ks. Mieczysław Jerzak

Konferencja 5.04.2016

Błogosławiona Laura Vicuna

Jezu Miłosierny, wierzę, że Ty darowałeś mi dług nie do spłacenia: ewangeliczne dziesięć tysięcy talentów, czyli nieskończenie wiele. Dlatego i ja pragnę darować długi moim braciom i siostrom. Wiem dobrze, że często tego nie potrafię: ewangeliczne sto denarów staje przede mną jak wysoki mur. Proszę Cię Panie za wstawiennictwem Maryi, Twojej Matki, byś przemienił mnie w siebie i byś Ty sam we mnie był miłosierny.

W ostatnią sobotę 2 kwietnia 2016 r. miała miejsce pielgrzymka RRN na Jasną Górę. Wchodząc do Katedry w Częstochowie i do Sanktuarium Jasnogórskiego mogliśmy przejść przez Bramę Miłosierdzia i otrzymać odpust jubileuszowy związany z Nadzwyczajnym Rokiem Miłosierdzia Bożego. Mogliśmy prosić Jezusa, by przemienił nasze życie, które my sami z siebie nie potrafimy zmienić. Mogliśmy prosić Jezusa, aby naprawił wszystko: w nas samych, w naszych rodzinach, w społecznościach, w których żyjemy.

Nie mamy pomysłu, jak pojednać się z ludźmi nam bliskimi, jak doprowadzić do zgody. Wewnętrzny pokój otrzymujemy po pojednaniu się z Bogiem w sakramencie spowiedzi. Obdarzeni wielkim przebaczeniem jesteśmy skłonni przebaczyć innym ich winy. W sprawach najtrudniejszych tylko Bóg potrafi znaleźć właściwe wyjście.

W roku Jubileuszowym przedstawiane są nam osoby, które w sposób szczególny są związane z Bożym Miłosierdziem. Można o nich powiedzieć że są zanurzone w Miłosierdziu Bożym - są nimi: św. Faustyna Kowalska, bł. ks. Michał Sopoćko, św. Jan Paweł II. Z Miłosierdziem Bożym związanych jest też wielu ludzi świeckich i konsekrowanych. Do nich należy dwunastoletnia błogosławiona Laura Vicuna, która okazała się miłosierną córką dla swojej matki i jej konkubenta. Ukazanie wielu przykładów świętych, którzy byli miłosierni jest bardzo ważne dla nas, abyśmy zrozumieli, że być miłosiernym jest możliwe i otrzymanie Miłosierdzia Boga jest konieczne.

Błogosławiona urodziła się 5 kwietnia 1891 r. w Santiago de Chile w rodzinie arystokratycznej. Jej ojciec Jose Domingo był zawodowym żołnierzem, zaś matka Mercedes, była prostą kobietą z zawodu krawcową. Ich małżeństwu sprzeciwiała się rodzina ojca. Laura została ochrzczona 24 maja w dniu Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych.

Ojciec zaangażował się politycznie po stronie urzędującego prezydenta. Kiedy obóz prezydencki poniósł klęskę, jego zwolennicy musieli uciekać z kraju przed prześladowaniem. Młoda rodzina z cztero miesięczną Laurą przedarła się przez Andy do Argentyny. Trzy lata później, przed urodzeniem się drugiej córki Julii Amandy, ojciec zmarł na zapalenie płuc.

Mercedes z małymi córeczkami została sama. Próbowała sama się utrzymać, podejmując różne prace. Po kilku latach, aby móc utrzymać siebie i córki związała się z właścicielem ziemskim Manuelem Mora, żyjąc z nim w konkubinacie. Manuel dał schronienie i utrzymanie matce i dzieciom, ale okazał się człowiekiem gwałtownym i okrutnym wobec nich. Był też uzależniony od alkoholu.

W pobliżu ich zamieszkania siostry salezjanki (Córki Maryi Wspomożycielki) założyły szkołę dla dziewcząt. Laura i Julia podjęły naukę, którą opłacał przybrany ojciec. Laura w szkole wyróżniała się jako uczennica, wychowanka i koleżanka. Miała zamiar wstąpić do zakonu sióstr salezjanek.

W czasie lekcji religii słysząc, że osoby żyjące bez ślubu sakramentalnego popełniają ciężki grzech – zemdlała. Zrozumiała w jakim zagrożeniu duchowym znajduje się jej mama. W wieku 10 lat przyjęła Pierwszą Komunię świętą. Bolało ją, że mama nie przystąpiła razem z nią do tego sakramentu, dlatego w tajemnicy ofiarowała swoje życie za zbawienie mamy. W czasie jednego z przedstawień szkolnych pozwolono Laurze odczytać jej własny wiersz przed obrazem Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych. Laura wyjawiła postanowienie ofiarowania się za własną mamę swojemu spowiednikowi i siostrze przełożonej.

Po zakończeniu drugiego roku nauki siostry wróciły do domu Manuela na wakacje. Jednak ten czas nie był szczęśliwy, szczególnie dla Laury. Przybrany ojciec zapałał pożądaniem wobec 11-letniej dziewczynki i chciał ją wykorzystać. Wobec zdecydowanej odmowy Laury, uniósł się gniewem i zaczął ją prześladować. Odmówił też dalszego łożenia na naukę w szkole. Mama wyprowadziła się z domu Manuela i znowu nie miała za co utrzymać córki w szkole. Mimo trudności dziewczynki podjęły naukę, ponieważ zakonnice dowiedziawszy się o ich sytuacji, postanowiły je uczyć i utrzymywać bezpłatnie.

W kilka tygodni po rozpoczęciu nowego roku szkolnego powódź zalała szkołę. Zimno i wilgoć doskwierały wszystkim. Laura zachorowała, a mama zabrała ją do swojego nowego domu, jakim była wynajęta uboga chatka. Brak opieki lekarskiej pogarszał jej stan. Miejscowy aptekarz leczył ją bezskutecznie. Pewnego dnia przybył Manuel żądając powrotu Mercedes do siebie. Spotkał się z odmową. Mimo to, postanowił przenocować z nimi. Wtedy Laura wyszła z chatki kierując się w stronę szkoły. Zezłoszczony Manuel dopędził dziewczynkę, krzycząc, bił ją pejczem i kopał. Gdyby nie interwencja sąsiadów, zabiłby ją na miejscu.

Zmaltretowana Laura przez tydzień umierała. Ostatniego dnia przyjęła Wiatyk i wyznała matce, że od dawna ofiarowała swoje życie za nią. Prosiła o przyrzeczenie, że nie powróci do dawnego życia. Wzruszona matka oświadczyła, że przyrzeka wypełnić wolę córki. Laura zmarła 22 stycznia 1904 r. o godz. 18.00. Jeszcze tego samego dnia matka przystąpiła do spowiedzi i na pogrzebie córki przyjęła Komunię Świętą. 5 września 1988 r. papież Jan Paweł II ogłosił w obecności tysięcy młodych ludzi, że Laura Vicuna jest błogosławioną Kościoła Katolickiego. Błogosławiona Laura mając niespełna 13 lat została i świętą i męczennicą.

Na przykładzie życia bł. Laury widzimy jak to ważne być miłosiernym jak Bóg Ojciec, córka doprowadziła swoją matkę do przemiany i przykładnego życia. Gdy jakaś sytuacja osobista, rodzinna wydaje się trudna i zaplątana, jak węzły powierzajmy ją Miłosierdziu Bożemu przez ręce Matki Bożej: "Maryjo, Matko Miłosierdzie i moja Matko, niech moje nieudolne wysiłki przebaczenia staną się jak woda z Kany Galilejskiej, którą Jezus na Twoją prośbę zamieni w najlepsze wino miłosierdzia. Uproś u Twego Syna, aby On sam był we mnie miłosierny, aby obdarzył mnie swoim miłosiernym spojrzeniem, słowem, myślami i gestami. Proszę Cię o pomoc w uznani mojego długu wobec Pana Jezusa, proszę Cię uproś mi cud przebaczenia i pojednania". Amen.

W pierwszą sobotę po Świętach Wielkanocnych członkowie Ruchu Rodzin Nazaretańskich mieli swoje coroczne spotkanie w Częstochowie i na Jasnej Górze. Spotkanie poprzedziły trzydniowe rekolekcje kapłańskie. W piątek wieczorem część uczestników wzięła udział w Apelu Jasnogórskim i w czuwaniu całonocnym w Kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej Górze. Pierwsze wspólne spotkanie miało miejsce w Archikatedrze Częstochowskiej. Zgromadziło się w niej ok. 1500 członków i sympatyków RRN. W spotkaniu brali udział goście z Ukrainy i Białorusi. Z diecezji warszawsko-praskiej przyjechało autobusami i samochodami ok. 150 osób.

Doroczna Pielgrzymka była także Jubileuszem Miłosierdzia RRN w ogłoszonym przez papieża Franciszka Nadzwyczajnym Jubileuszowym Roku Miłosierdzia Bożego. Hasło tegoroczne: „Pozwólmy Miłosierdziu naprawić wszystko”, nawiązywało do słów z Listu św. Pawła do Kolosan: „Jak Pan wybaczył wam, tak i wy”.

W archikatedrze częstochowskiej uczestnicy mogli wysłuchać konferencji wygłoszonej przez ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego Delegata Konferencji Episkopatu Polskiego ds. Ruchu Rodzin Nazaretańskich. Ks. biskup powiedział, że choć katedra wita nas chłodem swoich murów, to Duch Święty rozgrzewa nasze serca wiarą i miłością, abyśmy nieśli je do naszych środowisk, w których może wieje chłodem obojętności czy zwątpienia. Nawiązując do hasła: Pozwólmy Miłosierdziu naprawić wszystko, ksiądz biskup przypomniał, że choć przeszliśmy przez symboliczną Bramę Miłosierdzia w katedrze, to prawdziwą Bramą Miłosierdzia jest konfesjonał, w którym otrzymujemy przebaczenie grzechów, nie z powodu naszych zasług, ale dlatego, że Jezus nas zbawił i obdarza swoją łaską. Mamy ufać Jezusowi, nie sobie.

Postawą odpuszczenia grzechów przez Jezusa jest nasza zgoda na odpuszczenie win naszym winowajcom. Tu biskup Andrzej podał przykład człowieka znajdującego się w głębokiej studni, któremu ktoś spuszcza drabinę sznurkową, aby mógł wydostać się na zewnątrz. W sensie duchowym, na nic się zda taka pomoc, gdy poszkodowany nie chwyci się „drabinki łaski”, bo będzie wolał trzymać w dłoniach „kamienie nienawiści, złości, pamiętliwości, obrażania się”, które ciągną go ku dołowi. Tak też i my nie otrzymamy Bożego przebaczenia, gdy nie będziemy chętnie darowywać urazów, jakich doznaliśmy od bliźnich.

Przebaczenie i miłosierdzie, to nie przelotne uczucia, ale moc, która może zmienić rzeczywistość. Przykładem może być list biskupów polskich wystosowany w 1965 roku do biskupów niemieckich, w którym biskupi polscy przebaczali winy strony niemieckiej i prosili o przebaczenie win polskich. List ten, choć początkowo wrogo przyjęty, stał się podwaliną, na której zostały zbudowane filary współczesnej Europy i zgoda między naszymi narodami, a także zmienił rzeczywistość europejską.

Inny przykład, to spotkania Polaków z młodzieżą ukraińską przyjeżdżającej na stypendia do Wrocławia. Młodzi mieszkają w domach polskich rodzin, które niejednokrotnie pochodzą z Wołynia. Pomimo trudnych doświadczeń sprzed lat, obecnie Polacy i Ukraińcy nawiązują dobre relacje między sobą sobą, bo przebaczenie buduje nową dobrą rzeczywistość.

Kolejny przykład z filmu „Apostoł”. Francuski ksiądz, któremu siostrę zamordował muzułmanin, nie opuszczając arabskiej dzielnicy nawiązuje relacje z rodziną mordercy. Postawa księdza skłania jedenego z muzułmanów do nawrócenia się i przyjęcia wiary i chrztu w Kościele. Moc miłosierdzia dała siłę do zaistnienia rzeczy niemożliwych.

Podobnie w więzieniu, człowiek skazany, nie jest tylko przestępcą. Kiedy podchodzi do niego kilkuletnie dziecko, okazuje się czułym i troskliwym ojcem. Pan puka do serca za pomocą słabego dziecka, a „twardy” więzień zmienia wyraz twarzy a jego zachowanie staje się delikatne.

My także, gdy odpuścimy winy naszym winowajcom, pozwolimy Miłosierdziu Pana naprawić wszystko w naszym życiu – zakończył ksiądz biskup.

Po konferencji ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego, ks. Dariusz Kowalczyk, Moderator Ruchu Rodzin Nazaretańskich przypomniał wszystkim, jakie są warunki uzyskania odpustu jubileuszowego.

Po godz. 11 wszyscy uczestnicy Pielgrzymki przeszli przez katedralną Bramę Miłosierdzia i wyruszyli w procesji Aleją Najświętszej Maryi Panny w kierunku Jasnej Góry omawiając wspólnie chwalebną część Różańca Świętego. Po przybyciu na miejsce wszyscy przeszli przez jasnogórską Bramę Miłosierdzia. O godz. 13.30 w Bazylice Jasnogórskiej spotkaliśmy się na Eucharystii sprawowanej pod przewodnictwem ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego.

Ksiądz biskup przypomniał jeszcze raz hasło Pielgrzymki: „Pozwólmy miłosierdziu naprawić wszystko”. Mamy przebaczyć bliźnim, tak jak nam przebaczył Pan. Łatwiej o przebaczeniu mówić, niż realnie przebaczyć, dlatego potrzebujemy mocy z wysoka, siły z góry, jaką jest Boże Miłosierdzie.

Dzisiaj dwukrotnie przekraczaliśmy Bramy Miłosierdzia (w Katedrze i na Jasnej Górze). Jednak pierwotną Bramą Miłosierdzia było wejście do Grobu Pana Jezusa, gdzie zakończyła się Jego odkupieńcza męka. Później ten Grób oświetliło światło Zmartwychwstania. Przez uczestnictwo w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żalach towarzyszymy Jezusowi w Jego męce i śmierci, a przez to przybliżamy się Bramy Jego Grobu. Zanurzeni w Jego śmierć mamy razem z Nim powstać z martwych. Apostołowie weszli do Grobu, weszli i uwierzyli, a potem wyszli z Grobu na światło słoneczne. Tu spełniają się słowa Pisma: „Powstań, o zmarły, a zajaśnieje ci Chrystus”. W swoich rozważaniach skupiamy się na drodze prowadzącą do Grobu (14 stacji Drogi Krzyżowej), a nie pamiętamy o spotkaniach wielkanocnych Jezusa ze swoimi uczniami (14 stacji Drogi do Światła). Chrześcijanie powinni towarzyszyć Jezusowi, nie tylko w Jego drodze męki i śmierci, ale także w Jego drodze chwały i zwycięstwa.

Procesja Alejami NMP jest obrazem radości pójścia za Jezusem Zmarwychwstałym z Maryją i za Maryją. Jest to też obraz charyzmatu i powołania RRN. To jest duchowa droga ze znakiem krzyża, z różańcem, z pieśnią. Mijający nas ludzie widzieli radosny Kościół w drodze. Maryjna droga z Katedry do Sanktuarium jest obrazem przybliżania się do tronu łaski i miłosierdzia. Ten tron, to Jezus na krzyżu podtrzymywany przez Ojca i Duch Święty kierujący nas w stronę tego tronu.

W Ruchu zobowiązujemy się do służby Kościołowi, aby nieść innym przesłanie Miłosierdzia, którego sami dostąpiliśmy. Dotyka nas specjalna łaska chwili. Czas wybrany. Bóg przez wiele znaków pokazuje nam, jak wiele nam dano i jak wiele od nas oczekuje. Służąc świadectwem bliźniemu, pozwólmy miłosierdziu naprawić wszystko – zakończył swoją homilię ks. bp Andrzej.

W Godzinie Miłosierdzia podczas adoracji Najświętszego Sakramentu w sali o. Kordeckiego modliliśmy się modlitwą zawierzenia Miłosierdziu przez pośrednictwo Maryi. Rozważaliśmy przypowieść o nielitościwym dłużniku w kluczu „modlitwy czterech przepaści”. Uznając, jak wielki „dług” został nam darowany zostaliśmy wezwani, by w odpowiedzi darować „długi” naszym braciom. Do naszej modlitwy zapraszaliśmy Maryję ufając, że wstawia się za nami jak kiedyś za gospodarzami wesela w Kanie Galilejskiej. Na początku prosiliśmy Ją, aby razem z nami patrzyła na chwalebne rany Pana i wybłagała nam cud uznania przez wiarę naszego niezmierzonego długu. Następnie powierzaliśmy Jej nasze postanowienia, by przebaczyć winowajcom. Zdając sobie sprawę z tego, jak są niedoskonałe nasze postanowienia prosiliśmy Ją, by podobnie jak niegdyś wyprosiła cud w Kanie, tak teraz przyczyniła się do przemiany „wody naszych nieudolnych starań” w „wyborne wino miłosierdzia”. Prosiliśmy Chrystusa, aby On sam był w nas miłosierny. W intencji pojednania odmówiliśmy koronkę do Miłosierdzia Bożego.

Słowa z konferencji i homilii ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego nie są dosłownymi wypowiedziani, lecz ich omówieniem. Całość wypowiedzi można odsłuchać na stronie www.rrn.info.pl

Relację napisała: Elżbieta Myśliwiec

Kapłani członkowie Stowarzyszenia Ogólnopolskiego RRN odbywający rekolekcje w Częstochowie, w Jubileuszowym Roku Miłosierdzia, podpisali list otwarty skierowany do wszystkich, których spotkali na swojej drodze posługi w RRN. List został odczytany i przekazany na ręce bp. Andrzeja Siemieniewskiego, Delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. RRN, w czasie uroczystej Eucharystii sprawowanej w bazylice jasnogórskiej dla uczestników XIX Międzynarodowej Pielgrzymki RRN na Jasną Górę.

Częstochowa, 2 kwietnia 2016 r.

Do wszystkich Braci i Sióstr, których spotkaliśmy na drodze posługi w Ruchu Rodzin Nazaretańskich

Kochani,

W Roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia pragniemy do Was skierować słowa pozdrowienia z Częstochowy, gdzie u stóp Matki Bożej Królowej Polski przeżywamy nasze doroczne rekolekcje kapłańskie.

Jak Apostołowie w wieczerniku stajemy przed Zmartwychwstałym Panem, który ukazuje nam swoje rany. Jesteśmy świadomi, że także i my je zadaliśmy. Ale Chrystus, który jest wcielonym Miłosierdziem nie oskarża nas, lecz mówi „Pokój wam” (J 20, 19-21) przynosząc nam pojednanie i przebaczenie. Tak jak Apostołom, również i nam powierza pełnienie posługi jednania.

Chcemy podjąć to posłannictwo w przekonaniu, że podobnie jak sługa z przypowieści mamy wobec naszego Pana niemożliwy do spłacenia dług (por. Mt 18, 23n) – każdy swój osobisty. Nie znamy nawet w pełni jego rzeczywistego rozmiaru. Ufamy, że Pan nam ten dług darował, dlatego i my pragniemy darować ewangeliczne „sto denarów” (por. Mt 18, 28) każdemu, do kogo możemy odczuwać w sercu żal lub urazę. Odnosi się to między innymi do zaszłości z trudnej historii naszego Ruchu. My również prosimy o przebaczenie.

A zatem do Was wszystkich wyciągamy dłoń w geście pojednania i braterstwa w Chrystusie.

Wiemy, że nasz gest pozostaje naznaczony ludzkimi ograniczeniami i słabością. Nie leży w ludzkiej mocy wyjść całkowicie z niewoli wspomnień i powracających negatywnych uczuć. Tylko łaska może w pełni oczyścić i przemienić pamięć (por. KKK 2843). Jezusowi, który mówi nam dzisiaj: „Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone” (Łk 6, 38), chcemy być posłuszni jak słudzy z Kany Galilejskiej. I nas mobilizują słowa Maryi, naszej duchowej Matki: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2, 5). Chcemy napełnić stągwie aż po brzegi wodą naszego niedoskonałego gestu pojednania ufając, że za wstawiennictwem Maryi Jezus przemieni ją w wyborne wino miłosierdzia.

Ponawiając na zakończenie rekolekcji Akt całkowitego oddania się na służbę Chrystusowi w Jego świętym Kościele prosimy Miłosiernego Pana, aby nas przemienił w siebie, aby obdarzył nas swoim własnym miłosiernym spojrzeniem, słowami, myślami i uczynkami. Wszystkim Wam dziękujemy za podjętą modlitwę w intencji o dar pojednania wśród obecnych i dawnych członków Ruchu Rodzin Nazaretańskich. Prosimy o jej kontynuowanie, aby Jubileusz Miłosierdzia wydał konkretne owoce: by wszelkie zło zostało zwyciężone dobrem – w naszej wspólnocie, w naszych rodzinach i w osobistym życiu każdego z nas.

Podpisali

Kapłani Ruchu Rodzin Nazaretańskich
uczestniczący w rekolekcjach w Częstochowie
w dniach 30 marca – 2 kwietnia 2016 r.

Konferencja, 29 marca 2016

ks. Andrzej Mazański

W czasie Oktawy Zmartwychwstania Pana Jezusa dobrze jest codziennie uczestniczyć w Eucharystii. Św. Jan Paweł II w książce „Przekroczyć próg nadziei” napisał, że Bóg działa równolegle poprzez wydarzenia dziejące się wokół nas i przez nie wpływa na to, co dzieje się w duszy człowieka.

W powielkanocnych w czytaniach liturgicznych opisywane są kolejne spotkania Zmartwychwstałego Pana z uczniami. Pokazują one wyraźnie, jak On ich prowadzi. Jest to podwójne prowadzenie: poprzez wydarzenia dziejące się wokół nich i poprzez wydarzenia, które rozgrywają się w ich duszach.

W dzisiejszej Ewangelii opisane jest spotkanie Marii Magdaleny ze Zmartwychwstałym Jezusem. Maria Magdalena płacze. Jest to reakcja na to, co dzieje się wokół niej, bo nie znalazła ciała Jezusa w grobie. W odpowiedzi na to, Bóg posyła aniołów do grobu, pytających się, dlaczego płacze. Później pojawia się przy niej sam Jezus i ponownie pyta o przyczynę płaczu.

W jutrzejszej Ewangelii opisane jest spotkanie uczniów zdążających do Emaus z Jezusem Zmartwychwstałym. Zniechęceni, zawiedzeni wracają do swoich domów. Jest to reakcja na to, że Jezus ich zawiódł swoją śmiercią, nie tego się spodziewali. W odpowiedzi na ich postawę Pan mówi delikatnie, ale z wyrzutem z powodu ich niedowiarstwa. Potem wszystko im wyjaśnia. To co dzieje się na zewnątrz i w duszy dokonuje przełomu na drodze wiary.

Spotkania wielkanocne z Jezusem dokonują przełomów sprawiających, że osoby, które ich doświadczają są gotowe udać się do innych i być świadkami tego, co ich spotkało. Maria Magdalena udaje się do uczniów i mówi im: widziałam Pana i On to powiedział. Uczniowie z Emaus zawracają do Jerozolimy, aby powiedzieć uczniom, jak spotkali Pana i po czym Go poznali. Nie mówią o swoich osobistych przeżyciach, ale o tym co widzieli i co usłyszeli.

Dzieje Apostolskie czytane w obecnym okresie ukazują nam wydarzenia, które miały miejsce po zesłaniu Ducha Świętego na apostołów. Ukazują kolejny etap współdziałania Boga z człowiekiem.

Piotr wypowiada trudne słowa do zgromadzonych słuchaczy, obciążając ich winą za śmierć Jezusa. Duch Święty działa przez mówiącego Piotra, ale także działa w sercach słuchaczy. Oni nie obrażają się na Piotra, ale z zapałem słuchają i poruszeni pytają, co mają teraz czynić. Tak współdziała Bóg przez Ducha Świętego z człowiekiem, mówiącym o Zmartwychwstałym. Duch Święty daje świadkowi wymowę, daje słowa trafiające do serc i otwiera słuchaczy na jego słowa. Bóg potrzebuje świadków, by mógł docierać do serc słuchaczy.

Przeżywamy obecnie Oktawę Wielkanocną, ważny okres liturgiczny. Zwracajmy uwagę na wydarzenia, jakie mają teraz miejsce w naszym życiu. Z czujnością badajmy, jakie myśli nas nurtują, jakie pytania niepokoją, co nam przeszkadza być otwartymi na Boże prowadzenie i Jego działanie. Bóg chce działać, więc zechciejmy przyjąć Jego dary. Bóg pochyla się nad nami, ludźmi niegodnym i zaprasza do współuczestniczenia w swoim dziele. Miłość Boga chce nas przygotować do pełnienia misji. Bądźmy więc otwarci na Jego dary i zechciejmy je przyjąć.