Konferencja ks. Mieczysława Jerzaka

Wołomin, 21 listopada 2023 r.

Zawierzenie Bogu jako postawa duchowego dziecięctwa

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny

Zawierzenie Maryi prowadzi nas do zawierzenie Bogu. W Ewangelii św. Mateusza czytamy: „Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?». On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego”. (Mt 18,1-5.10) Jezus stawiając przed uczniami dziecko dał im przykład wiary i zawierzenia.

Spójrzmy na Maryję, której wiara wynikała z duchowego dziecięctwa. Dzisiaj obchodzimy święto Ofiarowania Maryi w świątyni jerozolimskiej. Ona ofiarowała się Bogu już jako małe dziecko. Apokryfy przekazują, że Matka Boża po wypełnieniu wszystkich przewidzianych prawem mojżeszowym obrzędów przebywała w świątyni. Tam poznawała Boga i Jego miłość, uczyła się modlitwy i służby Bogu. Gdy rozpoznała kim jest i kim jest Bóg, złożyła siebie w ofierze Bogu i Bóg Ją przyjął. Gdy miała kilkanaście lat nie mając pełnej wiedzy o Piśmie Świętym, jaką posiadali uczeni w Piśmie, ani nie wiedziała, że Mesjasz ma się narodzić z Dziewicy, ofiarowała się Bogu. Miała swoje ludzkie plany co do swojej przyszłej rodziny, ale w chwili Zwiastowania dowiedziała się o planach i zamiarach Boga, co do Jej osoby. Uwierzyła Bogu, oczekując na to, co po ludzku jest niemożliwe. Wierzyła Bogu w obliczu nowych doświadczeń, takich jak: milczenie Józefa czy trudne Betlejem, zwyczajność małego Jezusa podobnego w zachowaniu do innych małych dzieci, aż wreszcie śmierć Syna na krzyżu. Gdzie tkwi tajemnica zawierzenia Maryi Bogu? Tego należy szukać na początku Jej służby w świątyni, gdzie uczyła się modlitwy i poddania Bogu.

Na pytanie uczniów o to, kto jest największy w królestwie niebieskim, Jezus wskazuje dziecko i radzi, aby uczniowie stali się podobnym do dzieci. Chodzi o takie zaufanie Bogu, jakie dzieci mają do swoich rodziców i dziadków. Dzieci ufają bezgranicznie i nie widzą świata poza rodzicami. W bezpiecznym otoczeniu bliskich rozwijają się i poznają świat. Taką postawę dziecięcego zawierzenia miała Matka Boża podczas Zwiastowania. Jej odpowiedź: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” - to było Jej TAK. To jest zgoda, od razu i już. Nie czekała, żeby Jej wyjaśniano, przybliżano, przekonywano, pokazywano korzyści. Nie od wyjaśnień zależała Jej zgoda. Powiedziała TAK i już. Matka Boża nie miała rozległej wiedzy teologicznej, ale Jej serce było pełne ufności i zawierzenia Bogu. Gdy dokonało się Wcielenie, rozważała to wydarzenie w ciszy serca, godząc się na zachowanie tajemnicy dla siebie na zawsze. Podczas całego życia zgadzała się na wolę Bożą.

Czy mieliśmy takie wydarzenie, którego nie rozumieliśmy? Jak na nie zareagowaliśmy i jakie były tego owoce? Bóg nam proponuje to, co jest dla nas najlepsze. Warto przyjąć Jego propozycję. Niech to będzie przejaw naszego zawierzenia Bogu. Prośmy, abyśmy przyjęli wszystkie wydarzenia, które przyjdą, jako dar Boży dla naszego zbawienia.

Konferencja ks. Arkadiusza Wójtowicza

Zacisze, 7 listopada 2023

Każdy człowiek wyposażony jest w trzy sfery. Są nimi: ciało, psychika i duch. Te trzy sfery mają znaczenie w naszej modlitwie.

Ciało – w modlitwie ważne są gesty, postawa ciała. Klękamy do modlitwy, czynimy znak krzyża. W czasie Liturgii mają znaczenie gesty i przyjmowana postawa. Jezus w czasie modlitwy wznosił ręce do góry, modlił się nocą. Ewangelie opisują wiele gestów Jezusa. Miłość wyraża się gestem i Jezus ją wyrażał.

Psychika – w Ewangelii czytamy o modlitwie Jezusa w Ogrójcu , w czasie której przeżywał lęk.

Duch – czasami przeżywamy zniechęcenie na modlitwie z powodu niemożności skupienia się lub zdarza się nam zasnąć w czasie różańca. Czasami rozproszenia są tak intensywne, że można się zastanawiać, czy to jeszcze jest modlitwa. Zmagania mogą być trudne, więc warto zwrócić się o pomoc do Matki Bożej. W tym wszystkim najważniejsza jest nasza wola. Choć trudności zdają się dominować, to akt woli liczy się najbardziej, by trwać pomimo wszystko i oczekiwać na wszystko, co Bóg chce dać.

Ks. Twardowski wspominał pewne spotkanie, po którym był rozdrażniony, bo nie przebiegło po jego myśli. Spokój wewnętrzny przyniosła mu refleksja, że to doświadczenie było konieczne. Przecież nic nie dzieje się bez woli Bożej i to spotkanie przebiegło z Jego zamysłem. Przejmujemy się czyjąś opinią, myślimy, dlaczego ktoś tak do mnie powiedział. Odzywa się w nas stary człowiek, zamartwiamy się niepotrzebnie, nie musimy się tym martwić.

W czasie modlitwy na różańcu powtarzamy wielokrotnie modlitwy, nieraz odmawiając je automatycznie. Modlitwa staje się rutyną, bo nie ma w nas prawdziwej miłości. Kochający człowiek nie męczy się powtarzaniem kochanej osobie, że ją kocha.

Jeśli jest w nas pragnienie służenia Bogu, to nawet jeśli zaśniemy, to modlitwa jest ważna, pod warunkiem, że znużenie nie wynika z naszej winy bo późno poszliśmy spać. Jest takie powiedzenie mówiące, z czego spowiadają się ludzie różnych narodowości. Niemcy spowiadają się z zabijania, Francuzi spowiadają się z romansów, Polacy spowiadają się z tego, że źle się modlą. W trudnościach mamy wracać pamięcią do modlitwy Pana Jezusa. Trwać pomimo zawirowań wyrażając swoją wolę pozostawania w obecności Boga. Prośmy o pomoc Matkę Bożą. Nie spieszmy się na modlitwie. Rytm modlitwy ma być spokojny. Najwięcej korzystamy, gdy się nie spieszymy, wolno oddychamy modlitwą.

Prośmy o dar modlitwy ducha: Panie, chcę czynić to co Ty chcesz, a nie to, co ja chcę. Niech się tak stanie według Twojego słowa. Nie rozumiem, ale chcę przyjąć, to co Ty mi dajesz. Prośmy Maryję o naszą zgodę na wolę Boga, byśmy chcieli i potrafili oddać Bogu wszystko.

Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze, 24 października 2023

Obecnie przeżywamy w Kościele Tydzień Misyjny, więc warto zastanowić się nad naszą odpowiedzialnością za rozszerzanie i umacnianie Kościoła w duchu Matki Bożej i pod Jej przewodnictwem. Wędrowanie jest łatwiejsze, jeśli ma się przewodnika. Pozostając na miejscu nie potrzebujemy przewodnika. Powołanie misyjne wynika z sakramentu chrztu, a także z zawierzenia się Maryi. Wymiar misyjności jest ważny, bo wiąże się z troską Matki Bożej o rozszerzanie się Królestwa Bożego.

Maryja udając się do św. Elżbiety apostołowała. Wyruszyła w drogę mając w sercu troskę o rozszerzania i umacnianie się Królestwa Bożego. Nie poszła w nieznane, gdzie nikt Jej nie znał i nikt by nie słuchał. Otrzymując informację o starszej krewnej, że jest w stanie błogosławionym, podjęła decyzję wyruszenia w drogę, aby być dla niej wsparciem i pomocą, a także, by ją utwierdzić w wierze. Spotkanie miało szczególny wymiar, ponieważ wziął w nim udział sam Jezus Chrystus. Towarzyszył im Duch Święty, który przyczynił się do otwarcia się na Boga i uzdolnił do wyrażenia chwały Bogu.

Ponad 30 lat temu umówiłem się na spotkanie ze swoim dawnym przyjacielem i z jego żoną. Spotkanie było zwyczajne, opowiadali o swoim życiu i czym się zajmują. Wspomnieli również, że przychodzą na spotkania Ruchu Rodzin Nazaretańskich. Nasza rozmowa trwał godzinę, ale pozostała w mojej pamięci, bo nie słyszałem wcześniej o tym Ruchu. Wizyta małżeństwa to przykład wyruszenia w drogę i apostołowania w duchu pokory i prostoty. Nie stawiali sobie za cel przekonywanie i namawiania mnie do czegokolwiek.

To jest przykład apostołowania w duchu Maryi, przyjęcie zaproszenia do nawiedzenia bliźniego. Ona wyruszyła w drogę nie stawiając sobie wielkich celów, chciała tylko pomóc. Jeśli działo się cokolwiek więcej, to było to wyłącznie działanie Pana Boga. To On czyni wielkie rzeczy. Tak samo do nas należy stawianie sobie małych celów, bo wielkie by nas paraliżowały i nie sposób by je było zrealizować. Bóg działa tam w taki sposób, w jaki my nie bylibyśmy w stanie. Odwiedziny mojego przyjaciela z żoną na początku wydawały się bezowocne, ale później przyniosły owoce, ponieważ zaważyły na moim włączeniu się do Ruchu Rodzin Nazaretańskich. Owoce przyszły po pewnym czasie.

Na początku lat 90 - tych wybrałem się z ks. Wojciechem Pancewiczem do USA. Miałem tam rodzinę, on też miał swoich krewnych i przyjaciół. Wędrowaliśmy po Stanach mając punkty zaczepienia w miejscach, gdzie przebywali nasi krewni lub przyjaciele. Otarliśmy się o duchowość Ruchu Rodzin Nazaretańskich, mieliśmy ze sobą trochę tekstów duchowych, niektóre przetłumaczone na język angielski. Specjalnie nie apostołowaliśmy, nie zachęcaliśmy innych do naszego Ruchu. Po kilku latach okazało się, że w miastach, w których się zatrzymywaliśmy powstały wspólnoty Ruchu. Podróżowaliśmy po Stanach mając wykupione bilety na przejazd nocnymi autokarami. W czasie podróży poznaliśmy Filipińczyka, który przyjechał do swojej córki będącej pracownikiem uniwersytetu. Spotkanie z tym człowiekiem było dla nas znakiem od Boga, w jakim kierunku później, po kilku latach będzie się rozwijać Ruch Rodzin Nazaretańskich.

Św. Łukasz w Ewangelii wspominał, że Jezus na misje wysyłał nie tylko apostołów ale i innych swoich uczniów. Siedemdziesięciu dwóch zostało wysłanych do miejscowości, gdzie Jezus zamierzał się później udać. Jeśli jest w nas gotowość udania się do innych ludzi, to przyjmijmy zaproszenie do apostołowania wierząc, że Jezus później do tych miejsc przybędzie. Małżonkowie, których jedność była oparta na Chrystusie przyszli do mnie i miało to dla mnie wielkie znaczenie. Będąc w USA w towarzystwie kapłana mogłem się sam przekonać o prawdzie tych słów. Wystarcza tak niewiele, wystarczy podjęcie drobnych spraw, by pojawiły się owoce. Jeśli ich nie podejmujemy, nie zobaczymy owoców.

W Tygodniu Misyjnym warto pamiętać, że Królestwo Boże jest pośród nas. Do apostołowania należy także modlitwa wstawiennicza w intencji konkretnych osób. Modlitwa wstawiennicza przynosi owoce osobie, za którą się modlimy. Sprawia w niej większą otwartość na Matkę Bożą, otwiera na drugiego człowieka, przyczynia się do szybszego rozwoju duchowego i może zmienić jej życie. Podejmowana modlitwa wstawiennicza okazuje się również czynnikiem sprawiającym postępy u osoby modlącej się. Wspólnota Ruchu rozwijała się, ponieważ podejmowana była modlitwa wstawiennicza. Modlitwa zawierzenia, czyli czterech przepaści, to postawa, w której pogłębia się nasza ufność, nasza wdzięczność, świadomość kenozy Chrystusa i poczucie grzeszności. Modląc się modlitwą zawierzenia, jesteśmy zaproszeni do podejmowania aktów ufności, wdzięczności, wyrażenia miłości Bogu, który nas zbawił i aktu skruchy. Modlitwa zawierzenia przynosi dobre owoce dla naszych bliźnich i dla nas.