XXIII Pielgrzymka Duchowa na Jasną Górę 18 kwietnia 2020
Eucharystia zmienia świat

Wizerunek Matki Bożej Adorującej z Katedry wrocławskiej.
Zdjęcie wykonał Romuald Sołdek z portalu Nowe Życie.

Jeszcze nie tak dawno, bo na 6 tygodni przed rozpoczęciem się Pielgrzymki RRN na Jasną Górę nikt nie przewidywał, że mogą zaistnieć trudności uniemożliwiające jej realizację. Z powodu zagrożenia epidemiologicznego i obostrzeń, jakie weszły w życie w Polsce po 16 marca 2020 wszystkie planowane spotkania i wydarzenia musiały być odwołane. Tak samo nasza Pielgrzymka na Jasną Górę nie była możliwa do przeprowadzenia w dotychczasowej formie.

Plany Matki Bożej wobec naszego Ruchu nie zmieniły się. To Ona chciała, aby Nasza Pielgrzymka mimo wszystko się odbyła, tylko w innej formie dostosowanej do obecnych warunków. Pomysł innego zorganizowania naszego spotkania zrodził się niemal tydzień przed planowanym terminem.

XXIII Pielgrzymka Ruchu Rodzin Nazaretańskich na Jasną Górę miała charakter duchowy. Pielgrzymi pozostali w swoich domach, łącząc się za pomocą internetu poprzez stronę Ogólnopolską RRN, uczestniczyli w wydarzeniach duchowych realizowanych w różnych miejscach Polski. Żadna z nich nie odbyła się wprawdzie na Jasnej Górze, ale w duchowej łączności z Matką Bożą Jasnogórską. Św. Paweł w Liście do Koryntian (15,6) podaje, że Jezus po swoim zmartwychwstaniu objawił się w tym samym czasie z ponad 500 braćmi jednocześnie. Tak samo mogliśmy się poczuć i my, którzy przebywaliśmy w swoich miejscach zamieszkania i do każdego z nas uczestniczących w duchowej pielgrzymce przychodził Pan Jezus i Matka Boża i do tego mogliśmy poczuć jedność wspólnoty, jaką tworzymy.

Hasło Pielgrzymki brzmiało: „Eucharystia zmienia świat – przez komunię z Maryją do komunii ze Zmartwychwstałym”. W duchowej Pielgrzymce mieliśmy możliwość skorzystania z wszystkich punktów programu, jaki zazwyczaj był proponowany.

Konferencja ks. Dariusza Kowalczyka

W piątkowy wieczór 17 kwietnia 2020 Moderator Krajowy ks. Dariusz Kowalczyk wygłosił do nas konferencję, rozpoczynając od modlitwy do Matki Bożej: „Pod Twoją obronę”, do św. Józefa i do Ducha Świętego.

Róża Duchowna – Rosa Mystica

Ks. Dariusz przedstawił obraz Matki Bożej Róży Duchowej. Obraz ten był drogi założycielom naszego Ruchu ks. Tadeuszowi i ks. Andrzejowi. Przypomina on, że Matka Boża jest Patronką życia wewnętrznego. Życie wewnętrzne to zjednoczenie z Chrystusem. Duchowe zjednoczenie z Maryją prowadzi do zjednoczenia z Jej Synem. Ona tego pragnie dla tych, którzy się Jej oddali. Księża Tadeusz i Andrzej prowadzili swoich penitentów do wewnętrznego spotkania z Maryją, Różą Duchowną. Maryja udziela nam swoich dóbr duchowych, tego co jest konieczne, byśmy dobrze uczestniczyli w Eucharystii. Nikt nie ma dyspozycji do doskonałego uczestnictwa w Mszy świętej, dlatego Maryja nas zaprasza, byśmy jednocząc się z Nią zjednoczyli się z Chrystusem.

Niewiasta obleczona w słońce, miażdżąca głowę smoka

Eucharystia zmienia świat. O jaki chodzi świat? Ksiądz Dariusz przedstawił drugi obraz, a była to figura Matki Bożej z pokamedulskiego kościoła. Niepokalana obleczona w słońce miażdżąca lewą stopą głowę smoka, który szponami obejmuje kulę ziemską. Świat znajduje się w jego niewoli, ponieważ ludzie przyjmując pokusę grzechu zostali zarażeni jadem złego, jakby „wirusem” niewiary. Smok zapanował nad światem, bo pierwsi ludzie przyjęli jad. Przyjęli stan natury upadłej, która niesie śmierć, niewolę, choroby. Jezus wykupił nas i wyzwolił. Jesteśmy uratowani, ale teraz przechodzimy czas walki duchowej. W Apokalipsie św. Jana przedstawiony jest obraz Niepokalanej, rodzącej w bólach, kiedy smok czeka, aby pożreć dziecko. Nowe życie jest w niebezpieczeństwie. Poród boli, ponieważ „stary człowiek” w nas ma obumrzeć, musi być ukrzyżowany. Tutaj na ziemi jest nam dany czas walki duchowej, czas potrzebny, by rodził się w nas nowy człowiek, a umierał stary. Nowe życie trzeba wywalczyć. Jeśli nie podejmiemy tej logiki możemy zaprzepaścić życie Boże. Choć mamy pierwsze dary Ducha, mimo wszystko tkwią w nas pozostałości grzechu pierworodnego, jakimi są: pycha, chciwość, nieczystość, łakomstwo, zazdrość, gniew, lenistwo duchowe. Drzemią w nas, jak żarzące się węgle i czekają na okazję, by wybuchnąć z nową siłą. Niewiasta z dziecięciem znalazła miejsce na pustyni, bo tam nie ma paliwa rozniecającego ogień mogący zniszczyć nowe życie, które zrodziła. Maryja wydobywa nas ze szponów smoka. Tego nie dokona żaden człowiek.

Jesteśmy w drodze do nieba. Tam będzie w stan natury przebóstwionej. Pełne zjednoczenie z Bogiem, które zapoczątkowuje: każda Eucharystia, każda komunia święta. Będziemy jak Maryja po wniebowzięciu, jak Jezus po zmartwychwstaniu. Człowiek wzięty do nieba jest przezroczysty jak szyba przepuszczająca światło. Duch Święty chce kierować naszym sumieniem i naszym życiem, jeśli jesteśmy w stanie łaski uświęcającej. On daje moc, byśmy podjęli służbę, dar z siebie dla bliźnich. Daje siły byśmy żyli dla miłości jak Jezus. Kiedy będzie w nas żyła Trójca Święta, staniemy się światełkiem w świecie. To jest taka Boża ekologia. Stworzenie oczekuje objawienia się synów Bożych. Tak zmienimy świat.

Maryja chroni w nas nowe, kruche życia. Chce byśmy się zgodzili na przyjęcie krzyża, który wiąże się z miłością bliźniego: w rodzinie, w pracy, wszędzie tam, gdzie posługujemy. Krzyża wiążącego się z miłością Boga i wypełnieniem Jego planów. Nowe życie nie jest naszą własnością, sami jesteśmy ubodzy. Jest to dar , który trzeba pielęgnować i chronić. Pielęgnuje go w nas nasza duchowa Matka. Maryja w nas ten dar przyjmuje, w nas pełnych oporu, pychy, egoizmu i udziela nam swoich dyspozycji, otwarcia na Boga i działanie Jezusa. Bierze nas do swojego łona. Dziecko w łonie matki nic nie musi robić. Matka je karmi, ochrania. Dziecko wraz z matką przeżywa emocje, Wszystko przepływa do dziecka przez matkę. Nowe Życie w nas przepływa do nas przez Matkę Bożą, przez Maryję, jeśli pozwolimy dać się schować w Jej ramionach, pod Jej płaszczem.

Jezus chce przyjść do naszego wnętrza, z Duchem Świętym, ze swoją mocą, działać w nim, przemieniać ciebie, a przez ciebie cały świat. Zapytaj siebie, jakim kanałem łaski jesteś dla Jezusa? Pamiętaj, że przed rodzącą Niewiastą staje smok, aby pożreć dziecię. To właśnie ciebie chce pożreć smok. Jesteś w niebezpieczeństwie, musisz się ratować. To nie jest łatwe, to nie jest łatwe podjąć trud wyrzeczenia się. Najlepiej uciec w ramiona Maryi, pod Jej płaszcz. Pod płaszczem Maryi szpony smoka nas nie dosięgną, nic nam nie grozi. Uciekamy pod płaszcz Matki Bożej przez akty zawierzenia, przez krótkie akty: „Maryjo zajmij się tym”, „Maryjo pomóż”, „Maryjo uchroń od złego”. Jeśli zdecydujemy się wyjść spod płaszcza Maryi, wtedy smok ma przystęp do nas i jesteśmy w niebezpieczeństwie. Wciska się, kusi do pychy, psuje działania, utrudnia. Sami nie wygramy. Musimy ponownie udać się pod płaszcz Maryi. Dlatego wszystko musimy zaczynać od Maryi, wszystkie czynności. Musimy wziąć Ją do siebie, aby Ona żyła i działała w nas i przez nas. Wtedy Ona będzie nas otwierać na Eucharystię, otwierać na Ducha Świętego.

Niepokalana z kaplicy adoracji

Jeszcze inny obraz Matki Bożej, z Niepokalanowa, z kaplicy adoracji. Maryja była pierwszą monstrancją, bo rzeczywiście zamieszkał w niej Bóg. Anioł w czasie zwiastowania powiedział do Niej: „Bądź pozdrowiona pełna łaski”, co można tłumaczyć: „Bądź pozdrowiona przemieniona przez łaskę”. Maryja czyni gest, jakby zapraszający i mówi: ty też możesz być przemieniony przez łaskę, ty też możesz dawać światu Jezusa, promienieć Jego światłem, promieniować świętością

Eucharystia to chleb, pokarm. Zwykły pokarm przemieniamy w siebie. A Eucharystia przemienia nas. Jezus przemienia nas w siebie. Maryja jest szczególnym narzędziem Ducha Świętego, który nam towarzyszy w tej przemianie. Jest naszą Matką. Maryja ofiarowuje nam swoje serce, które doskonale przyjęło Jezusa, przyjęło Boga. Daj mi swoje serce Maryjo. Jestem cały Twój – wołał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. Totus Tuus. Wszystko, co Twoje do Ciebie należy. Tak żył i modlił się św. Jan Paweł II.

Maryjo, daj mi swoje serce Maryjo. Weź moje serce i przemień je na wzór Twojego serca. Ubogać moje serce Twoimi dyspozycjami, Twoimi dobrami duchowymi. Ubogać moje serce, aby z Tobą i przez Ciebie się jednoczyło z Jezusem i stawało się żywym tabernakuluum, aby stawało się żywym narzędziem miłości Bożej i Bożego miłosierdzia. Aby moje usta, oczy, uszy, ręce i nogi były miłosierne. Maryjo, daj mi Twoją miłość do Jezusa, to serce, które ukochało Jezusa. Niech ten płomień miłości Bożej, który kocha przenika mnie cały czas. Maryjo daj mi Twoją wiarę, zaufanie i posłuszeństwo woli Bożej, Maryjo daj mi Twoją pokorę, abym nie przeszkadzał. Aby Jezus cały czas we mnie wzrastał. Maryjo, daj mi swoją wdzięczność. Uwielbiaj Jego wielkie dzieła, jakie czyni we mnie - niegodnym.

W raju wąż zaraził Adama i Ewę, a oni ponieśli tego „wirusa” na kolejne pokolenia i tak dotarł do nas. W ten sposób wąż stał się władcą tego świata. Ale Chrystus, nowy Adam wysłużył nam nowe życie, życie Boże. Posłał Ducha Świętego i w ten sposób „zaraził” nas nowym życiem. Lecz nie wystarczy się tylko „zarazić”. Trzeba przyjąć dar Maryi. Przyjąć łaskę Chrystusa z pomocą Maryi, a potem stać się Jej narzędziem, by nieść Chrystusa na cały świat. W ten sposób cały świat zostanie przemieniony.

W czasie globalnej pandemii cały świat czeka na Eucharystię. Ludzie tęsknią za Eucharystią, bo wszędzie są ograniczenia. Cały świat woła: Marana Tha. W czasie postu eucharystycznego jest czas łaski. Łaska przewyższa grzech i zło. Tajemnica życia Bożego może dotrzeć głębiej, by skłonić do nawrócenia i pojednania z Bogiem. W czasie globalnego zagrożenia możemy oczekiwać zalewu łask przez Niepokalaną. Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź!, Marana Tha.

Jesteśmy zamknięci w wieczerniku. Trwajmy w komunii z Maryją, a przez Nią w komunii duchowej ze Zmartwychwstałym. Świat będzie przemieniony mocą nowego życia. Mocą Eucharystii, Mocą Niepokalanej, która jest pełna łaski.

Poranna Medytacja

Sobotni poranek mogliśmy uczestniczyć i łączyć się duchowo na modlitwie porannej, która została poprowadzona przez ks. Stefana Czermińskiego w domu rodziny we Wrocławiu.

Msza Święta w katedrze wrocławskiej

Eucharystię sprawował ks. Ks. Biskup Andrzej Siemieniewski. Na początku Liturgii powitał uczestników 23 Pielgrzymki RRN na Jasną Górę, wirtualnej – a jeszcze bardziej można byłoby powiedzieć duchowej, co nie znaczy mniej prawdziwej, co nie znaczy słabszej, albo w gorszym wydaniu. W homilii ks. Biskup wyjaśniał nam sytuację, jaką doświadczamy i porównał do wydarzeń biblijnych.

Za czasów Eliasza i Elizeusza, proroków Starego Testamentu, naród wybrany doznawał ucisku i rozproszenia, zmartwiony tym sługa Gechazi zwrócił się do proroka: Panie, jakże się ostoimy, kiedy tak mało nas jest. Prorok prosił Boga, aby otworzył słudze oczy i sługa zobaczył, że cała góra pełna jest Bożych wojowników i ognistych rumaków i uświadomił sobie, że skoro Bóg jest z nami, to któż przeciwko nam.

W psalmie 42 zapisane są słowa: „Rozpływa się we mnie moja dusza, gdy wspominam, jak z tłumem kroczyłem do Bożego domu w świątecznym orszaku wśród głosów radości i chwały”. To przypomina, jak w poprzednich latach pielgrzymowaliśmy w procesji na Jasną Górę. Teraz częstochowskimi Alejami Najświętszej Maryi Panny pielgrzymujemy na Jasną Górę przez naszą codzienność. To jest najważniejsze i najskuteczniejsze pielgrzymowanie.

W czasie Mszy świętej Pan Bóg otwiera nam oczy, jak starotestamentowemu słudze i widzimy mnóstwo Bożych wojowników, Bożych mężów i Bożych niewiast, tych wszystkich bohaterów wiary Kościoła, którzy są z nami. Pan Bóg otwiera nam oczy i widzimy, że modlimy się razem z chórami aniołów i świętych, to nimi razem śpiewamy: Święty, Święty, Święty Pan Bóg zastępów. Eucharystia łączy nas z niebem i chórami aniołów i zastępami świętych. Łączy nas również ze wszystkimi braćmi, którzy teraz za pomocą internetowych łączą się z nami.

Nasza duchowa pielgrzymka, nasze zjednoczenie w nazaretańskim domu, to znak, o którym czytamy w Dziejach Apostolskich: „Bracia, co mamy zrobić z tymi ludźmi, bo dokonali jawnego znaku wobec wszystkich mieszkańców Jeruzalem”. Niełatwo być znakiem w czasach trudnych. Kiedy pojawia się pytanie: jak wspólnota Ruchu ma być znakiem? Czy jest jakiś sposób, abyśmy byli znakiem.

Kto wie, czy nie wspominamy dawnych, lepszych czasów? W Piśmie Świętym zapisane jest, że takie czasy trudniejsze i wymagające już były. Przypomnijmy sobie Apostoła Piotra, który swój Pierwszy List rozpoczynał: „Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wybranych przybyszów wśród rozproszenia w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii”. Rozproszeni w sensie fizycznym, geograficznym. Rozproszeni, bo ucisk i prześladowania nie pozwalały im chwalić Boga tak, jak mogli sobie tego życzyć. „Ale wybrani i pokropieni krwią Jezusa Chrystusa, dlatego łaska i pokój niech będą udzielone obficie”. Nie było łatwo za czasów apostoła Piotra, ale łaska i pokój obficie się rozlewały.

Przypomnijmy sobie apostoła Pawła, który przez dwa lata przebywał w areszcie domowym pod strażą żołnierza i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili. Nie mógł już przybywać na agory miast greckich, nie mógł głosić Chrystusa na wielkich zgromadzeniach wiernych, ale głosił Jezusa w mieszkaniu.

A cóż powiemy o Apostole Janie, który w księdze Apokalipsy zwraca się do uczniów tak: „Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie Patmos, z powodu Słowa Bożego i świadectwa Jezusa”. Wyspa Patmos była miejscem zesłania i więzienia za wyznawanie Jezusa Chrystusa. Jan będąc na wyspie zesłania otwierał oczy ducha na wszystkie wspaniałe rzeczywistości, jakie zapisał w Apokalipsie, a więc na tron Boga Najwyższego, na stojącego przed tronem Baranka i na 24 prezbiterów Kościoła chwalących Pana Jezusa i niezliczone chóry aniołów i tych świętych, którzy w niebie oddają Panu Bogu cześć i chwałę.

Apostołowie Piotr, Paweł i Jan są dla nas wzorem na te trudniejsze czasy. Słowa Liturgii „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg zastępów” zaczerpnięte są z Księgi proroka Izajasza i z Apokalipsy św. Jana. Słowa te przypominają nam, że wspólnota, że jedność, że Ruch Rodzin Nazaretańskich, że wspólnota Pana Jezusa są jednością i w ten sposób stajemy się znakiem. Dobrze, że pielgrzymka obecna odbywa się inaczej. Jest Msza święta, konferencja i modlitwa. Wszystko odbywa się za pomocą elektronicznych łączy. Ale najważniejsze, że jesteśmy razem, że modlimy się, że Pan Bóg jest z nami, że przebywamy w duchowym Nazaretańskim Domu i wzmacniamy się jako uczniowie, jako chrześcijanie, by być jawnym znakiem dla wszystkich.

Kiedy zmartwychwstały Pan Jezus spotkał się z 11 uczniami zarzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. Nam też Pan Jezus chce przypomnieć, że wiara może być mocniejsza że wierzyć można z większą siłą. Pan Jezus chce przypomnieć, że każdy czas jest dobry do dzielenia się Dobrą Nowiną. Każdy czas, każde towarzystwo - to dobra sceneria, żeby głosić Ewangelię całemu stworzeniu. Dlatego w katedrze wrocławskiej dokonamy symbolicznej odpowiedzi na wezwanie Pana Jezusa „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody”. Symbolicznej, bo przejdziemy w procesji przed wizerunek Najświętszej Maryi Panny, aby tam dokonać zawierzenia Matce Bożej. Ta krótka procesja jest odpowiedzią na wezwanie Pana Jezusa „Idźcie i głoście Ewangelię”.

Koronka do Miłosierdzia Bożego i świadectwo

O godz 15.00 spotkaliśmy się na modlitwie Koronką do Miłosierdzia Bożego, którą prowadził ks. Stefan Czermiński wraz z rodziną z Cieszyna. Po zakończonej modlitwie usłyszeliśmy świadectwo osoby z RRN diecezji warszawsko-praskiej.

Wieczorne spotkania po pielgrzymkowe

O godz 20.30 w sobotni i niedzielny wieczór spotkaliśmy się ponownie, aby podzielić się przeżyciem pielgrzymki, która dokonała się w nowej formie wymuszonej przez wymogi epidemiologiczne, ale równie owocnie przeżytej w bliskości z Matką Bożą Jasnogórską i we wspólnocie RRN.

Zapisane treści homilii i konferecji  stanowią tylko część wypowiedzi autorów. Całość można odsłuchać  na www.rrn.info.pl

Relację przygotowała E. Myśliwiec

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Bardzo serdecznie pozdrawiam wszystkich członków Ruchu Rodzin Nazaretańskich, wszystkich kapłanów i tych wszystkich, którzy animują i udzielają się w Ruchu.

Bardzo serdecznie pozdrawiam w tym czasie Wielkiego Postu, w czasie niezwykłym: bo epidemia, bo kwarantanny, bo przymus przebywania w domu, a przede wszystkim niemożność spotykania się w grupach, niemożność przeżywania Liturgii tak, jak to było dawniej. Jak długo to potrwa nie wiadomo. Może tydzień, dwa, może miesiąc lub dwa miesiące. Stąd wypływa potrzeba, abyśmy ten czas przeżyli dobrze. By była to dla nas droga wielkopostnego przygotowania się do Świąt Wielkanocnych Zmartwychwstania Pańskiego.

Kiedy apostoł Piotr pisał swój Pierwszy List to rozpoczął go takimi słowami: „Piszę do Was bracia w rozproszeniu”. A więc już wtedy były takie sytuacje, wtedy spowodowane prześladowaniami, kiedy chrześcijanie nie mogli się swobodnie spotykać i kontaktować. Byli rozproszeni na wielkich obszarach, a przecież pozostawali w jedności.

Każdą kolektę, modlitwę Mszy świętej kończymy słowami: „w jedności Ducha Świętego”. Ta jedność Ducha Świętego to jedność modlitwy. Ta jedność Ducha Świętego to jedność Bożego Słowa. Ta jedność Ducha Świętego to obcowanie świętych. Wspólnota, którą daje Duch Święty jest wspólnotą, którą przeżywamy na sposób wewnętrzny, bardziej w sercu.

Życzę, aby ten czas Wielkiego Postu nas oczyszczał i umacniał więzy jedności. Pan Jezus powiedział, że: „Ja, gdy zostanę wywyższony na krzyżu, przyciągnę wszystkich do siebie”.

Życzę, aby to co w zewnętrzny sposób nas dzieli, rozprasza z powodu przepisów związanych z epidemią, niech nie będzie silniejsze od ducha jedności. RRN to Ruch rodzinny łączący się z Najświętszą Maryją Panną i ze świętym Józefem oraz na pierwszym miejscu z Jezusem, Synem Bożym. Niech ten duch rodzinny okaże się silniejszy.

Na czas dobrego przygotowania się do świąt Zmartwychwstania i Wielkanocy udzielam błogosławieństwa w Imię Boga Wszechmogącego, Syna i Ducha Świętego.

Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 10 marca 2020

Ptochos, to człowiek całkowicie zależny od drugiej osoby, który ginie bez pomocy. W sensie duchowym trzeba być ptochosem, żeby przyjąć miłosierdzie Boże. Okres Wielkiego Postu jest zaproszeniem do szukania ostatniego miejsca, do bycia ptochosem, aby podjęte przez nas wyrzeczenia stały się pomocą do osiągnięcia życia wiecznego.

Walczą w nas dwie siły. Z jednej strony chcemy być silni, dążymy sukcesów, spokoju, stabilizacji, a z drugiej strony widzimy, jak jesteśmy słabi, brakuje nam wiedzy, pieniędzy, oparcia, pewności pracy, zrozumienia u innych. Doświadczamy ubóstwa, a pragniemy bogactwa. Stary człowiek w nas walczy, by nie poddawać się i czuć się niezależnym od Boga.

Bóg zaprasza nas do ubóstwa w duchu. Upodobał sobie ubogich w duchu ptochos, dla nich przygotował swoje królestwo. Jeżeli w życiu kierujemy się wiarą, to otrzymujemy łaskę, taką pomoc od Boga byśmy zechcieli być zależnymi od Niego. Kiedy zgodzimy się na bezradność i upokorzenia, to nasze serca będą otwarte na Boga.

W nasze zranienia, rozczarowania, rany serca przychodzi Jezus, aby okazać nam swoje miłosierdzie. Czy zgadzamy się na to, co Bóg chce uczynić w naszym życiu? Nowe życie, które otrzymujemy od Boga daje nam siłę do życia radykalizmem wiary. Jest drogą na pustynię, na której osłania się prawda o naszym życiu. Szczególnie się ona ujawnia, gdy doświadczamy niepowodzeń, upokorzeń. Jaka jest wtedy nasza reakcja? Często się wtedy buntujemy myśląc, że Bóg nas nie kocha, skoro takie kłopoty nas dotykają. Trudności są takimi sytuacjami, przez które Bóg mówi: chodź do Mnie, przytul się do mojego Serca, jestem z tobą. Nie jest to takie łatwe zmienić swój sposób myślenia.

Do św. Tereski zwróciła się jedna z sióstr mówiąc, że chciałaby być delikatną, dobrą osobą, lecz ciągle jej się to nie udaje. Św. Tereska odpowiedziała: podziękuj Bogu, że nie masz doskonałej cnoty. Bóg chce w tobie żyć. Inna zwierzyła się, że ma wiele wad, słabości. Św. Tereska powiedziała jej: Masz wiele do stracenia oparć, wiary w siebie, z których Bóg chce cię ogołocić. Wiele trzeba się napracować, by cieszyć się z tych ogołoceń i podziękować za nie.

Duchowi ubóstwa sprzeciwia się duch bogactwa, który dąży do robienia zapasów i zabezpieczeń na przyszłość. Niepokoić się o przyszłość, to grzeszyć przeciwko duchowi ubóstwa. To sprzeciwiać się Bogu, który chce przejąć nasze sprawy i nas prowadzić. Groźba zarażania się koronawirusem jest przypomnieniem, że człowiek jednak zależy od Boga, który chce pomóc człowiekowi być ubogim. Może nie tyle trzeba zamykać kościoły, ale je otwierać, by ludzie mogli zapraszać Boga do swojego życia. Bóg walczy o miejsce w naszym życiu, nie zgadza się na niewierność. Tylko On może napełnić nasze serca.

Ubogi w duchu nie gromadzi, żyje ofiarowaniem. Ubogi zawsze najwięcej daje, bo daje samego Boga. Ubogimi w Duchu był Pan Jezus i Matka Boża. Oni dali ludziom Boga.

Prośmy Matkę Bożą o cud. Niech nie zwraca uwagi na nasz opór, lęki ale pomaga iść drogą, gdzie spotkamy Jezusa. On zachęca nas, byśmy Mu zaufali, a wtedy doświadczymy Jego miłosierdzia. Tylko dziecko potrafi iść tą drogą. Matka Boża czeka na nasze wyciągnięte ręce. Nie szukajmy tego, co jest dogodne dla nas, ale co jest miłe i podoba się Panu Jezusowi, abyśmy mogli otrzymać od Niego miłosierdzie i promieniować miłosierdziem w świecie.