Konferencja ks. Adama Kurowskiego

Zacisze, 1 października 2019

Zdjęcie z Stacja7.pl

Czy mamy wpływ na istnienie powietrza? Czy możemy sprawić, żeby powietrza nie było? Nie mamy żadnego wpływu na to, czy powietrze jest, czy go nie ma. Podobnie, jak nie mamy wpływu na to, czy Pan Bóg jest, czy Go nie ma. Panu Bogu, w Jego istnieniu nie przeszkadza wcale, czy człowiek w Niego wierzy. A nawet więcej, bez względu na to, czy w Niego wierzy lub nie wierzy, jest nieustannie ogarnięty Jego troską, miłością, opieką, łaskawością, opatrznością.

Prawda o obecności Boga w naszym życiu jest niepodważalna, nawet jeśli nie korzystamy z dobrodziejstw Jego obecności. Na ile jest obecny Bóg w naszym życiu? Mamy własne plany życiowe, koncepcje, jacy powinni być inni ludzie. Złościmy się, jeśli jest inaczej, niż byśmy chcieli. Na przykład uczniowie byli oburzeni na mieszkańców Samarii, bo ci odmówili gościny im i Jezusowi. Samarytanie mieli ku temu powody, bo Żydzi nie utrzymywali z nimi kontaktów. Jakub i Jan chcieli Samarytan ukarać w okrutny sposób, ale szczęśliwie zapytali Jezusa, czy mogą sprowadzić zniszczenie na miasto. A Jezus im tego zabronił.

Boga trzeba pytać o Jego wolę, jak mamy się zachować. W codziennym życiu nie pytamy się Boga, co myśli o naszych zamiarach. Kiedy ktoś zrobi coś nie po naszej myśli, to nie umiemy się powstrzymać, by nie powiedzieć bliźniemu tak, że mu „w pięty pójdzie”. Jeśli nie pytamy Boga, jak postąpić, co powiedzieć, to często zapalamy „święty ogień” naszego oburzenia, siejąc zniszczenie wokół siebie.

Św. Tereska z Lisieux, patronka dzisiejszego dnia, miała w klasztorze siostrę, której nie lubiła. Postanowiła nie okazywać jej swojej niechęci, lecz tak postępować, by czuła się akceptowana. Pewnego dnia owa siostra zapytała Tereskę: co widzisz we mnie takiego niezwykłego, że się do mnie uśmiechasz? Kiedy mamy do czynienia z osobą, której nie akceptujemy, to nie chodzi o to, by jej unikać, czy ją zwalczać, lecz o to, byśmy zmienili postawę naszego serca. Pewien franciszkanin mawiał: jeśli widzisz, że ktoś źle postępuje, to nie mów mu, co robi źle, ale módl się za niego.

Nie możemy ignorować Boga żyjąc w oparciu o własne możliwości, tak jak nie możemy odizolować się od powietrza. Bóg będzie nas ratował, byśmy się nie zamykali na Niego.

Jeśli ktoś nie słyszy tego, co mówię, niech się nie martwi, bo nie jest ważne, czy słyszy, najważniejsze, by wszystko oddawać Bogu. To, że się źle słyszy, nie ogranicza jego bycia blisko Boga. Tak myśląc, będziemy wzrastać w postawie dziecka Bożego. Jeśli czujemy się ograniczeni naszymi możliwościami, zachowajmy spokój. Wykorzystujmy te sytuacje, by zwracać się do Pana Jezusa i do Maryi, byśmy mogli wzrastać w dziecięctwie Bożym i zaczęli inaczej patrzyć na naszych bliźnich.

Konferencja zapisana na podstawie notatek E. Myśliwiec

Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 17 września 2019

Łzy na modlitwie - źródło: deon

W sobotę 14 września 2019 przeżywaliśmy święto Podwyższenia Krzyża Świętego. Tego dnia odbywała się akcja ewangelizacyjna „ Polska pod krzyżem”. Jeśli ktoś nie był we Włocławku, to warto wysłuchać wieczornej Drogi Krzyżowej, w czasie której dawały świadectwo osoby doświadczone przez cierpienie fizyczne czy psychiczne. Oni odważyli się zaufać Jezusowi i doznali łask Miłosierdzia Bożego.

Włoski zakonnik o. Dolindo Ruotolo (1882 – 1970), o którym piękne świadectwo dała p. Joanna Bątkiewicz – Brożek we Włocławku przed nabożeństwem Drogi Krzyżowej, w swoim życiu doświadczył wiele cierpienia lecz ono go, ani nie przygniotło, ani nie zdominowało. Stało się szczególnym pomostem, przez który nawiązywał serdeczną więź z Jezusem. Już samo imię tego zakonnika jest intrygujące, ponieważ słowo „dolindo” po włosku znaczy boleść. Kto nadaje takie imię dziecku?

Przez kilka lat ks. Dolindo miał zakaz odprawiania Mszy świętej i przyjmowania komunii świętej. Było to jego wielkie cierpienie. Jednak po latach tęsknił do tamtego czasu, ponieważ otrzymał wtedy wiele łask. Ks. Dolindo miał specyficzny sposób przyjmowania swojego cierpienia. Każdego dnia po obudzeniu się pozdrawiał swoje dolegliwości. Kiedy dokuczał mu ból w kręgosłupie, mówił: „dzień dobry bólu kręgosłupa”. Kiedy nie mógł już chodzić, mówił: „dzień dobry paraliżu”.

Cierpienie jest tajemnicą. Nie można w prosty sposób wyjaśnić dlaczego cierpimy. Cierpienie czasem może być skutkiem grzechów swoich czy bliskich, może też być niezawinione, jak cierpienie Jezusa. To jest tajemnica tylko Bogu znana. Rąbka tej tajemnicy Jezus uchylił podając powód braku możliwości widzenia niewidomego od urodzenia: „Stało się tak, aby objawiły sprawy Boże” (J 9, 3). Bez bólu życie nie jest prawdziwe. Bez tej próby możemy żyć iluzją. Ból weryfikuje, czy prawdziwie jesteśmy oddani Bogu, czy życie duchowe jest powierzchowne, czy głęboko osadzone na zaufaniu Bogu. Cierpienie jest poważną próbą wiary i wierności.

Jaki jest nasz stosunek do cierpienia? Powinniśmy widzieć w nim okazję do nawiązania łączności z Jezusem. Jeśli z drugim człowiekiem przeżywamy wspólne trudności i wspieramy się wzajemnie, to zaczyna między nami istnieć szczególna więź przyjaźni i porozumienia. Tym bardziej z Jezusem w cierpieniu nawiązujemy serdeczną więź, która nas ze sobą silnie splata. Cierpienie i ból stają się specyficzną „tętnicą” łączącą nas z Chrystusem cierpiącym i to bardzo skutecznie. Nie znaczy to, że mamy zaniedbywać siebie lub nie leczyć się czy nie prosić o uzdrowienie. Ale kiedy cierpienie czy ból się pojawi mamy prawo do łączności z Jezusem. Czy moje cierpienie łączy mnie z cierpieniem Chrystusa? Czy może jest wykorzystywane przez diabła, by zniszczyć moją relację z Panem Jezusem?

Wiele ludzi żyje w przeświadczeniu, że musi coś znaczyć, być kimś. A jeśli tak nie jest są załamani. Przeżywają ból istnienia, bo wszystko im się zawaliło w życiu. Nie zgadzając się na taki stan, próbują się odbić z piekła cierpienia i życia bez nadziei. Jednak poczucie nicości z perspektywy wiary jest miejscem uprzywilejowanym. W tym stanie nasze serce jest najbardziej otwarte na Boże działanie. Poczucie nicości nie jest tragedią, ale zaproszeniem, by otworzyć się na miłość Jezusa. Bóg daje światło i może posłużyć się otwartością słabego człowieka, by objawić swoją moc i miłość. Tylko Bóg wie, jak zagospodarować trudy naszego życia dla naszego dobra. Przez cierpienie otrzymujemy błogosławieństwo, a łaska Boża może stać się bardziej owocna. Bóg wie, jakie znaczenie mają nasze niepowodzenia, trudności, cierpienia dla nas, dla naszych rodzin, dla Kościoła, dla naszej Ojczyzny.

Czy wyjazd do Wrocławia na inaugurację roku formacyjnego może być cierpieniem łączącym nas z Chrystusem? Wczesna pobudka, długa podróż, późny powrót do domu, Czy jest to problem, czy dar? Czy chcę łączyć się „tętnicą” Bożych łask? Prośmy Matkę Bożą o ducha odwagi przyjęcia, tego co daje Bóg.

 .

Dnia 10 września 2019 w kościele Świętej Rodziny na Zaciszu po raz pierwszy na spotkaniu diecezjalnym mieliśmy zaszczyt gościć Ordynariusza Diecezji Warszawsko – Praskiej, Księdza Biskupa Romualda Kamińskiego.

Uroczysta Eucharystia była odprawiona była w 10 rocznicę śmierci ks. Tadeusza Dajczera, ojca założyciela Ruchu Rodzin Nazaretańskich, a także inaugurowała nowy rok formacyjny Ruchu Rodzin Nazaretańskich w diecezji warszawsko-praskiej i w archidiecezji warszawskiej. Wraz z Księdzem Biskupem Mszę świętą sprawował ks. Dariusz Kowalczyk - moderator Krajowy RRN, ks. Andrzej Mazański - moderator RRN diecezji warszawsko-praskiej i ks. Robert Wyszomirski –  moderator RRN archidiecezji warszawskiej, a także kapłani posługujący w RRN w obu diecezjach warszawskich.

Księdza Biskupa Romualda powitał ks. Andrzej Mazański oraz animatorzy diecezjalni, którzy przypomnieli, że nasze Zgromadzenie podobne jest do pierwszych spotkań Ruchu, kiedy nie było jeszcze podziału administracyjnego na dwie diecezje warszawskie, na które przychodziły osoby z Warszawy i z dalszych i bliższych miejscowości.

Ksiądz Biskup Romuald Kamiński wygłosił do nas homilię, w której fragmenty przypominamy:

Przed nami droga (nowy rok formacyjny – przyp. autora), która ma wielkie znaczenie, ponieważ na niej wypełniają się zamiary Boga wobec każdego z nas. Dlatego trzeba być mocno przygotowanym. Ten scenariusz przygotował Bóg i Jego pragnieniem jest, by był zrealizowany. Jest to nasze osobiste powołanie. Rzadko kiedy dokonujemy pogłębionego spojrzenia, co jest zamiarem Boga. W czasie zadumania nad dziejami pytamy, ilu ludzi przejdzie w historii przez ziemię? Nie wiemy ilu przejdzie, ale doskonale wiemy, że każdy przejdzie inną drogą. Każdemu Ojciec Niebieski przygotował osobisty program. Nie ma dwóch takich samych dróg i takich samych programów życiowych. Czy jest to ważne? Okropnie ważne. Świadczy o Kimś wyjątkowym – mianowicie o Bogu. Świadczy jaki On jest w stosunku do nas, że zadaje sobie trud niewyobrażalny, że pochyla się nad naszą miernotą i kreśli królewskie plany dla każdego z nas.Nie powinniśmy się temu dziwić, ponieważ On nas uprzedził na początku, co o nas myśli. To Księga Rodzaju jest świadkiem zamiarów Boga.

„Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”. (Łk 3, ) Te słowa odnoszą się do Jezusa, ale też do każdego z nas. W tobie odzwierciedlam samego siebie, tzn. mam w tobie upodobanie. Jezus dopowiada, że jesteśmy dziećmi przybranymi i dziedzicami Boga. Dziedzic otrzymuje wszystko po Ojcu. On daje nam kosmos, świat, całe dzieło stworzenia. Jesteśmy kimś wyjątkowym. Mamy czas na tym etapie życia, żeby to wszystko wykorzystać ku własnemu rozwojowi i zbawieniu ludzi.

Idziemy w gromadzie i nie myślimy tylko o sobie samych. Im bardziej człowiek zanurza się w sprawy Boże i daje się ogarnąć łasce Boga, tym bardziej troszczy się o drugiego człowieka. Jest to pierwszy ze sprawdzianów, weryfikujący sensowność naszego życia i życia wobec Boga, oraz ukazuje prawdę o nas. Pokazuje, czy rozumiemy Ewangelię i realizujemy nasze życie według zasad tam zawartych. A drugi człowiek, według Ewangelii, został postawiony wysoko w hierarchii naszych spraw.

Bóg pyta Kaina: Gdzie jest twój brat, Abel? (Rdz 4, 9). To jest Boża katecheza o odpowiedzialności za drugiego człowieka. O czym będziemy rozmawiać z Bogiem lub On z nami, gdy zostaniemy przed Niego wezwani? Bóg zainteresuje się, kto przyszedł, a kogo nie ma w tej gromadzie. Gdy będziemy się domagać miejsca po prawej lub lewej stronie, jak matka synów Zebedeusza, to Bóg zapyta: co was upoważnia do takich pragnień? Odpowiemy: miłość Boga i ludzi. Bóg odpowie: dziecko w tej wspólnocie życia, w której realizowałeś swoje powołanie, nie ma tego, tamtego. Gdzie oni są? Gdybyś prawdziwie kochał zdołałbyś przyprowadzić ich tutaj.

Jakkolwiek określimy nasze zadanie w kolejnym roku formacyjnym, jest to nie tylko słuchanie pouczenia, by być mądrzejszym, ale i działanie praktyczne. Życie jest szkołą zawodową, gdzie równolegle i na przemian trwa  nauka i praktyka. Nas czeka i jedno i drugie. Zmienia się czas, ludzie, sytuacje, ale zadania są te same. Miłować Boga i ludzi.

Każdego dnia zdajemy rachunek z tego: czy pomnożyliśmy chwałę Bożą i czy został umocniony brat w drodze do nieba? Czy skorzystał z tego, co przeżywam, co doznałem? Św. Paweł pisze: Byśmy nie zmarnowali tego daru jakim jest spotkanie z Jezusem i przyjęta Ewangelia. Św. Paweł przeszedł w swojej drodze nawrócenia przez niebezpieczny „grunt”, ale znalazł właściwą drogę i zrozumiał, jak ona jest wyjątkowa i cenna. Nie może się tak zdarzyć, żeby zlekceważyć z tak wielkim mozołem przyjętą Ewangelię i przeobrażone życie. Życie Boże w nas nie może ulec roztrwonieniu.

To, co dotyczy wiary, co z niej się rodzi jest fundamentalne w życiu. Jezus powołał apostołów, a potem im pokazał, co to znaczy być apostołem. Sprowadził ich do rzeczywistości codziennej. A tam zobaczyli tłumy ludzi. Oni wszyscy byli chorzy. Jezus pokazał: patrzcie, każdy z nich jest słaby, niemocny. Cały świat w drodze pielgrzymiej do Boga jest słaby. Jezus posyła nas do tej słabości ludzkiej. Kto jest mocny, niech ma świadomość, że obok niego idzie człowiek słaby i dlatego Bóg sprowadza nas na jego drogę. Ten najbliższy czas jest dany, by umacniać siebie i innych. Prośmy dziś Ducha Świętego o pomoc, o błogosławieństwo i o owocność każdego dnia.

 .

 .

Przed zakończeniem Mszy świętej ks. Dariusz Kowalczyk wyraził wdzięczność Księdzu Biskupowi za przybycie i przewodniczenie uroczystej Liturgii. Przypomniał, że wizyta Ks. Biskupa jest bardzo ważna, bo przypada w roku, w którym obchodzimy 10 rocznicę śmierci ks. Tadeusza Dajczera oraz 25 rocznicę śmierci ks. Andrzeja Buczela, założycieli naszego Ruchu. Ten rok chcemy przeżyć w świadomości, że właśnie przez nich Bóg zechciał złożyć w naszej wspólnocie dar dla Kościoła, a obecność Księdza Biskupa jest znakiem, że ten dar jest zaopiekowany przez Kościół i jest otoczony troską.

 .

. 

Dalej ks. Dariusz podzielił swoimi osobistymi refleksjami po wysłuchaniu słów homilii. Odczytał te słowa, jako potrójne wezwanie i dotknięcie Ducha Świętego. Pierwsze wezwanie Boga: zobacz, co ci ofiarowałem. Ofiarowałem ci świętych ludzi, ofiarowałem ci wspólnotę, dar przez który możesz iść do świętości, do Bożego królestwa. Drugie wezwanie, Bóg zapytał: gdzie jest twój brat? Ten brat był we wspólnocie, a teraz go nie ma, może się rozczarował, może odszedł. Gdzie jest ten brat? Czy myślisz o nim, żeby go znaleźć? I trzecie wezwanie: rozejrzyj się wokół siebie. Jest tylu ludzi słabych. Sam jesteś słabym naczyniem glinianym, ale jest tylu słabszych. Dałem ci wiele łask, byś się dzielił i służył. Ksiądz Dariusz podziękował za słowa, które są duchowym światłem dla nas i dowodem, że ta wspólnota jest potrzebna Kościołowi.

W imieniu nas wszystkich podziękowanie również wyrazili pp. Elsnerowie, animatorzy grup małżeńskich.

Na zakończenie Eucharystii, przed błogosławieństwem Ksiądz Biskup skierował do nas jeszcze kilka myśli, aby umocnić naszą wspólnotę:

Każda budowla jest oparta na fundamencie. Jeśli fundament się nadweręży, to budowla się zawali. Im więcej jest zagłębień pod fundamentem, to nawet po pierwszym, drugim, dziesiątym uderzeniu nie zawali się, ale jeszcze zapewni odrost temu, co zostało zniszczone. Na tym polega wielkość wspólnoty. Nie zrażajcie się niezrozumieniem, wyszydzeniem, odrzuceniem, wyśmianiem. Potraktujcie to za św. Pawłem, jak natręctwo uprzykrzone. Tu chodzi o sprawy daleko ważniejsze. Na co dzień bądźcie radośni. Otrzymaliście łaskę i tym darem służcie innym. Niech błogosławieństwo Boga was umocni i całą waszą pracę.

W czasie Mszy świętej towarzyszyła nam schola złożona z osób należących do obu diecezji.

.

                                                                                                Relację przygotowała: Elżbieta Myśliwiec