Konferencja ks. Mieczysława Jerzaka

Zacisze, 21 maja 2024

Maryja wobec tajemnicy naszej śmierci.

Łucja dos Santos (10 lat), Franciszek Marto (9 lat) i Hiacynta Marto (7 lat) z wioski Aljustrel znajdującej się blisko Fatimy

Maryja w czasie objawienia w Fatimie trojgu pastuszkom: Hiacyncie, Franciszkowi i Łucji poruszyła między innymi także sprawę śmierci. Dzieci jeszcze nie wszystko rozumiały. Chociaż ze śmiercią się wcześniej stykały. Trwała wtedy I wojna światowa. Mężczyźni z ich wioski szli na wojnę. Część z nich zginęła, część wróciła do domu jako inwalidzi wojenni, część zaginęła bez wieści, niewielu wróciło zdrowymi.

Maryja zapowiedziała Hiacyncie i Franciszkowi, że ich niedługo zabierze z tego świata. Dzieci były przejęte tym, że Maryja przyjdzie i ich zabierze. Łucja według zapowiedzi Maryi miała jakiś czas pozostać na świecie, ponieważ Bóg chciał, aby rozszerzał się kult Najświętszego Serca Maryi w świecie. Łucja miała za zadanie przyczynić się do jego rozszerzenia i świadczyć o prawdziwości objawień.

Hiacynta była wesołym, pełnym humoru dzieckiem, a nawet trochę roztrzepanym. Kiedy zachorowała na grypę „hiszpankę” została wywieziona daleko od domu, do szpitala znajdującego się w stolicy kraju, aby tam w lepszych warunkach, pod dobrą opieką lekarską dojść do zdrowia. Liczono, że uda się ją uratować. Dla dziecka taka sytuacja była trudna. W chorobie nie miała obok siebie rodziców, odeszła samotnie z tego świata.

W tamtym czasie nie wszyscy uwierzyli w prawdziwość objawień w Fatimie. Wiele osób będących pod wpływem wrogo nastawionych do spraw religii dziennikarzy powątpiewało w prawdziwość ukazania się Maryi. Część osób wyśmiewało to wydarzenie, wyśmiewano widzące Maryję dzieci. W takiej atmosferze odchodziła z tego świata Hiacynta. Zgodnie z zapowiedzią towarzyszyła jej Maryja, która obiecała, że jej nie opuści i przyjdzie po nią, by ją zabrać do nieba. Dzieci nie wątpiły w to, co widziały, nie wątpiły w prawdziwość słów Maryi. Modliły się, pokutowały, tak jak tego oczekiwała od nich Maryja. Jednak nie wiedziały dlaczego nie rozumieli ich najbliżsi i sąsiedzi z ich wioski. Nie rozumieli dlaczego nie mieli od nich wsparcia.

Gdy myślimy o naszej śmierci, to wydaje się nam, że to nas nie dotyczy, że to inni mogą umrzeć, ale nie my. Wydaje się nam, że będziemy żyć wiecznie. Dlatego na później odkładamy nawrócenie. Przecież nie wiemy, kiedy przyjdzie nasza pora na odejście z tego świata. Warto się przygotować na nie porządkując nie tylko swoje sprawy doczesne, ale i sprawy duchowe, byśmy nic nie zaniedbali.

Dzieci fatimskie umierały na rękach Maryi. Prośmy Maryję, by towarzyszyła nam w odchodzeniu. W obliczu śmierci będziemy dostrzegać w sobie przepaść zła. Wiedząc jaka jest prawda o nas, będziemy przerażeni ogromem naszego zła. Jednak, gdy pozostaniemy na rękach Maryi nie musimy się tym przejmować, ponieważ to Bóg woła nas do siebie. Pamiętajmy, że On przygotował dla nas miejsce w niebie. Pozostając na rękach Maryi możemy ufać, że dzięki Niej odnajdziemy Boże miłosierdzie, które wydobędzie nas z przepaści zła.

Chodzi o postawę dziecięctwa i wiary. Gdy będziemy mieli taką postawę, to nic nie będzie nas przerażać, nie będziemy się lękać, ani trwożyć. Św. Filip Neri nie lękał się chwili śmierci. Gdy czuł, że zbliża się jego czas odejścia do Boga, zawołał swojego jednego z braci, powiedział mu, że niedługo umrze, położył się i umarł. On szukał woli Bożej i ją realizował. Twierdził, że trudności i przeciwności słusznie mu się należą.

Chciejmy spojrzeć z wiarą na tajemnicę naszej śmierci i zaprośmy Maryję na ten etap naszego życia.

Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze 14 maja 2024

Maryja na drodze naszego krzyżowania.

Jezus powiedział: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!" (Łk 9, 23) Na drodze podejmowania krzyża jesteśmy powołani do bliskiej relacji z Jezusem i jednocześnie bliska relacja z Jezusem będzie zachowana, jeśli każdego dnia podejmiemy krzyż.

Co może być naszym krzyżem, który z woli Bożej powinniśmy podjąć? Krzyżem mogą być: obowiązki stanu, odpowiedzialność za kogoś lub za dzieło, a także choroby, słabości fizyczne lub psychiczne i inne trudności. Kiedy już rozpoznamy, co jest naszym krzyżem i wyrazimy zgodę na jego podjęcie, to okazuje się, że niesienie krzyża wiąże się z trudem, nieraz ponad nasze siły oraz z upadkami. Jeśli jest coś za ciężkie, co mamy nieść, to nic dziwnego, że upadamy. Na drodze niesienia krzyża zdarzają się chwile pocieszenia, ulgi, doznawanej pomocy ze strony innych ludzi, nawet ze strony takich, od których nie spodziewamy się pomocy. Fakt, że Bóg stawia nam na drodze osoby pomagające nam w niesieniu krzyża, to znak, że nie jesteśmy na tej drodze sami, bo Bóg nad nami czuwa i posyła człowieka przychodzącego z pomocą.

Na drodze niesienia krzyża, towarzyszy nam często niezrozumienie ze strony innych ludzi, a także wyśmiewanie się, słuszne lub niesłuszne, prawdziwe lub nieprawdziwe zarzuty, które nas ranią. Zranienia niejednokrotnie są trudniejsze niż samo niesienie krzyża. Można to niekiedy porównać do bycia krzyżowanym, któremu oprócz krwawiących ran towarzyszy przekonanie, że nie możemy się już oddzielić, uwolnić od krzyża.

To doświadczenie choć trudne do przeżycia, to jednak z punktu widzenia życia duchowego jest bardzo ciekawe. Im bardziej się staramy, tym bardziej jesteśmy niedocenieni. Im bardziej chcemy podejmować krzyż, tym bardziej jesteśmy nierozumiani i lekceważeni. Im bardziej chcemy podjąć swoje powołanie, tym bardziej jesteśmy traktowani, jako osoby niższej kategorii, mniej ważne.

Bóg dopuszcza takie doświadczenia, byśmy się nawrócili, ponieważ w takich sytuacjach „stary człowiek” w nas jest przybijany do krzyża. „Starego człowieka” w nas trudno jest rozpoznać. Ujawnia się jego żywotność, kiedy chce nas oddzielić od bliskości z Bogiem. Jeśli przybijany jest nasz „stary człowiek”, możemy zobaczyć sens przeżywanych doświadczeń. Gdy zburzony zostaje nasz świat mamy szansę, by żyć w większej bliskości z Bogiem. Sensem krzyżowania „starego człowieka” w nas jest pomoc w usuwaniu wszelkich przeszkód w życiu w bliskości z Bogiem.

Gdzie jest miejsce Maryi, kiedy przychodzi krzyżowanie? Maryja trwała pod krzyżem blisko umierającego Jezusa. Ona wiedziała, że to co dzieje się z Jej Synem jest dobrodziejstwem dla całego świata. Mamy prawo uważać, że jesteśmy niesieni na Jej rękach. Ona widzi w każdym z nas swoje ukochane dziecko i nas wspiera. Dzięki Jej bliskości możemy przyjąć trudny dar krzyżowania. Krzyż wiąże nas z Maryją, a przez Maryję jesteśmy związani z Chrystusem.

Konferencja ks. Emila Adlera

Zacisze 7 maja 2024

Tajemnica wiary Maryi w obliczu krzyża

Kościół wraz z Maryją znajduje się u stóp krzyża i my wraz z Maryją mamy stanąć u stóp krzyża. Jak mamy reagować na trudności w naszym życiu, jeśli ich nie rozumiemy? Co mamy zrobić, kiedy doświadczenia nas przygniatają i stajemy się ich ofiarami? Potrzebujemy nowego spojrzenia na swoje trudności.

Pan Jezus ostatni cud uzdrowienia dokonał bezpośrednio przed rozpoczęciem się Wielkiego Tygodnia. Był to cud dokonany wobec człowieka niewidomego od urodzenia. My również potrzebujemy mieć otwarte oczy wiary. Potrzebujemy spojrzenia wiary na trudne wydarzenia, które mają się nastąpić.

Jezus nie wjechał tryumfalnie do Jerozolimy. Nie wjechał na wspaniałym rumaku, jak wielcy wodzowie. Wjechał na osiołku. Tłumy wołały „Hosanna Królowi Dawidowemu”, oczekując, że teraz wprowadzi oczekiwane królestwo króla Dawida. Chcieli poczuć dumę ze swojego państwa Izrael, które, natychmiast powinno zostać uwolnione z niewoli rzymskiego okupanta. Gdy nadzieje nie zostały spełnione, ten sam tłum kilka dni później wołał: Ukrzyżuj Go”, bo nie na takiego Zbawcę oczekiwali, jakiego im Bóg dał w osobie Jezusa Chrystusa. Właśnie dlatego Go odrzucili.

Jezus przynosił inną logikę, niż oczekiwali, Bożą logikę. Jezus jadący na osiołku, nie okazywał swojej potęgi i władzy. Okazał się Sługą pokornym, nie narzucającym się, nie żądającym ofiar, jako Ten, który bierze na siebie ciężar zbawienia. W czasie ostatniej wieczerzy umywał nogi uczniom, podkreślając postawę służby. Umywanie nóg było powinnością niewolnika. Jezus pokazał logikę służby: „Skoro Ja wam to uczyniłem, to i wy Mnie naśladujcie”. Zmuszanie do służby rodzi niewolnika, albo najemnika, a zachęcanie do dobrowolnej służby, uczyniło ich i czyni nas – wolnymi.

Jezus dobrowolnie zdecydował się oddać życie, aby nas zbawić. Logika Jezusa jest inna od ludzkiej logiki, która dąży do tego, by czuć się docenianym, chwalonym, podziwianym, domagającym się swoich praw, spełniania oczekiwań przez innych. Logika Jezusa zachęca do podjęcia odpowiedzialności za drugiego człowieka, za wspólnotę. Jezus zachęca do tego, by uklęknąć i umywać nogi swoim bliźnim. Jeśli chcesz być szczęśliwym, to uczyń kogoś innego szczęśliwym. Nie wymagaj, nie oczekuj, ale służ. Chrześcijanin nie jest władcą przybywającym na koniu, ale sługą na ośle. Spotkaliśmy w życiu ludzi, którzy nam i innym służyli. Byli to nasi rodzice, kapłani, przyjaciele, wychowawcy. Kiedy odchodzą, to okazuje się, że brakuje nam ich i ich pokornej służby. Gdy podejmujemy dobrowolnie służbę, wtedy dzielimy się z bliźnimi talentami i czasem otrzymanym od Boga.

W czasie Eucharystii słyszymy słowa: „Bierzcie i jedzcie”. Mamy nie tylko spożywać Eucharystię, ale również zdecydować się służyć jak Jezus i jak On przyjąć ciężary. Krzyż wydaje się wielką stratą. Jezus choć był wielki i mógł mieć wszystko, to stracił wszystko. Z pozoru wszystko wydawało się bezsensowne. Jednak poznając historię męki na krzyżu przekonujemy się, że pozorna klęska Jezusa na krzyżu okazała się owocna, ponieważ przyniosła zbawienie. Możemy korzystać z owoców dokonanego zbawienia i włączyć się w jej historię.

Pan Jezus powiedział, że posyła swoich uczniów, a tym samym nas, byśmy głosili Ewangelię, tak jak Jego posłał Bóg Ojciec. Jakie było apostolstwo Jezusa? Czy zbawił nas przez nauczanie, albo przez dokonane cuda? Jezus zbawił nas przez przyjęte dobrowolnie cierpienie. Apostołowie, tak jak Jezus nauczali, czynili cuda, ale również oddawali swoje życie. Grzech pierworodny wynikał z nieposłuszeństwa, dlatego świat zbawia posłuszeństwo, które zapoczątkował Jezus. Dlatego zbawienie stało się możliwe dla wszystkich ludzi, także dla nas.

Słowa św. Pawła z Listu do Kolosan: „ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa”, nie oznaczają, że zbawczemu cierpieniu Chrystusa czegoś brakowało. Wszyscy mamy mieć udział w Jego posłuszeństwie. Mamy jednoczyć nasze cierpienia z Jego cierpieniem. Powierzając się Bogu, łączymy się z cierpieniem Jezusa. Pozwalamy, by nasze cierpienie było zbawcze.

Cierpienie staje się owocne, gdy spełnia następujące warunki:

Akceptacja – potrzebna jest chrześcijańska akceptacja cierpienia. Każde zdarzenie może być przyjęte, jako dar z ręki Boga. Maryja pod krzyżem przyjmuje wszystko ze spokojem, bo wie, że Jezus wypełnia wolę Ojca. Ona, tak jak Jezus przyjmuje wszystkie doświadczenia, jako dar od Boga.

Powierzenie się Bogu – Maryja sama powierza się Bogu. My również w tym, co nas dotyka mamy powierzyć się Panu Bogu. Nie jest to rezygnacja, nie jest to obojętne stwierdzenie, „a niech się dzieje co chce”. Powierzenie się jest daniem Panu Bogu dostępu do siebie, do swojego serca, do swojego cierpienia, smutku, czy samotności.

Działanie – polega na ofiarowaniu Panu Bogu swojego cierpienia w intencji innych.

W ten sposób dopełniane są braki udręk Chrystusa. Choć cierpieniu Chrystusa niczego nie brakuje, to my musimy się włączyć i stać się częścią Jego krzyża. Tylko wtedy nasze cierpienie ma wartość. Nie jest bezsensowne, samotne. Bez Chrystusa cierpienie jest tylko bólem. Cierpienie przeżywane z Chrystusem ma sens i ratuje świat.

Maryja pod krzyżem nie rozpacza, nie narzeka na brak sprawiedliwości, nie złorzeczy oprawcom, nie krzyczy, że wszystko nie ma sensu. Maryja łącząc się z Chrystusem staje się Współodkupicielką.

Powierzajmy Maryi siebie, swoje cierpienie, to co jest bolesne, co nam nie daje nadziei. Niech Ona uczy nas postawy zawierzenia i akceptacji i aktywnego włączenia się w cierpienia Jezusa Chrystusa.