenników.Tak dziwnie się złożyło, że w zamku nikt nie mógł znaleźć odpowiednich książek w bibliotece. Zamiast nich otrzymał inne książki. Najpierw nie chciał ich czytać, ale nudząc się sięgnął po przyniesioną lekturę. Powoli czytane książki wciągnęły go w świat, którego on do tej pory nie znał. Z czasem zaczął dostrzegać różnice pomiędzy życiem jakie dotychczas prowadził, a światem reprezentowanym przez świętych. Z czasem zrodziły się w nim refleksje, które później stały się podstawą do sformułowania rekolekcji ignacjańskich.

Młody rycerz dostrzegł pewną prawidłowość. Kiedy intensywnie myślał o rzeczach rycerskich, czy światowych doznawał dużej przyjemności, a gdy znużony porzucał te myśli czuł oschłość i niezadowolenie. Gdy myślał o Jezusie, o sprawach duchowych lub o życiu świętych doznawał pociechy, zadowolenia i radości, które nie mijały pomimo upływającego czasu.

Święty Ignacy potrafił określić zasady rozeznawania, gdy wnikał w świat odczuć duchowych. Spostrzegł, że sprawy Boże były dla niego początkowo trudne i nie łatwo było w nie wniknąć, ale zajmowanie się nimi dawało mu spokój i radość. Sprawy światowe od razu dawały radość, ale później przychodziło zniechęcenie i znużenie. W ten sposób odróżniał, co pochodzi od Boga, a co od ducha tego świata.

Dalej święty Ignacy spostrzegł jakie wydarzenia i okoliczności towarzyszą próbom rozeznawania co prowadzi do Boga, a co oddala. Nawróceniu towarzyszą wydarzenia, które początkowo wydają się pozornie przypadkowe, ale później stają się niezwykle ważne. Zastanowiło go, że w zamku nie można było znaleźć książki o etosie rycerskim, a w zamian znaleziono i podsunięto mu lektury o tematach duchowych.

Podobne wydarzenia dokonują się, gdy w życie człowieka wkracza Bóg, by dokonać swoje dzieło. Przecież opisane wydarzenia nie były zaplanowane przez Ignacego. Początkowo były przykre i na pewno nie oczekiwane. Nie przypadkowo spotykamy w naszym życiu danego człowieka, obejrzymy film, pójdziemy na spotkanie, usłyszymy jakąś relację, przeczytamy opowiadanie. Te nieplanowane wydarzenia pokazują, że Bóg chce wejść w nasze życie. Ktoś chce iść na spacer, a okazuje się, że ma problemy z chodzeniem. Oracz trafia na ukryty w ziemi skarb i ryzykuje całym majątkiem, by legalnie wejść w posiadanie ziemi i znajdującego się w niej skarbu. To, co pojawia się niespodziewanie (wydarzenia, reakcje) ma znaczenie w planie Bożym. To powinno nas zastanowić do czego Bóg zaprasza, do czego wzywa. Kontuzja nogi dla Boga była sposobem, by dotrzeć do Ignacego, wniknąć w głąb jego duszy i przyprowadzić do siebie.

Bóg chce nas prowadzić, a my mamy się dać prowadzić. Okażmy wrażliwość na Jego działanie. Niech Bóg daje nam umiejętność rozeznania, co prowadzi nas na Jego drogę.