Konferencja ks. Mieczysława Jerzaka

Zacisze 19 września 2023

Jezus umierając na krzyżu oddał swojego ucznia Jana Maryi, a swoją Matkę Maryję Janowi. Z tego aktu czerpiemy inspirację naszej drogi życia, czyli przyjęcie Matki Bożej na wyłączność i na zawsze. Wielu świętych i błogosławionych szło drogą maryjną. Do tego grona należą między innymi: św. Jan Paweł II, bł. Stefan Wyszyński – Prymas Polski, św. Maksymilian Kolbe, św. Ludwik Grignion de Montfort – autor Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Napisał w nim: „Jednak władza Maryi (…) zabłyśnie w czasach ostatecznych, kiedy to szatan czyhać będzie na Jej piętę, to znaczy: na wierne Jej dzieci i pokorne sługi, które Ona do walki z nim wzbudzi. W oczach świata będą oni mali i biedni, poniżeni, prześladowani i uciskani (…) Lecz w zamian za to będą bogaci w łaski Boże, których im Maryja obficie udzieli.”

Zawierzenie się Maryi jest przyjmowane z entuzjazmem, ale po pewnym czasie niektórzy czują się zawiedzeni. Może zapomnieli, zaczęli żyć po swojemu, albo liczą wyłącznie na swoje talenty, znajomości i wiedzę. W czasie rekolekcji wakacyjnych podkreślano, że trzeba stać się ewangelicznym dzieckiem Bożym, aby Maryja miała do nas coś do powiedzenia w naszym życiu i nim kierowała.

Dzieci uważają swoich rodziców za najważniejsze osoby, dzięki którym żyją, rozwijają się, czują się bezpiecznie. Im młodsze dziecko, tym bardziej jest zapatrzone i ufne wobec swoich rodziców. Starsze dzieci podobnym zaufaniem obdarzają swojego nauczyciela w szkole, ale dalej ufają swoim rodzicom, choć coraz starsze lub zupełnie samodzielne, to jednak ważne jest dla nich co powiedzą rodzice.

Na dziecięcą ufność należy się zdobywać w stosunku do Maryi. Zawierzenie się Maryi zakłada ufność ewangelicznego dziecka. Życiowe kłopoty, niespodziewane wydarzenia, doświadczenia ograniczające siły i zdolności połączone z oddaniem się Matce Bożej stają się drogą prowadzącą do uświęcenia i zbawienia. Przeżywając swoje trudności trzeba zaufać prowadzeniu Bożemu, bo zawierzenie Maryi doprowadzi do zaufania Bogu.

Przypomnijmy sobie, w jaki sposób ostatnio doświadczyliśmy pomocy Matki Bożej? Czy w czasie słabości i ograniczeń dostrzegaliśmy szansę na pogłębianie dziecięcej relacji z Maryją? Co nas do tego skłaniało lub zniechęcało? Módlmy się, by Matka Boża działała w nas i przez nas.

Konferencja ks. Janusza Kopczyńskiego

Zacisze, 12 września 2023

Za miłość można zapłacić tylko miłością. Te słowa św. Tereski od Dzieciątka Jezus są właściwym komentarzem do tematu jaki dziś rozważamy. Bo Komu możemy zawierzyć swoje życie? Czy możemy zawierzyć, zaufać osobie, która nas nie kocha? Jest to ogromnie ryzykowne a nawet niewłaściwe. Możemy i powinniśmy zaufać i zawierzyć swoje życie Osobie, która nas kocha. Najlepiej takiej osobie, która ukazuje tę miłość w sposób bezinteresowny.

Tą Osobą jest Bóg, który ukazał swoją Miłość w Jezusie Chrystusie. Tę Miłość Jezus ukazał w sposób całkowity na Krzyżu. Tę Miłość Jezus Chrystus ukazał także w akcie zawierzenia swojego ucznia Matce Bożej. Tak to opisuje Ewangelia według św. Jana: "Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój»". Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie." (J 19, 26 - 27) Wiemy jak trudno jest dostrzegać kogoś drugiego obok nas, gdy sami cierpimy. Jezus będąc na drzewie krzyża w chwili cierpienia i umierania, dostrzega Matkę i ucznia. Myśli o człowieku. To jest miłość. Miłość, która nosi w swoim sercu drugiego człowieka. Można tu wspomnieć dzieło stworzenia człowieka, gdy Bóg dostrzega fakt: «Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc” (Rdz 2, 18).

Akt zawierzenia jakiego dokonuje Jezus Chrystus to czysta miłość, która pamięta o człowieku i jego potrzebach.  Miłość przejawia się w tym, że chce ratować. Jezus Chrystus ratuje Jana od pustki. Chce by jego życie było sensowne. Ks. Kardynał Stefan Wyszyński nauczał: „Człowiek śmiertelny najskuteczniej życie swoje spędza w łączności z Tym, który nie umiera. Jeśli ku Bogu kieruje swoją dobrą wolę, choćby słabą, w Nim odnajduje wszystko, co było przedmiotem jego trudów, wysiłków, osiągnięć czy przegranych całego życia”.

Maryja jako Matka Jezusa nosi w swoim sercu Jego naukę. To Ona jak każda Matka może nauczyć ucznia Jezusa mowy wiary ewangelicznej. Można to porównać do sytuacji dzieciństwa każdego człowieka. Po urodzeniu, gdyby nasi rodzice nie ubraliby nas - to byśmy umarli z zimna; gdybyśmy nie byli zaopatrzeni w jedzenie i picie - to umarlibyśmy z głodu; gdybyśmy nie słuchali mowy naszych rodziców – to nie nauczylibyśmy się mowy języka polskiego, trudno by nam było porozumiewać się w przedszkolu. Gdy poszliśmy do przedszkola i spotkaliśmy naszych rówieśników, których nie znaliśmy i gdy usłyszeliśmy słowa naszego nauczyciela by usiąść na krześle to każdy z nas, pomimo że pochodziliśmy z różnych domów zrozumieliśmy to polecenie. Zrozumieliśmy, bo tego nauczyli nas nasi rodzice, którzy nas kochają. Nie zostaliśmy zawiedzeni.

Jak zatem najlepiej żyć – zawierzyć się Komuś Kto Miłuje.  Inaczej czeka człowieka los, który opisuje Papież Franciszek: „Kto nie chce zawierzyć się Bogu, zmuszony jest słuchać głosów wielu bożków, wołających do niego: «Zdaj się na mnie!» Wiara, ponieważ związana jest z nawróceniem, jest przeciwieństwem bałwochwalstwa; jest odsuwaniem się od bożków, by powrócić do Boga żywego dzięki osobistemu spotkaniu. Wierzyć to znaczy powierzyć się miłosiernej miłości, która zawsze przyjmuje i przebacza, wspiera i ukierunkowuje egzystencję, okazuje się potężna w swej zdolności prostowania wypaczeń naszej historii. Wiara polega na gotowości otwarcia się na wciąż nową przemianę dokonywaną przez Boże wezwanie. Oto paradoks: zwracając się nieustannie do Pana, człowiek znajduje stałą drogę, co uwalnia go od chaotycznych ruchów, do jakich zmuszają go bożki”. Papież Franciszek Lumen Fidei

Odpowiedzią na Miłość Boga i Maryi jest „życie według Ducha Bożej Miłości, której uczy Maryja. Miłość jest fantastyczną cechą. Jest w jednym środkiem i celem, biegiem i metą, drogą, która prowadzi do niej samej. Co zatem należy czynić, by kochać? Do tego nie są potrzebne żadne triki, trzeba po prostu kochać. Tak samo, jak uczysz się grać, grając, albo tańczyć tańcząc. Św. Franciszek Salezy.

Maryjo chcę się uczyć odpowiadać na Twoją Obecność i Miłość zawierzeniem

Oto Matka twoja... Oto syn Twój.
Obraz pochodzi z fronda.pl

Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze, 5 września 2023

Dar osobistej więzi z Maryją jest jednym z największych darów, jakie otrzymaliśmy. Nie jest to dar jednorazowy, ale nieustannie nam udzielany. Bóg jest wierny i gotowy udzielać nam go natychmiast, o ile jesteśmy gotowi go przyjąć, czyli jeśli jest w nas dyspozycja do jego przyjęcia.

Darem tym jest Maryja, czyli Osoba dana nam, w szczególnie ważnym momencie, przez umierającego na krzyżu Jezusa Chrystusa. Maryja jest darem udzielanym przez Boga Ojca przez Jezusa, który umarł na krzyżu, abyśmy byli dziećmi Boga i trwali w miłości do Niego. W tym właśnie momencie ujawniła się ojcowska miłość Boga. I właśnie w tym momencie otrzymaliśmy dar Maryi.

Słowa wypowiedziane przez Jezusa do Maryi: „Niewiasto, oto syn Twój” (J 19, 26) i do ucznia Jana: „Oto Matka twoja” (J 19, 27) mają moc sprawczą, czyli sprawiają to, co oznaczają. W Ewangeliach zapisane są słowa Jezusa, które mają moc sprawczą, czyli sprawiają to, co co te słowa oznaczają. Oto kilka przykładów. W czasie burzy na jeziorze Jezus zwraca się do wichru: „Milcz, ucisz się” (Mk 4, 39) i następuje cisza. Kiedy powiedział do zmarłego chłopca z Nain „Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!” (Łk 7, 14), ten wstaje zdrowy. Gdy woła: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” (J 11, 43). Żywy Łazarz na oczach zdumionych świadków opuszcza grób. Wiele jest innych słów w Ewangeliach potwierdzających, że Jezus jest Synem Boga, którego słowa mają moc sprawczą. Warto pamiętać, że słowa Jezusa wypowiadane na krzyżu nie są tylko informacją, czy obietnicą, wezwaniem, czy zaproszeniem, ale rzeczywiście sprawiają to, co zostało w nich zawarte.

Kiedy Jezus mówi do Maryi: „Oto syn Twój” (J 19, 26), to Jan, czyli każdy z nas staje się rzeczywiście synem dla Maryi. Zostaje Ona uzdolniona do umiłowania każdego ucznia Chrystusa. Należy przy tym pamiętać, że jest to miłość nie tylko skierowana do tych, co kochają Boga, ale także do tych, co są nieprzyjaciółmi, co ranią, co odrzucają Boga. Także w stosunku do nich Maryja została uzdolniona do umiłowania, by dla nich stać się Matką. Potrzebne było niezwykłe Boże działanie w Maryi, by w każdym człowieku widziała Ona swoje dziecko. Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują (Łk 6, 32).

Gdy mówi do Jana: „Oto Matka twoja” (J 19, 27), to moc sprawcza słów Jezusa dotyka ucznia, czyli każdego z nas. Zostajemy uzdolnieni do tworzenia trwałej więzi z Maryją. Słowa te sprawiają, że odnajdujemy w Maryi swoją Matkę. Przestaje być Ona dla nas obca, a staje się bliska, a nawet najbliższa. Skoro staje się Matką za sprawą żywego Słowa, to w uczniu buduje się trwała więź.

Słowo Boże mówi, że „od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 27), czyli uczeń stał się zdolny do wprowadzenia Maryi we wszystkie dziedziny i sfery swojego życia. To uzdolnienie powinno być rozszerzane, budowane, rozwijane, by stwarzać przestrzeń dla miłości Boga, którego Maryja wprowadza w nasze życie.

Słowa wypowiedziane na krzyżu przez Jezusa Chrystusa mają moc sprawczą, zmieniają nas i kształtują. Dopełnienie następuje wtedy, kiedy Maryja zostaje wzięta z ciałem i duszą do nieba. Wniebowzięcie Maryi ma w sobie podobieństwo do wniebowstąpienia Pana Jezusa.

Jezus wstępując do nieba powiedział do uczniów: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20) Słowa te znaczą, że każdy może zatrzymać Jezusa przy sobie, bo jest z nami, aż do skończenia świata. Wniebowzięcie Maryi z ciałem i z duszą oznacza, że została Ona uzdolniona by, być z nami, aż do skończenia świata. Dlatego możemy wprowadzić Ją do naszego życia w każdym czasie. Na tym polega niezwykłość Wniebowstąpienia Pana Jezusa i Wniebowzięcia Maryi.

Każdy człowiek może wprowadzać Jezusa i Maryję do swojego życia. Te więzi rozwijajmy z wiarą. Jeśli nawet tego nie czujemy, wierzmy, że tak jest.