Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 28 listopada 2023

Rafael Santi - Matka Boża Sykstyńska (1512/1513)

zdjęcie ze strony: niezła sztuka.net

Różne są obrazy lub figury Matki Bożej. Znamy obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Matki Bożej Szkaplerznej, Matki Bożej Pięknej Miłości i wiele innych. Nie widziałem jeszcze obrazu Matki Bożej Akceptacji. Może ktoś namaluje taki obraz? Matka Boża Akceptacji jest otwarta na przyjęcie Boga i przyjęcie każdego człowieka. Zawierzyć się Maryi, to znaczy zgodzić się i przyjąć to, co Ona zaplanowała dla nas.

Maryja jest wzorem akceptacji tego, co dla Niej zaplanował Bóg. Najważniejsze w Jej ustach słowo, to było słowo TAK – niech mi się stanie. W ten sposób wyraziła posłuszeństwo, ufność i miłość do Boga. Uwierzyła, że wszystko, co przygotował Bóg jest dla Niej dobre. Ja również ufam, że Bóg który mnie kocha zaplanował dla mnie dobro i nie zostawi mnie. Jemu ufam, wierzę Mu i staram się mówić Jemu TAK. Nie tylko jeden raz, ale każdego dnia staram się być gotowym na przyjęcie tego, co Pan dla mnie przygotował.

W Maryi była gotowość serca, gotowość przyjęcia wszystkiego, co daje Bóg. Możemy skupić się na zadaniu, które należy wykonać, albo na tym, co jest nam dane. Bóg przygotował dla ludzi starość i trzeba ten dar przyjąć. Przyjmujmy dar ze względu na Tego kto stoi za darem, czy ze względu na to, że nie mamy wyboru i musimy to przyjąć. Bóg nas przygotowuje nas na wydarzenia. Możemy przyjąć Jego wolę i ze względu na Niego podejmować działania, pracować, służyć w rodzinie. W tych wydarzeniach chcemy przyjąć Boga. Akceptacja wydarzeń uwalnia nas od zbytniego skupiania się na sobie. Koncentrując się jedynie na zadaniu zapominamy o osobie, która daje zadanie. Próby wiary są nam dawane nie po to, aby nam dokuczyć, ale by nas wychować. To jest troska o nasze serce i uczenia nas spotykania się z Bogiem żywym. Mówiąc świadectwo często wspominamy to, co wydarzyło się już dawno. To dobrze, że o tym pamiętamy, ale zapominamy, że tu i teraz dawane są nam próby wiary.

Nasza zgoda na wolę Bożą może być zgodą bierną. Mówimy wtedy: niech dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba. Czasem taka zgoda jest niewiernością, rezygnacją z aktywnego przyjęcia woli Bożej. Zgoda aktywna jest akceptacją, czyli zgadzaniem się i podejmowaniem wysiłku zaangażowania się w to wydarzenie.

Uczestniczyłem w uroczystościach w przeddzień 15 sierpnia. Przybyli przedstawiciele władz miasta i powiatu. Ktoś poprosił mnie, abym zabrał głos. Początkowo się broniłem. Ale później podjąłem wezwanie. Zwróciłem się o pomoc do Matki Bożej i opowiedziałem trochę o sobie i o wydarzeniach z 1920 roku. Opowiedziałem o okolicznościach zwycięstwa nad wrogiem ze wschodu, których jak się okazało, wiele osób znało.

Nie możemy mieć biernego stosunku do tego, co się dzieje wokół nas. Nie można unikać odpowiedzialności, nie podejmować decyzji. Codziennie Bóg daje sytuacje, w których nas wzywa do tego, by w sobie coś pokonać. Codziennie Bóg chce wchodzić w nasze myśli, słowa, decyzje.

Św. Bernardetta Soubirous spisała swój testament, w którym wyraziła swoje dziękczynienie Bogu za wszystkie trudne doświadczenia, które były dla niej były znakiem miłości i troski Boga o nią. Czy my dziękujemy Bogu za wydarzenia, które przeżywamy? Czy je akceptujemy czy je przeklinamy? Można dziękować za upokorzenia, brak wykształcenia, tak jak św. Bernardetta.

Jesteśmy kuszeni, by skupić się na problemie czy trudnościach i nie podejmować działania. Św. Juan Diego, gdy nie został niezrozumiany i dobrze przyjęty przez biskupa chciał zrezygnować z misji, na jaką był posłany. Maryja zachęcała go: „Idź jeszcze raz. Ja jestem z Tobą.” Jeśli podejmujemy zadanie oczekiwane przez Boga, to On bierze nas w swoje ręce i łączy z naszym zaangażowaniem swoje łaski. Czasem łatwiej jest odmówić różaniec, niż zaryzykować i pójść naprzód.

Podejmując zadania należy pamiętać, że nie przyjmuję zadania, ale przyjmuję Kogoś, kto mi to zadanie daje. Przyjmujemy Boga, nie zadania. Jeśli Bóg jest z nami, to łatwiej jest nam zdobyć się na odwagę i zaakceptować Jego wolę.

Konferencja spisana na podstawie notatek własnych E.M.

Konferencja ks. Mieczysława Jerzaka

Wołomin, 21 listopada 2023 r.

Zawierzenie Bogu jako postawa duchowego dziecięctwa

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny

Zawierzenie Maryi prowadzi nas do zawierzenie Bogu. W Ewangelii św. Mateusza czytamy: „Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?». On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. (Mt 18,1-5.10) Jezus stawiając przed uczniami dziecko dał im przykład wiary i zawierzenia.

Spójrzmy na Maryję, której wiara wynikała z duchowego dziecięctwa. Dzisiaj obchodzimy święto Ofiarowania Maryi w świątyni jerozolimskiej. Ona ofiarowała się Bogu już jako małe dziecko. Apokryfy przekazują, że Matka Boża po wypełnieniu wszystkich przewidzianych prawem mojżeszowym obrzędów przebywała w świątyni. Tam poznawała Boga i Jego miłość, uczyła się modlitwy i służby Bogu. Gdy rozpoznała kim jest i kim jest Bóg, złożyła siebie w ofierze Bogu i Bóg Ją przyjął. Gdy miała kilkanaście lat nie mając pełnej wiedzy o Piśmie Świętym, jaką posiadali uczeni w Piśmie, ani nie wiedziała, że Mesjasz ma się narodzić z Dziewicy, ofiarowała się Bogu. Miała swoje ludzkie plany co do swojej przyszłej rodziny, ale w chwili Zwiastowania dowiedziała się o planach i zamiarach Boga, co do Jej osoby. Uwierzyła Bogu, oczekując na to, co po ludzku jest niemożliwe. Wierzyła Bogu w obliczu nowych doświadczeń, takich jak: milczenie Józefa czy trudne Betlejem, zwyczajność małego Jezusa podobnego w zachowaniu do innych małych dzieci, aż wreszcie śmierć Syna na krzyżu. Gdzie tkwi tajemnica zawierzenia Maryi Bogu? Tego należy szukać na początku Jej służby w świątyni, gdzie uczyła się modlitwy i poddania Bogu.

Na pytanie uczniów o to, kto jest największy w królestwie niebieskim, Jezus wskazuje dziecko i radzi, aby uczniowie stali się podobnym do dzieci. Chodzi o takie zaufanie Bogu, jakie dzieci mają do swoich rodziców i dziadków. Dzieci ufają bezgranicznie i nie widzą świata poza rodzicami. W bezpiecznym otoczeniu bliskich rozwijają się i poznają świat. Taką postawę dziecięcego zawierzenia miała Matka Boża podczas Zwiastowania. Jej odpowiedź: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” - to było Jej TAK. To jest zgoda, od razu i już. Nie czekała, żeby Jej wyjaśniano, przybliżano, przekonywano, pokazywano korzyści. Nie od wyjaśnień zależała Jej zgoda. Powiedziała TAK i już. Matka Boża nie miała rozległej wiedzy teologicznej, ale Jej serce było pełne ufności i zawierzenia Bogu. Gdy dokonało się Wcielenie, rozważała to wydarzenie w ciszy serca, godząc się na zachowanie tajemnicy dla siebie na zawsze. Podczas całego życia zgadzała się na wolę Bożą.

Czy mieliśmy takie wydarzenie, którego nie rozumieliśmy? Jak na nie zareagowaliśmy i jakie były tego owoce? Bóg nam proponuje to, co jest dla nas najlepsze. Warto przyjąć Jego propozycję. Niech to będzie przejaw naszego zawierzenia Bogu. Prośmy, abyśmy przyjęli wszystkie wydarzenia, które przyjdą, jako dar Boży dla naszego zbawienia.

Konferencja ks. Arkadiusza Wójtowicza

Zacisze, 7 listopada 2023

Każdy człowiek wyposażony jest w trzy sfery. Są nimi: ciało, psychika i duch. Te trzy sfery mają znaczenie w naszej modlitwie.

Ciało – w modlitwie ważne są gesty, postawa ciała. Klękamy do modlitwy, czynimy znak krzyża. W czasie Liturgii mają znaczenie gesty i przyjmowana postawa. Jezus w czasie modlitwy wznosił ręce do góry, modlił się nocą. Ewangelie opisują wiele gestów Jezusa. Miłość wyraża się gestem i Jezus ją wyrażał.

Psychika – w Ewangelii czytamy o modlitwie Jezusa w Ogrójcu , w czasie której przeżywał lęk.

Duch – czasami przeżywamy zniechęcenie na modlitwie z powodu niemożności skupienia się lub zdarza się nam zasnąć w czasie różańca. Czasami rozproszenia są tak intensywne, że można się zastanawiać, czy to jeszcze jest modlitwa. Zmagania mogą być trudne, więc warto zwrócić się o pomoc do Matki Bożej. W tym wszystkim najważniejsza jest nasza wola. Choć trudności zdają się dominować, to akt woli liczy się najbardziej, by trwać pomimo wszystko i oczekiwać na wszystko, co Bóg chce dać.

Ks. Twardowski wspominał pewne spotkanie, po którym był rozdrażniony, bo nie przebiegło po jego myśli. Spokój wewnętrzny przyniosła mu refleksja, że to doświadczenie było konieczne. Przecież nic nie dzieje się bez woli Bożej i to spotkanie przebiegło z Jego zamysłem. Przejmujemy się czyjąś opinią, myślimy, dlaczego ktoś tak do mnie powiedział. Odzywa się w nas stary człowiek, zamartwiamy się niepotrzebnie, nie musimy się tym martwić.

W czasie modlitwy na różańcu powtarzamy wielokrotnie modlitwy, nieraz odmawiając je automatycznie. Modlitwa staje się rutyną, bo nie ma w nas prawdziwej miłości. Kochający człowiek nie męczy się powtarzaniem kochanej osobie, że ją kocha.

Jeśli jest w nas pragnienie służenia Bogu, to nawet jeśli zaśniemy, to modlitwa jest ważna, pod warunkiem, że znużenie nie wynika z naszej winy bo późno poszliśmy spać. Jest takie powiedzenie mówiące, z czego spowiadają się ludzie różnych narodowości. Niemcy spowiadają się z zabijania, Francuzi spowiadają się z romansów, Polacy spowiadają się z tego, że źle się modlą. W trudnościach mamy wracać pamięcią do modlitwy Pana Jezusa. Trwać pomimo zawirowań wyrażając swoją wolę pozostawania w obecności Boga. Prośmy o pomoc Matkę Bożą. Nie spieszmy się na modlitwie. Rytm modlitwy ma być spokojny. Najwięcej korzystamy, gdy się nie spieszymy, wolno oddychamy modlitwą.

Prośmy o dar modlitwy ducha: Panie, chcę czynić to co Ty chcesz, a nie to, co ja chcę. Niech się tak stanie według Twojego słowa. Nie rozumiem, ale chcę przyjąć, to co Ty mi dajesz. Prośmy Maryję o naszą zgodę na wolę Boga, byśmy chcieli i potrafili oddać Bogu wszystko.