Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze, 7 maja 2019

Spotkanie uczniów ze zmartwychwstałym Panem nad jeziorem Genezaret

W ostatnią niedzielę czytana była Ewangelia, w której św. Jan opisał spotkanie uczniów ze Zmartwychwstałym Panem Jezusem. Skierowana w szczególnie do osób, którym grozi zniechęcenie. Nikt nie jest wolny od możliwości zniechęcenia. Wcześniej czy później każdemu grozi takie doświadczenie.

Uczniowie po śmierci i zmartwychwstaniu Pana doświadczali skrajnych emocji. Kilka tygodni wcześniej doznali dramatycznych przeżyć z powodu męki i śmierci Pana Jezusa. Potem wstrząsnęło nimi niezwykłe wydarzenie, jakim było Jego zmartwychwstanie. Na polecenie Jezusa udali się do Galilei i tam przez pewien czas przebywali. Chociaż ich przeżycia były bardzo poruszające, to nie znaczy, że codzienność była piękna i przeniknięta Bożą obecnością. Uczniowie doświadczali zniechęcenia.

Kilku uczniów przebywających w Galilei wybrało się na połów ryb. Byli to: Szymon Piotr, Tomasz, Natanael, Jan, Jakub i dwóch innych nie wymienionych z imienia. Połów ryb był zajęciem wykonywanym przez nich wcześniej zawodowo. Poszli nad jezioro, by wyrwać się z pustki spowodowanej brakiem obecności Jezusa. Całonocna praca nie przyniosła im zadowolenia, bo nic nie złowili. Nad ranem zmęczeni kończyli nieudany połów.

Wtedy na brzegu jeziora pojawił się Jezus, którego w pierwszej chwili nie poznali. Każde Jego pojawienie było celowe. Przychodził punktowo, w charakterystycznym momencie ich życia duchowego. Przychodził, aby nadać sens ich życiu. Wyrywał ich ze zniechęcenia i poczucia pustki. Choć Go nie poznali, skierował do nich słowa pełne serdeczności i czułości: dzieci, macie coś do jedzenia? Gdy usłyszyał, że nie mają, dał konkretną zachętę, by zarzucili sieci po prawej stronie burty. Widzimy tutaj nawiązanie do wcześniejszego połowu ryb, kiedy Jezus rozpoczynał swoją publiczną działalność. Szymon ze współpracownikami po nieudanym nocnym połowie na słowa Jezusa, by wypłynąć na głębię, złowił taką ilość ryb, że musiał prosić o pomoc rybaków z sąsiedniej łodzi. Po tym cudownym połowie Szymon powiedział: Odejdź ode mnie Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym.

Po zmartwychwstaniu Jezusa sytuacja się powtórzyła. Uczniowie ponownie nie mogli wyciągnąć sieci z powodu mnóstwa ryb. Pamiętał o tym wcześniejszym wydarzeniu Jan, umiłowany uczeń. Szybciej od innych skojarzył i rozpoznał Mistrza mówiąc do pozostałych: to jest Pan. Szymon doznał olśnienia, zrozumiał kto czeka na brzegu. Pozostawił łódź, kolegów, pełne sieci i rzucił się do wody, by jak najszybciej znaleźć się blisko Pana.

Po pewnym czasie dopłynęli pozostali, ciągnąc z trudem sieci pełne ryb. Wychodząc na brzeg i zobaczyli płonące ognisko, żarzące się węgle, a na nich rybę i chleb. Było to śniadanie przygotowane dla nich przez Pana. Dla zmęczonych i niewyspanych mężczyzn gotowe śniadanie było wielkim zaskoczeniem i niespodzianką. Zaspokoiło głód, dało odpoczynek i rozjaśniło umysły.

Potem policzyli złowione ryby. W sieciach znajdowały się 153 sztuki. W różny sposób jest interpretowana liczba złowionych ryb. Niektórzy tłumaczą, że w jeziorze Genezaret było znanych (w tamtym czasie) 153 gatunków ryb i uczniowie złowili po jednej rybie z każdego gatunku. Inni tłumaczą, że jeśli do liczby 153 doda się jeden, czyli rybę przygotowaną przez Jezusa uzyska się sumę 154. Liczba ta podzielona przez 2 da wynik 77. Dla Szymona liczba 77 jest znakiem przebaczania. Przebaczania zawsze, i jeszcze do tego dwukrotnie więcej. Oznaczała gotowość przebaczenia, dzięki wzmocnieniu i łasce Jezusa.

Następnym krokiem (po znaku serdecznego powitania, znaku przygotowanego posiłku oraz znaku przebaczania) jest dialog pomiędzy Jezusem, a Szymonem Piotrem. Jezus zapytał trzykrotnie ucznia, czy miłuje Go bardziej niż pozostali. Jezus wcześniej Szymonowi nadał nowe imię - Piotr, czyli skała, na której zbuduje swój Kościół. Tutaj powrócił do jego pierwotnego imienia - Szymon, syn Jana. Imię Piotr było związane z funkcją, jaką miał pełnić uczeń w Kościele. Zwrócenie się imieniem Szymon, oznaczało, że nie chodzi o funkcje, ale o osobistą relację, w której uczeń mógłby potwierdzić miłość do Jezusa. Pan pyta o miłość agape, która jest miłością bezinteresowną, ofiarną. Miłością na miarę miłości Jezusa. Piotr zadeklarował miłość niedoskonałą, małą, ludzką, nastawioną na siebie, interesowną. Jezus przyjmuje miłość Szymona, taką jaka jest. Schodzi jakby do poziomu niższego. To zejście oznaczało, że Jezus zaakceptował niedoskonałą miłość ucznia. Ona byławystarczająca, by zajął się tymi, którzy należą do Chrystusa. Nawet jeśli miłował Pana Jezusa w sposób niedoskonały, to nie ma zająć się swoimi winami, ale tymi, którzy wierzą w Chrystusa. Poleca mu: paś owce moje. Piotr rzeczywiście zajął się owcami Jezusa. W tej misji poszedł tam, gdzie nie chciałby być, ale podszedł dla Jezusa do końca.

Ta katecheza ma wielkie znaczenie dla każdego z nas.

Konferencja zapisana przez E. Myśliwiec, nieautoryzowana

Przypisy:

Ewangelia św. Jana 21, 1-19 z 5 maja 2019

Jezus znowu ukazał się nad Jeziorem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób: Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów. Szymon Piotr powiedział do nich: «Idę łowić ryby». Odpowiedzieli mu: «Idziemy i my z tobą». Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie ułowili.
A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus. A Jezus rzekł do nich: «Dzieci, macie coś do jedzenia?» Odpowiedzieli Mu: «Nie». On rzekł do nich: «Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę – był bowiem prawie nagi – i rzucił się wpław do jeziora. Pozostali uczniowie przypłynęli łódką, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko – tylko około dwustu łokci.
A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli rozłożone ognisko, a na nim ułożoną rybę oraz chleb. Rzekł do nich Jezus: «Przynieście jeszcze ryb, które teraz złowiliście». Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości sieć nie rozerwała się. Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!» Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: «Kto Ty jesteś?», bo wiedzieli, że to jest Pan. A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im – podobnie i rybę.
To już trzeci raz Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał.

A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje.
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz». To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to, rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»

Ewangelia wg św Łukasza, Łk 5, 1-11

Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.

Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.

Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona.

A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Pielgrzymka RRN na Jasną Górę 27 kwietnia 2019 - relacja

W wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego uczestniczyliśmy w pielgrzymce Ruchu Rodzin Nazaretańskich na Jasną Górę. Hasło pielgrzymki były słowa z Listu św. Pawła do Rzymian: Zło dobrem zwyciężaj. Do Częstochowy przyjechało ok. 1500 członków i sympatyków naszego Ruchu. Z diecezji warszawsko-praskiej było obecnych przeszło 150 osób, którzy przyjechali 3 autokarami, a niektórzy własnymi samochodami.

Pierwsza część pielgrzymki miała miejsce w kościele św. Wojciecha. Proboszcz tej parafii ks. Stanisław Iłczyk powitał nas serdecznie i opowiedział burzliwą historię powstania świątyni, która w tym roku obchodzi 50-lecie istnienia. Przybywające do kościoła grupy witał ks. Stefan Czermiński, moderator RRN z archidiecezji katowickiej.

Gościem naszej wspólnoty był ksiądz biskup Andrzej Siemieniewski, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. RRN. Ks. biskup wygłosił do nas konferencję.

Zło dobrem zwyciężaj - konferencja ks. bp Andrzej Siemieniewskiego

W kościele św. Wojciecha został zainstalowany nowy witraż nad głównym wejściem do świątyni. Przedstawia on 3 osoby, ważne dla naszej ojczyzny, są to: św. Jan Paweł II, Sługa Boży ks. Stefan kardynał Wyszyński i bł. ks. Jerzy Popiełuszko. Łączy ich bohaterstwo wiary, a szczególnie zwycięstwo nad złem. Św. Jan Paweł II przeżył zamach na swoje życie, ks. kardynał Stefan był więziony przez 3 lata, a ks. Jerzy był prześladowany i zabity. Czy oni są przegrani? Nie. Oni są zwycięzcami. Mają oblicza triumfujące, wpatrzone w Boga, dawcę zwycięstwa. Choć spotkali się ze złem, to zwyciężyli. Zwyciężyli nie militarnie, lecz siłą ducha. Zło zwyciężyli dobrem. To było zwycięstwo w Bożym stylu, czyli Bożą mocą, mocą Ducha Świętego.

Każdy chrześcijanin jest powołany do zwycięstwa. Zwycięża dobrem. Jeśli ktoś chce złem zwalczać zło, to się przyczynia do pomnażania zła. Wielkie rewolucje nie budowały dobra. Zmiana ustroju, zmiana struktur społecznych, czy politycznych nie pomoże, ponieważ zło kryje się w sercu człowieka i nazywa się grzechem.

Zło ujawniające się w życiu osobistym, społecznym, państwowym porównuje się do ciemności. Jezus jest Światłością. Co mamy zrobić w ciemnej piwnicy, by w niej było jasno? Ciemności ustąpią, jeśli otworzymy okna i drzwi. Tak samo jest ze złem. Nie zwalczymy go buntem czy spiskiem, bo to są metody nieskuteczne. Zło nie ustąpi. Jesteśmy światłością świata. Zwyciężać mamy w Bożym stylu. Zwycięża ten, kto wierzy w Boga, kto przyjmuje Słowo Boże. Kościół udzielający sakramentów jest źródłem światła. Święci pociągają do światła Bożego swoim życiem. Poczet wszystkich świętych, to całość objawienia Bożego. Nikt już nie pamięta tych, co zorganizowali zamach na Ojca Świętego, ani tych co więzili Prymasa, ani tych co prześladowali ks. Jerzego. Oni nie są zwycięzcami. Nastąpiła zamiana miejsc. Bóg czuwa nad nami, by w mrokach i ciemnościach powiedzieć nam: Jestem Zwycięzcą - nie daj się zwyciężyć złu, lecz zło dobrem zwyciężaj.

Procesja na Jasną Górę

Po wyjściu z kościoła św. Wojciecha udaliśmy się procesyjnie na Jasną Górę. W drodze odmawialiśmy część radosną różańca świętego. Przed figurą Matki Bożej odśpiewaliśmy Regina Coeli. Wszyscy skierowaliśmy się do Bazyliki Jasnogórskiej, gdzie uczestniczyliśmy w Eucharystii, której przewodniczył ks. biskup Romuald Kamiński, ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej.

Homilia ks. biskupa Romualda Kamińskiego

Czcigodni bracia i siostry. Przybyliście się umocnić ze względu na Królestwo Niebieskie. Świadectwo naszej wiary ma oddziaływać na cały świat. Nie idziemy swoją mocą, ponieważ jesteśmy uzbrojeni mocą z wysoka. Panu zależy, by nasza cywilizacja była cywilizacją miłości. Wkrótce odbędzie się beatyfikacja Sługi Bożego ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jemu była bliska Matka Boża Częstochowska. My również chcemy być blisko Matki Bożej.

Wczoraj, 26 kwietnia przypadało święto Matki Bożej Dobrej Rady. Do Maryi warto się zbliżać, bo jest dla nas wielkim dobrem. Zbliżając się przytulamy się do Niej w ufnością. A Matka Boża odwzajemnia się dobrą radą. Ostatnie słowa Maryi zapisane w Ewangelii brzmią: Uczyńcie wszystko, co mój Syn wam powie. I to wystarczy.

Jak jest z nami? Wolimy słuchać relacji z ciekawych wydarzeń lub przepowiedni. A mamy słuchać tego, co mówi do nas Jezus. Skąd czerpać wzór takiego życia? Ukazuje go nam Maryja, której życie jest stałym zaufaniem przynoszącym owoce łaski.

Wielkość, mądrość i otwartość Maryi na Boga nie rozpoczęła się z przyjęciem Jezusa do łona. Ona była otwarta na Niego od samego początku, ponieważ była pełna łaski. Otrzymała od Boga propozycję stania się Matką Zbawiciela w wieku 16 – 17 lat. Była młoda i niedoświadczona. Nie było podobnej sytuacji w historii. Podziwiamy Maryję za Jej odpowiedź.

Dlaczego nie było w Niej lęku? Dla nas byłoby to trudne, ale dla Niej nie, bo była pełna łaski. Nie bójmy się zadań, które stawia nam Bóg, ale dbajmy, by nasze wnętrza były napełnione mocą z wysoka. Ojcze niech się stanie Twoja wola. Takie posłuszeństwo jest piękne. Jeśli Ojciec Miłosierny coś poleca, to w pełnej pokorze wypada powiedzieć: niech mi się stanie, według Twojego zamiaru.

Napełniona mocą z wysoka Maryja idzie na służbę do cioci, czyli do swojej krewnej Elżbiety. Idzie podzielić się tym bogactwem, które otrzymała. Nie gromadzi dla siebie. Człowiek, który gromadzi dla siebie jest odpychający, brzydki. Pięknym jest ten, który dzieli się prawdziwym bogactwem. Czy dziś ludzie chętnie podejmują służbę? Czy nie dominuje postawa obojętności?

W relacji Maryi z Józefem było dużo delikatności, służby, miłości. Na takich wartościach powinny opierać się małżeństwa. W Kaliszu w Sanktuarium św. Józefa jest obraz przedstawiający Świętą Rodzinę. Jezus jest szczęśliwy, bo obok siebie ma dwa filary Mamę i Tatę, czyli Maryję i Józefa. Oni trzymają się za ręce. Idą razem do Boga, do świątyni jerozolimskiej.

Maryja daje nam dobrą radę. Jej rada brzmi: zaufaj Bogu i zgódź się z Jego wolą. Niech stanie Twoja wola Panie w moim życiu. Mamy iść do świata i czynić Królestwo Boga. Czynić cywilizację miłości opartej na służbie, przebaczeniu i miłości.

Adoracja Najświętszego Sakramentu w sali o. Kordeckiego

O godz. 15.00 zgromadziliśmy się w sali o. Kordeckiego. Przed wniesionym Najświętszym Sakramencie trwaliśmy na modlitwie. Adoracja prowadzona była połączona z Koronką do Miłosierdzia Bożego i rozważaniem tajemnicy Pięciu Najświętszych Ran Pana Jezusa.

W czasie rozesłania usłyszeliśmy, że inauguracja nowego roku formacyjnego 2019/2020 odbędzie się we Wrocławiu dnia 21 września 2019.

Za organizację pielgrzymki RRN odpowiadały osoby z RRN archidiecezji katowickiej i z RRN diecezji bielsko-żywieckiej. Śpiewy przygotowali i prowadzili muzycy z zespołu z Kargowej.

Relację przygotowała E. Myśliwiec.

Zapisane myśli z konferencji ks. bp Andrzeja Siemieniewskiego i z homilii ks. bp Romualda Kamińskiego nie stanowią całości wypowiedzi. Pełną relację można wysłuchać na stronie internetowej www.rrn.info.pl

Konferencja ks. Andrzeja Mazańskiego

Zacisze 23 kwietnia 2019

W Oktawie Zmartwychwstania Pańskiego powinniśmy postawić sobie pytanie: dlaczego zmartwychwstanie Pana Jezusa jest fundamentem naszej wiary? Św. Paweł Apostoł napisał: „Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara.” (I Kor 15, 14)

Wydarzenia formujące naród wybrany i chrześcijan

Dla Izraelitów wydarzeniem fundamentalnym, które miało znaczenie dla uformowania ich jako narodu było wyjście z Egiptu „domu niewoli”, przejście przez Morze Czerwone i wędrówka przez pustynię do Ziemi Obiecanej. To przejście z niewoli do wolności nazywają Paschą. (Pascha – przejście)

Wydarzeniem, które miało fundamentalne znaczenie dla nas chrześcijan jest zmartwychwstanie Pana Jezusa. Nazywamy je również Paschą, ponieważ Jezus przeszedł ze śmierci do Nowego Życia, czyli do nowego sposobu istnienia.

Dwa etapy uznania fundamentu naszej wiary

Pierwszym krokiem w rozpoznaniu fundamentu naszej wiary jest uznanie, że Jezus zmartwychwstał. To jest fakt. Po śmierci został złożony do grobu, który po trzech dniach był pusty. Ewangeliści opisali jak wyglądał pusty grób Jezusa. Były w nim pozostawione dwa przedmioty należące do Jezusa: całun i chusta złożona osobno.

Drugim krokiem jest uwierzyć. Działanie Boga idzie w takim kierunku, by od uznania faktu zmartwychwstania przejść do wiary. Spotkania wielkanocne Pana Jezusa z uczniami rodzą w nich przekonanie, że przez śmierć i zmartwychwstanie dokonało się zbawienie człowieka. Dzięki spotkaniom z Panem widać, jak w uczniach wiara narastała. Powoli uświadamiali sobie, co się dokonało, jakiej rzeczywistości dotykali. Piotr zaczął od pustego grobu, a potem przez wiele dni Jezus oświecał jego umysł, by po zesłaniu Ducha Świętego mógł przekonująco przemawiać, pociągać do wiary ludzi i zachęcać do przyjęcia chrztu.

Konsekwencje uznania faktu zmartwychwstania

Prawda o zmartwychwstaniu domaga się odpowiedzi ze strony człowieka, czyli zmiany postępowania, przyjęcia chrztu świętego, by móc rozwijać w sobie nowe życie. Przez chrzest zostaliśmy zanurzeni w tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa. Przez chrzest mamy umierać dla grzechu. Przez chrzest ma wzrastać w nas nowe życie. Przez chrzest godzimy się na przyjęcie darów Ducha Świętego udzielanych nam przez Boga. Te dary otrzymujemy dlatego, że Jezus umarł i zmartwychwstał. Owoce Ducha Świętego to: miłość, radość pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. (Gal 5, 22-23) Brak tych owoców jest sygnałem, by wrócić do Jezusa.

Pytania dotyczące znaczenia faktu zmartwychwstania Pana Jezusa dla naszego życia

Co jest fundamentem mojego życia? Czy Jezus jest dla mnie Kimś żywym?
Czy wiara prowadzi mnie do osobistej relacji z Jezusem?
Na ile idę drogą nawrócenia?
Czy czerpię duchowe dobra z sakramentu chrztu świętego?
Czy korzystam z daru dziecięctwa Bożego?
Jak pozwalam się prowadzić Duchowi Świętemu?
Czy troszczę się o intensywność współpracy z Bogiem?

Owoce Ducha Świętego są zwieńczeniem procesu duchowego. One nie pozwalają nam zatrzymać się w miejscu. Jezus spotykał się z ludźmi przy posiłkach i w drodze. Jest to dla nas wskazówka, by odczytywać, co służy pogłębieniu naszej więzi z Jezusem Zmartwychwstałym. On jest naszym Zbawicielem. On prowadzi nasz rozwój duchowy na tyle, na ile chcemy być Jego uczniami.

Konferencja zapisana na podstawie notatek własnych E. Mysliwiec. Tekst nieautoryzowany.