.

Dnia 10 września 2019 w kościele Świętej Rodziny na Zaciszu po raz pierwszy na spotkaniu diecezjalnym mieliśmy zaszczyt gościć Ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej, Księdza Biskupa Romualda Kamińskiego.

Uroczysta Eucharystia była odprawiona była w 10 rocznicę śmierci ks. Tadeusza Dajczera, ojca założyciela Ruchu Rodzin Nazaretańskich, a także inaugurowała nowy rok formacyjny Ruchu Rodzin Nazaretańskich w diecezji warszawsko-praskiej i w archidiecezji warszawskiej. Wraz z Księdzem Biskupem Mszę świętą sprawował ks. Dariusz Kowalczyk - moderator Krajowy RRN, ks. Andrzej Mazański - moderator RRN diecezji warszawsko-praskiej i ks. Robert Wyszomirski –  moderator RRN archidiecezji warszawskiej, a także kapłani posługujący w RRN w obu diecezjach warszawskich.

Księdza Biskupa Romualda powitał ks. Andrzej Mazański oraz animatorzy diecezjalni, którzy przypomnieli, że nasze Zgromadzenie podobne jest do pierwszych spotkań Ruchu, kiedy nie było jeszcze podziału administracyjnego na dwie diecezje warszawskie, na które przychodziły osoby z Warszawy i z dalszych i bliższych miejscowości.

Ksiądz Biskup Romuald Kamiński wygłosił do nas homilię, w której fragmenty przypominamy:

Przed nami droga (nowy rok formacyjny – przyp. autora), która ma wielkie znaczenie, ponieważ na niej wypełniają się zamiary Boga wobec każdego z nas. Dlatego trzeba być mocno przygotowanym. Ten scenariusz przygotował Bóg i Jego pragnieniem jest, by był zrealizowany. Jest to nasze osobiste powołanie. Rzadko kiedy dokonujemy pogłębionego spojrzenia, co jest zamiarem Boga. W czasie zadumania nad dziejami pytamy, ilu ludzi przejdzie w historii przez ziemię? Nie wiemy ilu przejdzie, ale doskonale wiemy, że każdy przejdzie inną drogą. Każdemu Ojciec Niebieski przygotował osobisty program. Nie ma dwóch takich samych dróg i takich samych programów życiowych. Czy jest to ważne? Okropnie ważne. Świadczy o Kimś wyjątkowym – mianowicie o Bogu. Świadczy jaki On jest w stosunku do nas, że zadaje sobie trud niewyobrażalny, że pochyla się nad naszą miernotą i kreśli królewskie plany dla każdego z nas.Nie powinniśmy się temu dziwić, ponieważ On nas uprzedził na początku, co o nas myśli. To Księga Rodzaju jest świadkiem zamiarów Boga.

„Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”. (Łk 3, ) Te słowa odnoszą się do Jezusa, ale też do każdego z nas. W tobie odzwierciedlam samego siebie, tzn. mam w tobie upodobanie. Jezus dopowiada, że jesteśmy dziećmi przybranymi i dziedzicami Boga. Dziedzic otrzymuje wszystko po Ojcu. On daje nam kosmos, świat, całe dzieło stworzenia. Jesteśmy kimś wyjątkowym. Mamy czas na tym etapie życia, żeby to wszystko wykorzystać ku własnemu rozwojowi i zbawieniu ludzi.

Idziemy w gromadzie i nie myślimy tylko o sobie samych. Im bardziej człowiek zanurza się w sprawy Boże i daje się ogarnąć łasce Boga, tym bardziej troszczy się o drugiego człowieka. Jest to pierwszy ze sprawdzianów, weryfikujący sensowność naszego życia i życia wobec Boga, oraz ukazuje prawdę o nas. Pokazuje, czy rozumiemy Ewangelię i realizujemy nasze życie według zasad tam zawartych. A drugi człowiek, według Ewangelii, został postawiony wysoko w hierarchii naszych spraw.

Bóg pyta Kaina: Gdzie jest twój brat, Abel? (Rdz 4, 9). To jest Boża katecheza o odpowiedzialności za drugiego człowieka. O czym będziemy rozmawiać z Bogiem lub On z nami, gdy zostaniemy przed Niego wezwani? Bóg zainteresuje się, kto przyszedł, a kogo nie ma w tej gromadzie. Gdy będziemy się domagać miejsca po prawej lub lewej stronie, jak matka synów Zebedeusza, to Bóg zapyta: co was upoważnia do takich pragnień? Odpowiemy: miłość Boga i ludzi. Bóg odpowie: dziecko w tej wspólnocie życia, w której realizowałeś swoje powołanie, nie ma tego, tamtego. Gdzie oni są? Gdybyś prawdziwie kochał zdołałbyś przyprowadzić ich tutaj.

Jakkolwiek określimy nasze zadanie w kolejnym roku formacyjnym, jest to nie tylko słuchanie pouczenia, by być mądrzejszym, ale i działanie praktyczne. Życie jest szkołą zawodową, gdzie równolegle i na przemian trwa  nauka i praktyka. Nas czeka i jedno i drugie. Zmienia się czas, ludzie, sytuacje, ale zadania są te same. Miłować Boga i ludzi.

Każdego dnia zdajemy rachunek z tego: czy pomnożyliśmy chwałę Bożą i czy został umocniony brat w drodze do nieba? Czy skorzystał z tego, co przeżywam, co doznałem? Św. Paweł pisze: Byśmy nie zmarnowali tego daru jakim jest spotkanie z Jezusem i przyjęta Ewangelia. Św. Paweł przeszedł w swojej drodze nawrócenia przez niebezpieczny „grunt”, ale znalazł właściwą drogę i zrozumiał, jak ona jest wyjątkowa i cenna. Nie może się tak zdarzyć, żeby zlekceważyć z tak wielkim mozołem przyjętą Ewangelię i przeobrażone życie. Życie Boże w nas nie może ulec roztrwonieniu.

To, co dotyczy wiary, co z niej się rodzi jest fundamentalne w życiu. Jezus powołał apostołów, a potem im pokazał, co to znaczy być apostołem. Sprowadził ich do rzeczywistości codziennej. A tam zobaczyli tłumy ludzi. Oni wszyscy byli chorzy. Jezus pokazał: patrzcie, każdy z nich jest słaby, niemocny. Cały świat w drodze pielgrzymiej do Boga jest słaby. Jezus posyła nas do tej słabości ludzkiej. Kto jest mocny, niech ma świadomość, że obok niego idzie człowiek słaby i dlatego Bóg sprowadza nas na jego drogę. Ten najbliższy czas jest dany, by umacniać siebie i innych. Prośmy dziś Ducha Świętego o pomoc, o błogosławieństwo i o owocność każdego dnia.

 .

 .

Przed zakończeniem Mszy świętej ks. Dariusz Kowalczyk wyraził wdzięczność Księdzu Biskupowi za przybycie i przewodniczenie uroczystej Liturgii. Przypomniał, że wizyta Ks. Biskupa jest bardzo ważna, bo przypada w roku, w którym obchodzimy 10 rocznicę śmierci ks. Tadeusza Dajczera oraz 25 rocznicę śmierci ks. Andrzeja Buczela, założycieli naszego Ruchu. Ten rok chcemy przeżyć w świadomości, że właśnie przez nich Bóg zechciał złożyć w naszej wspólnocie dar dla Kościoła, a obecność Księdza Biskupa jest znakiem, że ten dar jest zaopiekowany przez Kościół i jest otoczony troską.

 .

. 

Dalej ks. Dariusz podzielił swoimi osobistymi refleksjami po wysłuchaniu słów homilii. Odczytał te słowa, jako potrójne wezwanie i dotknięcie Ducha Świętego. Pierwsze wezwanie Boga: zobacz, co ci ofiarowałem. Ofiarowałem ci świętych ludzi, ofiarowałem ci wspólnotę, dar przez który możesz iść do świętości, do Bożego królestwa. Drugie wezwanie, Bóg zapytał: gdzie jest twój brat? Ten brat był we wspólnocie, a teraz go nie ma, może się rozczarował, może odszedł. Gdzie jest ten brat? Czy myślisz o nim, żeby go znaleźć? I trzecie wezwanie: rozejrzyj się wokół siebie. Jest tylu ludzi słabych. Sam jesteś słabym naczyniem glinianym, ale jest tylu słabszych. Dałem ci wiele łask, byś się dzielił i służył. Ksiądz Dariusz podziękował za słowa, które są duchowym światłem dla nas i dowodem, że ta wspólnota jest potrzebna Kościołowi.

W imieniu nas wszystkich podziękowanie również wyrazili pp. Elsnerowie, animatorzy grup małżeńskich.

Na zakończenie Eucharystii, przed błogosławieństwem Ksiądz Biskup skierował do nas jeszcze kilka myśli, aby umocnić naszą wspólnotę:

Każda budowla jest oparta na fundamencie. Jeśli fundament się nadweręży, to budowla się zawali. Im więcej jest zagłębień pod fundamentem, to nawet po pierwszym, drugim, dziesiątym uderzeniu nie zawali się, ale jeszcze zapewni odrost temu, co zostało zniszczone. Na tym polega wielkość wspólnoty. Nie zrażajcie się niezrozumieniem, wyszydzeniem, odrzuceniem, wyśmianiem. Potraktujcie to za św. Pawłem, jak natręctwo uprzykrzone. Tu chodzi o sprawy daleko ważniejsze. Na co dzień bądźcie radośni. Otrzymaliście łaskę i tym darem służcie innym. Niech błogosławieństwo Boga was umocni i całą waszą pracę.

W czasie Mszy świętej towarzyszyła nam schola złożona z osób należących do obu diecezji.

.

                                                                                                Relację przygotowała: Elżbieta Myśliwiec

Zacisze, 3 września 2019

Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Każdy z nas został obdarzony różnymi darami i zdolnościami. Tak wielka hojność Boga świadczy o Jego wielkiej miłości do nas. Jednym z cenniejszych darów, którym nas obdarował jest zdolność do miłowania.

Możemy odwołać się do naszych spostrzeżeń z rekolekcji w górach i nad morzem. To co w przyrodzie jest potężne i bezkresne porusza nas i uzmysławia nam, że mamy do czynienia z dziełem Boga. Przerasta nas ta przestrzeń i podziwiamy jej piękno w sercu. Zachwyca nas widok gór i zachód słońca nad morzem. Te obrazy zapamiętujemy i nosimy w pamięci, bo nas zachwyciły swoją prostotą oraz mocą, że aż je pokochaliśmy.

Zdolność do miłowania jest nam dana, abyśmy stykając się ze śladami obecności Boga zaczęli nosić Go w swoim sercu. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, uświadamiając sobie tę niezwykłą prawdę, poczuła się jak maleńki naparstek, na który rzuca się wielki ocean, aby go napełnić swoimi falami. Ale naparstek jest taki mały. Jak to możliwe, aby przyjął w siebie cały ocean? Jednak Teresa nie rezygnuje z pragnień, które odkrywa w swoim sercu i mówi Bogu: „Nie wiem jak to zrobisz, ale wierzę, że potrafisz sprawić, by naparstek mej duszy wchłonął ocean Twojej miłości”.

Taka jest prawda o przyjmowaniu tego, co jest bezkresne, potężne i ogromne, a szczególnie o przyjmowaniu miłości Boga. Nasze serca są podobne do naparstka, który Bóg może rozszerzyć. Jego potężna miłość stanie się naszym udziałem powodując rozwój Bożego daru w nas, byśmy mogli otwierać się na Jego miłość, a szczególnie na dar odkupienia. Gdy wyznajemy własne grzechy, to otrzymujemy ich odpuszczenie. Wtedy rozszerza się naczynie naszej duszy, byśmy mogli przyjmować miłość Boga.

Rozszerzanie naczynia naszej duszy dokonuje się na modlitwie, a także w czasie przyjmowania sakramentów. Pozwalajmy, aby na Mszy świętej, na adoracji Najświętszego Sakramentu, w czasie rozważań różańcowych czy w czasie odprawiania Drogi Krzyżowej obecność Boża nas przenikała i rozszerzała nasze serca.

Bóg daje nam wiele możliwości, by Jego dzieło się w nas dokonywało. Od Niego otrzymaliśmy dar Maryi, której serce było najbardziej rozszerzone, ponieważ w pełni przyjęła dar miłości Bożej. Wpatrując się w Nią będziemy lepiej przyjmować dar miłości Bożej w naszym życiu.