Konferencja ks. Adama Kurowskiego

Zacisze, 11 października 2022

Św. Monika i św. Augustyn

Kiedy mówimy o woli Bożej przychodzi nam na myśl wydarzenie opisane przez św. Łukasza: Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu. Oznajmiono Mu: Twoja Matka i bracia stoją na dworze i chcą się widzieć z Tobą. Lecz On im odpowiedział: Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je. (Łk 8, 19-21)

Jezus wykorzystuje sytuację, która wydaje się niezręczną do wyjaśnienia wagi woli Bożej w naszym życiu. Gdyby Jezus wybiegł na spotkanie z krewnymi, to by pomyślano, że rodzina była dla Niego ważniejsza od uczniów. Tu nie chodzi o to, że ktoś był dla Jezusa bardziej, a ktoś mniej ważny. Po prostu, w związku z wolą Bożą nie mógł nikogo traktować „po znajomości”, nawet swoich „najbliższych”. Jezus wskazując na uczniów wyjaśnił, że prawdziwie bliscy są Jemu ci, którzy podejmują w swoim życiu Boży zamysł – jak On. Prawdziwi mu bliscy, to ci, którzy myślą i działają na Jego podobieństwo. Nie jak Jezus – bo tylko On jest Zbawicielem, ale na Jego podobieństwo. Nie jest możliwe myśleć i działać na podobieństwo Jezusa, jeśli nie dokona się w człowieku przemiana serca i myślenia.

Kościół daje nam przykład dwojga świętych: matkę i syna, czyli św. Monikę (331-387) i św. Augustyna (354-430). Znamy ich historię rodzinną. Św. Augustyn w „Wyznaniach” przedstawia jaką osobą była jego święta matka. Opisuje w nich też sytuacje, kiedy okazywała się prawdziwą kobietą – kiedy była jeszcze niecierpliwą i nieustępliwą. Kiedyś św. Monika spotkała się z pewnym biskupem (ale nie św. Ambrożym), nalegając, aby ten porozmawiał z jej synem i przekonał do powrotu do wiary. Biskup ten przez wiele lat był związany tak jak Augustyn z manichejczykami. Jednak mimo, że nawet przepisywał ich księgi to na skutek przemyśleń sam postanowił ich opuścić. Rozumiał więc poniekąd sytuację syna natarczywej matki. Odmawiał w tamtym czasie jakiegoś pośrednictwa twierdząc, że nie jest on zdolny na tym etapie swojego życia słuchać jego argumentów. Jednak matka nie ustępowała. Zniecierpliwiony powiedział, aby od niego odeszła i nie męczyła go, ale na pocieszenie dodał łagodnie: „Niemożliwe jest, aby syn tak wielu łez mógł zginąć nie uratowany przez Boga”.

A Augustyn - przyszły biskup Hippony - na różne sposoby doświadczał przeróżnych pomocy ze strony Bożej Opatrzności, aby w jego sercu i myśli zrodziło się w końcu pragnienie powrotu do wiary zaszczepionej mu w domu przez matkę.

Miał rację ów biskup. Jezus znał sposób, by pozyskać dla siebie syna św. Moniki. Zrobił to lepiej i skuteczniej niż mógł to uczynić ktoś ludzkimi środkami. Tymczasem, kiedy w jakiś czas później Augustyn oznajmił swej matce, że postanowił opuścić sektę manichejczyków myślał, że ona bardzo się na tę nowinę ucieszy. Na niej jednak nie zrobiła ona wrażenia, kiedy widziała, że nie był to jeszcze właściwy wybór Chrystusa jako Zbawiciela. Odpowiedziała mu natomiast, że jest pewna doczekania się przez nią za życia jego spotkania i przyjęcia do życia naszego Pana. Tym razem okazała cierpliwość w oczekiwaniu, że Jezus sam poprowadzi Augustyna do pełni nawrócenia. W niej pierwszej dokonała się przemiana. Zdała się całkowicie na wolę Bożą.

My też chcemy służyć bliskim, chcemy ich nawracać, tłumaczyć, przekonywać. Ale może się okazać, że nasze przekonywanie mniej znaczy niż nasza zgoda na to, aby to Bóg sam działał w życiu tych, na których nam zależy. To, co jest właściwe jest z myśli i Ducha Bożego. Nawet matka nie może za swoje dziecko myśleć, narzucać mu swoich rozwiązań, nakazywać jak ma postąpić, wymuszać, by robił tak jak ona chce. Nie kochamy za mocno, ale za mało, kiedy czynimy to jedynie ludzką miłością. Bóg kocha lepiej, mądrzej, inaczej. On wie jak kochać.

Wola Boża to nie tylko konkretne działania, ale także sposób ich podejmowania jakiego może, a z naszej strony musi uczyć nas Panu Bogu. Przecież nie jesteśmy nauczycielami dla samych siebie. Tylko Bóg może nas uczyć jak mamy - możemy - żyć.

Jeśli będziemy skupiali się na sobie i na siłę przeprowadzali nasz własne pomysły na nasze czy kogoś życie możemy spodziewać odwrotnych efektów. Drugi człowiek jako wolny może się zwyczajnie zbuntować. Jeśli pozwolimy Bogu działać i innym w sposób wolny decydować, to możemy ufać, że to czego naprawdę potrzebujemy otrzymamy i będziemy mogli radować się nie z naszych sukcesów, ale z wypełniania się Bożej woli w świecie.

Konferencja ks. Artura Mościckiego

Zacisze 4 października 2022

Słuchanie słowa Bożego

Konferencja na podstawie Materiałów na spotkanie małżeńskie RRN Cykl IV – Spotkanie 5

Słowo Boże

Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny» (Mt 13, 1 – 9; 18 – 23).

Mamy odkrywać, że Eucharystia to święto samego Boga. To również światło i pokój zawarte w Liturgii Słowa, które powinny pozostawiać w nas ślad ukierunkowujący cały nasz dzień. Słowo to ma szczególne znaczenie, bo jest skierowane dla całej wspólnoty Kościoła, jest nauką na dany dzień dla wszystkich, którzy go słuchają. Także dla małżonków, którzy w Kościele są tą najmniejszą wspólnotą. Uczestnictwo w Eucharystii i usłyszane czytaniastają się jeszcze jednym elementem, który spaja relacjepomiędzy mężem i żoną, pogłębiając ich duchową więź, wskazując na nadprzyrodzony cel małżeńskiego życia.

Tekst

Prawdopodobnie wiele razy słyszeliśmy odczytywane fragmenty Pisma Świętego, ale ciągle na nowo powinniśmy odkrywać znaczenie tego Bożego Słowa w naszym „dziś”, bo sytuacja w naszej rodzinie ciągle się zmienia, jest ciągle nowa. Szczególnie w okresie, gdy dzieci dorastają, widzimy, jak szybko zmieniają się nasze relacje z nimi. Uświadamiamy sobie, że coraz więcej spraw umyka naszej uwadze. Wyraźniej widzimy skutki popełnionych błędów i zaniedbań. Potem, gdy przychodzi czas opuszczania przez dzieci rodzinnego domu, zadajemy sobie pytania: Czy będą dobrymi ludźmi? Jeśli założą rodzinę, to jak będą się kształtować ich relacje małżeńskie? Czy będą chciały zawsze być blisko Jezusa i Maryi? Nieraz takie troski i niepokojem są naszym darem, z którym przychodzimy na Mszę świętą.

Jeśli więc my, jako rodzice, tak wiele uwagi poświęcamy naszym dzieciom, to o ileż bardziej Bóg musi się troszczyć o nas – Jego dzieci. Droga „duchowego dziecięctwa” zaproponowana przez św. Teresę od Dzieciątka Jezus jest dana jako szczególna pomoc na dzisiejsze trudne czasy. Tym, którzy się zdecydują nią podążać, Bóg daje lepsze zrozumienie Ewangelii, zbliża ich do siebie, zaczyna brać bezpośredni udział w ich życiu, pragnie okazać się najlepszym Ojcem. A jeśli człowiek nie będzie Mu w tym przeszkadzać, lecz odda się z ufnością jak dziecko, Bóg może wszystko w jego duszy zmienić, wpłynąć na jego poglądy i wolę, i tak nim pokierować, by go zupełnie do siebie pociągnąć i uszczęśliwić.

Nie przeszkadzać Bogu oznacza być otwartym na wszystko, co nas spotyka w ciągu dnia i co może być przygotowaniem do przeżycia realnej obecności Chrystusa na ołtarzu. Liturgia Słowa , w której uczestniczymy jest bezpośrednim przygotowaniem do Liturgii Ofiary. W Liturgii Słowa słuchamy tekstu mówionego, który ma stawać się dla nas żywy. I to słuchanie jest ściśle związane z obecnością Boga na ołtarzu. Słuchając kolejny raz tego samego fragmentu Pisma Świętego nie mamy szukać nowych treści, tylko łaski. To wtedy działa moc związana z tym Słowem. Sam Chrystus mówi teraz do nas. On szuka nas przez to Słowo. Chce coś poruszyć w naszej duszy – może oziębłej, może jakoś skamieniałej.

Można by powiedzieć, że każdy fragment czytany podczas Liturgii Słowa to „studnia bez dna”. Ale to, co faktycznie usłyszymy, co dotrze do naszego serca, co poruszy naszą wolę zależy od stopnia naszej wiary. Tej wiary, która rodzi się ze słuchania. Nie musimy wszystkiego rozumieć, wszystkiego ogarnąć. Mamy być dzieckiem, który pozwoli prowadzić się za rękę, od którego nie wymaga się, aby rozumiało, aby wiedziało. Mamy zanurzyć się w bezmiarze łask związanych z obecnością Chrystusa w Słowie i Najświętszym z sakramentów.

Słuchanie i przyjmowanie z wiarą Słowa Bożego, porównywane często do relacji oblubieńca i oblubienicy, umacnia w nas miłość, również naszą miłość małżeńską. Bóg chce, byśmy wierząc Jego Słowu mogli przylgnąć do Niego i Jemu się powierzyć. Jeśli będziemy z wiarą wgłębiali się w myśli i pragnienia Jezusa, staną się one z czasem naszymi myślami i naszymi pragnieniami. Nasz żywy kontakt z obecnym w Słowie Bożym Chrystusem sprawi, że będziemy się stawać coraz bardziej jedno z Nim. Bliskość z Jezusem nie będzie przeszkodą, ale wręcz przeciwnie – pomocą, by trwać w bliskości z małżonkiem – jako para radosnych dzieci Bożych.

Świadectwo

Sam zacząłem czytać Pismo Święte, ale tak osobiście. Stwierdziłem, że napełnia mnie wewnętrznie. Mam niedosyt Boga. Ten niedosyt nie może zastąpić internet. Sięgajmy po Słowo, karmy się Nim, przychodźmy na Mszą świętą. Bogu należy przynosić nie tylko swoje zwycięstwa, sukcesy, udane życie. Jemu należy przynosić też porażki, znaki zapytania, wątpliwości, nienasycenia, rozczarowania w relacjach z dziećmi czy wnukami, gdy wybierają nie po naszej myśli.

Konferencja ks. Janusza Kopczyńskiego

Zacisze, 27 września 2022

Bóg jest samym dobrem i miłością, więc na pewno nie wyrządzi nikomu zła. Opierając się na Bogu mamy pewność, że znajdujemy się na drodze prowadzącej do zdrowia naszej duszy i ciała. Jedynie opierając się na woli Bożej można żyć pełnią życia, zachowując wolność serca.

Otrzymałem od znajomego SMS-em taką scenkę. Na pierwszym rysunku Bóg Ojciec siedzi na tronie, a przed Nim stoi dziecko, do którego Bóg mówi: na kolana! Na drugim rysunku widać reakcję dziecka. Siedzi sobie ono z zadowoloną miną na kolanach Boga Ojca. Tak to wygląda, kiedy opieramy się na Bogu. Człowiek „wskakuje” na kolana Boga, i jego myśli kierują się ku Bogu, i jego serce chce być najbliżej serca Boga i chce działać w myśl Bożej woli.

To prawda, że człowiek szuka oparć w tym świecie, co nie znaczy, że należy lekceważyć otrzymane dary, posiadane zdolności, grona przyjaciół, czy środki materialne i niematerialne. Jednak nie można się tylko na nich opierać, bo są to dary ofiarowane przez Boga i nie zastąpią Boga. Podstawowym oparciem jest Bóg i Jego wola.

Święty Jan Bosko zapisał: „Zanim weźmiemy się do jakiegoś dzieła, upewnijmy się, czy jest wolą Bożą, żeby to czynić. Jeśli Pan Bóg zechce będziemy nieustraszeni, przezwyciężymy przeszkody i pokonamy trudności, które spotkamy na tej drodze”. Mamy się zachęcać do umacniania się w swoim powołaniu i wyborze. W Bogu należy szukać oparcia.

Samolot mimo swojej wagi wznosi się w górę wykorzystując ciąg powietrza, które nie jest widoczne. Boga również nie widzimy, ale doświadczamy Go przez wiarę, modlitwę, przykazania, Boże Słowo. To wszystko sprawia, że oparcie na Bogu staje się rzeczywiste i rozwojowe. Mamy zaufać Bogu, kiedy On przeprowadza nas nad przepaścią naszej własnej woli, przywiązań, grzechu. Wiara jest uczestnictwem w życiu Boga. Jeżeli dążymy do Niego, podnosimy się do wyżyn Jego serca. Święci pozwalali się podnosić przez Boga. W Bogu jesteśmy zanurzeni, w nim istniejemy i działamy i nic bez Niego nie uczynimy.

Pan Jezus powiedział do św. Faustyny: zrób sobie postanowienie, aby nigdy nie opierać się na ludziach. Wiele dokażesz, jeśli zdasz się całkowicie na moją wolę i powiesz: nie jako ja chcę, ale jako jest wola Twoja, o Boże niech mi się stanie. Wiedz, że te słowa, wypowiedziane z głębi serca, w jednej chwili wynoszą duszę na szczyty świętości. W takiej duszy mam szczególne upodobanie, taka dusza oddaje mi wielką chwałę, taka dusza napełnia niebo wonią swej cnoty; ale wiedz, że tę siłę, którą masz w sobie do znoszenia cierpień, musisz zawdzięczać częstej komunii świętej, a więc przychodź często do tego źródła miłosierdzia i czerp naczyniem ufności, cokolwiek ci potrzeba.

Należy opierać się na Bogu nie na ludziach. Każdy człowiek jest grzeszny. Nie należy sobie stawiać za wzór żadnego człowieka, bo szatan może przedstawić ludzkie wady jako zalety. Naszym wzorem zawsze jest Jezus Chrystus. Psalmista mówi: „Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy” (Ps 16, 8). Poruszając się w życiu duchowym powracamy do zła. Jednak zaufanie jest czymś większym niż grzech. Złóżmy własne życie w rękach Jezusa.

Niech Jezus będzie naszym oparciem. Do Niego zwracajmy się z ufnością.