To były rekolekcje o pokorze. A główny temat: Pokora jest prawdą został zaczerpnięty z pism Świętej Teresy od Jezusa, która w Twiedzy wewnętrznej tak pisała:

Zastanawiałam się któregoś dnia nad pytaniem, dlaczego Pan tak bardzo kocha cnotę pokory, i nagle - bez własnego, jak mi się zdaje, namysłu mego - stanęła mi przed oczyma ta racja, że Bóg jest Prawdą najwyższą, a pokora niczym innym nie jest jak chodzeniem w prawdzie. Nie ma zaś prawdy większej nad to, że sami z siebie nic nie mamy dobrego, że nasza jest tylko nędza i nicość. Kto tego nie rozumie, ten chodzi w kłamstwie. Im zaś kto szczerzej uznaje tę prawdę, tym przyjemniejszy staje się Prawdzie najwyższej.

Rekolekcje rozpoczęły się Mszą Świętą, którą w kościele pw. świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Małym Cichym odprawił ks. Kazimierz Sztajerwald - moderator rekolekcji.

W słowie wprowadzenia i zachęty Ksiądz Kazimierz powiedział:

Wszystko, co nas spotyka, zostało przygotowane przez Boga, który wybrał nas, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Chociaż jesteśmy słabi, leniwi, nieodpowiedzialni, nerwowi to jednak Bóg z miłości przeznaczył nas przez Jezusa Chrystusa do nieba. Powołał nas do zażyłości z sobą. Jesteśmy realistami i wiemy jacy jesteśmy naprawdę. Może niejeden sobie myśli: „to nie do wiary”, „mam swoje lata”, „będzie dobrze, jeśli chociaż na czyściec zasłużę”. Jednak nie ma rzeczy niemożliwych. Mamy odpuszczenie grzechów przez krew Jezusa. Msza święta czyni nas godnymi Boga. On jest w nas, byśmy bez lęku i z odwagą weszli w rekolekcje. Z Chrystusem możemy przeżywać to, co niemożliwe.

Matka Boża wie, że Bóg pokornym łaskę daje. Każdego dnia ujawnia się nasza pycha. Ciągle musimy z nią walczyć. Masyw pychy stawia opór, ujawnia się smutek. Bóg kruszy skałę pychy w nas, by nas uwolnić. Trzeba zaprosić Matkę Bożą do walki ze złem zakotwiczonym w nas. Bóg wie w jakim zakresie możemy prawdę o sobie przyjąć. Pozwólmy Bogu, by działał przez wydarzenia. Matka Boża najlepiej wie, jak prowadzić dziecko drogą pokory.

Znamienne, że początek naszych rekolekcji przypadł na dzień uroczystości odpustowej w parafii Małe Ciche, związaną z obchodzoną w tym roku 160 rocznicą objawień Matki Bożej małej góralce Marysi Murzańskiej w pobliżu Rusinowej Polany. Maryja, pokorna Służebnica Pańska, zaznaczyła swoją obecność wśród nas również poprzez teksty liturgiczne naszej pierwszej rekolekcyjnej Mszy Świętej (wg formularza z uroczystości).

Dzieci i młodzież miały swoje programy rekolekcyjne, dostosowane do wieku.

Program dziecięcy: Święty Józef - pokorny, prowadzi do Boga wskazywał na przykład świętych, podążających drogą pokory w codziennym życiu. Dzieci śledziły wybrane wydarzenia z życia świętego Józefa oraz sługi Bożego, wkrótce błogosławionego ks. Stefana kardynała Wyszyńskiego na podstawie książki Piotra Kordyasza „Stefek".

Program młodzieżowy był inspirowany tekstem Listu Apostolskiego Patris corde Papieża Franciszka, przybliżającym postać świętego Józefa jako patrona również dla ludzi naszego XXI wieku. Były także dla młodzieży przewidziane wyprawy w góry z Markiem Borutą oraz interesujące świadectwa Muriel i siostry Bożeny.

W tym roku do Małego Cichego przyjechało na rekolekcje 155 osób, od całkiem małych: najmłodsze - jeszcze pod sercem mamy, potem trójka dzieci jeszcze na rękach rodziców (poniżej 6 m-cy), dalej 32 dzieci do lat 12, jeszcze dziesiątka młodzieży od 13 do 18 lat, potem przeszło sto osób dorosłych, aż do najstarszego uczestnika 82-latka. Posługę duchową pełniło czterech kapłanów: ks. Kazimierz Sztajerwald, ks. Andrzej Mazański - moderator RRN w diecezji warszawsko-praskiej, ks. Mieczysław Jerzak oraz ks. Ryszard Półtorak - moderator RRN w diecezji elbląskiej.

Hasło główne rekolekcji: Pokora jest prawdą zostało rozwinięte w ośmiu w kolejnych dniach, w których były podejmowane następujące tematy:

1. Pokora - bieg po ostatnie miejsce;

2. Pycha – śmiertelny wróg życia duchowego;

3. Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli;

4. Niewola duchowego narcyza;

5. Aby Bóg działał w nas i przez nas;

6. Dlaczego Bóg odsłania wnętrze grobu pobielanego?;

7. Miłość współweseli się z prawdą (1 Kor 13, 6);

8. On ma wzrastać, ja mam maleć.

Treść wygłoszonych konferencji tematycznych została opublikowana w oddzielnym artykule. Zapraszamy do zapoznania się z tymi tekstami nie tylko tych, którzy nie mogli z różnych względów uczestniczyć w rekolekcjach ale i tych, którzy uczestniczyli w rekolekcjach. To przypominanie, wracanie do istotnych treści duchowych jest ważne, bo pomaga nam wytrwać na drodze pokory, z której tak łatwo schodzimy, pomaga w walce w własną pychą w naszej codzienności. Skorzystajmy z tej możliwości, aby plon naszej duchowej pracy był większy.

Dzień rekolekcyjny rozpoczynaliśmy modlitwą - półgodzinną medytacją w kościele, z pomocą tekstów Ewangelii „z dnia" zamieszczonych w Informatorze rekolekcyjnym, który otrzymał każdy dorosły uczestnik oraz młodzież . Można było rozmyślać samodzielnie w ciszy, albo uczestniczyć w medytacji prowadzonej przez animatora. Modlitwa poranna dzieci była prowadzona w domach przez animatorów dziecięcych. Centralnym wydarzeniem każdego dnia była Msza Święta, po której kapłan głosił konferencję duchową.

Kolejnym duchowym punktem były spotkania domowe, w których uczestnicy dzielili się swoimi przemyśleniami i świadectwami po wysłuchanej konferencji.

W tym czasie dzieci i młodzież uczestniczyły w swoich spotkaniach prowadzonych przez animatorów.

Pod koniec dnia rodzice w czasie modlitwy wieczornej z dziećmi mogli korzystać z pomocy materiałów formacyjnych, stosownie do odpowiedniego tematu z dnia programu dziecięcego.

Późnym wieczorem adorowaliśmy w kościele Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

Wiele osób przystępowało do Sakramentu Pokuty, kapłani służyli także uczestnikom rozmową duchową.

Kolejne dni miały zaplanowane  wydarzenia jednorazowe, i tak: w sobotę Msza Święta była odprawiona w kościele w Murzasichlu, dokąd udaliśmy się pieszo przez las; w niedzielę rano odprawiliśmy nabożeństwo Drogi Światła w sąsiedniej wsi Lichajówka (w terenie), a po południu spotkaliśmy się wszyscy w plenerze na „pogodnym wieczorze", gdzie mogliśmy się poznać i zaprezentować swoje domowe wspólnoty; w poniedziałek i wtorek po obiedzie była okazja do wyjścia w góry, wiele osób odwiedziło Sanktuarium Matki Bożej Królowej Tatr na Wiktorówkach; we wtorek gościliśmy p. Piotra Kordyasza, który zaprezentował dzieciom, młodzieży i dorosłym sylwetkę i duchowość Sługi Bożego ks. Stefana kardynała Wyszyńskiego; w środę nawiedziliśmy Sanktuarium Matki Bożej Królowej Podhala w Ludźmierzu, tam wraz ze wspólnotami RRN z innych diecezji uczestniczyliśmy we Mszy świętej i konferencji wygłoszonej przez ks. Dariusza Kowalczyka - moderatora krajowego RRN; w czwartek wraz z RRN archidiecezji warszawskiej pojechaliśmy do Bachledówki do Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej, miejsca związanego z Prymasem Tysiąclecia, który tam często przyjeżdżał, aby wypocząć i spotkać się z kardynałem Karolem Wojtyłą; w piątek odprawialiśmy Drogę Krzyżową (w terenie) w okolicach osiedla Błociska.

Od kilku lat do Ludźmierza przyjeżdżał ksiądz biskup Andrzej Siemieniewski, delegat Episkopatu ds. RRN, który do nas głosił  Słowo Boże. W tym roku ks. bp nie był obecny w Ludźmierzu, ponieważ obejmował w tym czasie obowiązki ordynariusza diecezji legnickiej po niedawnej nominacji papieskiej na ten Urząd. Wystosowaliśmy do ks. bp Andrzeja list z pozdrowieniami z rekolekcji z zapewnieniem o modlitwie o potrzebne łaski na nową posługę w Kościele.

Rekolekcje były dla nas zachętą do wejścia i podążania w naszym życiu drogą pokory, za przykładem Pana Jezusa, Matki Bożej i świętych: św. Józefa, św. Teresy od Jezusa, św. Teresy od Dzieciątka Jezus, św. Jana Chrzciciela i sługi Bożego Stefana Wyszyńskiego i wielu innych.

Dziękujemy Panu Bogu za ten czas i za wszystkie łaski, które nam dał i nadal będzie udzielał na drodze pokory. Chociaż słowo „dziękuję" wypowiedziane Bogu, to zbyt mało, co może wyrazić człowiek. Bogu dziękuje się: modlitwą, jałmużną i postem podjętym w duchu wdzięczności.

Dziękujemy wszystkim uczestnikom rekolekcji, a w sposób szczególny tym, którzy podjęli posługę i różne funkcje:

Księżom - ks. Kazimierzowi, ks. Andrzejowi, ks. Ryszardowi i ks. Mieczysławowi za sprawowane dla nas Msze święte, za homilie i konferencje, za spowiedzi i rozmowy duchowe i każdą inną posługę w Małym Cichym. Dziękujemy ks. Dariuszowi Kowalczykowi, moderatorowi krajowemu RRN za wygłoszone konferencje w Ludźmierzu i na Bachledówce.

Dziękujemy animatorom:
dziecięcym: Elżbiecie Zajączkowskiej, Małgorzacie Gawrylkiewicz, Gabrieli Chacińskiej, Małgorzacie Tatarynowicz, Małgorzacie i Jarosławowi Turowskim,
młodzieżowym: Bogusi Dorociak i Markowi Borucie oraz siostrze Bożenie Wetoszce i Muriel Waterlot, wspierającym swoim świadectwem naszą młodzież,
animatorom domów: Jagodzie Zygmunt, Mariannie Walasek, Adamowi Arteckiemu, Iwonie Skibie, Barbarze Dmowskiej, Arturowi Paprockiemu i Małgorzacie Babińskiej za trud organizacyjny, za tworzenie wspólnot domowych, prowadzenie spotkań i modlitwę za swoich uczestników rekolekcji, 
animatorowi liturgicznemu Jerzemu Jaworskiemu,
animatorowi muzycznemu Maciejowi Wyrzykowskiemu oraz całemu zespołowi muzycznemu.

Dziękujemy:
Krzysztofowi Kozłowskiemu za pomoc w wydaniu drukowanych materiałów rekolekcyjnych: informatorów, śpiewników, materiałów dla dzieci i rodziców,
Adamowi Kubickiemu za pomoc w rozprowadzeniu książek,
Markowi Kowakskiemu za zorganizowanie przejazdów busami do Ludźmierza i na Bachledowkę.

Dziękujemy gościowi rekolekcji panu Piotrowi Kordyaszowi za pełne pasji i osobistego zaangażowania prelekcje (dokładnie było ich trzy) o księdzu kardynale Stefanie Wyszyńskim.

Bóg zapłać wszystkim.

Ela Myśliwiec i Tomek Kosko

Konferencja ks. Janusza Kopczyńskiego

Zacisze, 22 czerwca 2021

W Księdze Psalmów znajdujemy następujące słowa: „Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich; złożyłeś wszystko pod jego stopy: owce i bydło wszelakie, a nadto i polne stada, ptactwo powietrzne oraz ryby morskie, wszystko, co szlaki mórz przemierza.
O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!” (Ps 8 4-10)

Kim jest człowiek grzeszny, że nie stracił w oczach Boga wartości? Bóg nie zostawił człowieka, kiedy on zbłądził i odszedł. W śmierci Chrystusa jest zawarta tajemnica otwartych rąk Zbawiciela. Od tego momentu człowiek otrzymał na nowo swoją godność dziecka Bożego. Miłość Boga jest większa niż śmierć. Na tę miłość człowiek ma odpowiadać wdzięcznością. Potrzebna była śmierć Chrystusa, by przekonać świat o grzechu i przyprowadzić człowieka pod krzyż. Duch Święty, gdy zstąpi przyprowadzi nas pod krzyż Chrystusa, byśmy mogli żyć jako dzieci Boże w jedności z Chrystusem, który „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca.” (Flp 2, 6-11)

Dlatego rodzi się wdzięczność i zadziwienie i jednocześnie pragnienie jedności z Bogiem, tych których imiona są zapisane w na rękach Boga. Aby cokolwiek zapisać potrzebna jest kartka, pióro i atrament. Tu kartką są dłonie Chrystusa, piórem gwoździe wbite w Jego dłonie, a atramentem Jego Przenajświętsza Krew. Jezus odszedł, aby nam przygotować miejsca w niebie. Ja chcę przy Tobie trwać, bo Ty przyprowadzasz mnie przez swoją śmierć do życia. Prowadzisz mnie do życia, w którym każda chwila ma sens.

Człowiek pracując dla Boga, nieraz nie widzi owoców tej pracy. Czynione dobro jest właśnie tym owocem, ponieważ zostało opłacone przez Chrystusa. On dał nam moc, byśmy czynili wolę Bożą. Nasz grzech odkupił, winę wymazał swoją krwią. O taką wiarę trzeba prosić Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Słowa Bożego, tej nieskończonej Księgi Życia pomagają nam w odkrywaniu miłości Bożej do nas. Tutaj czerpiemy światło i natchnienie do dalszej pracy. Trwanie przy Chrystusie w Najświętszych Postaciach to tajemnica zanurzania się w śmierci Chrystusa prowadzącej do życia.

Niech duch zadziwienia tym, jak Bóg kocha odnawia relację z Chrystusem. Nikt nas nie kocha tak jak ON. Miejmy świadomość, że Chrystus nie umarł, ale żyje, byśmy mieli życie wieczne, „albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (J 3, 16)

Konferencja ks. Andrzeja Mazńskiego

Zacisze, 8 czerwca 2021

Przepaść wdzięczności za dar odkupienia

W książce „Zawierzyć miłosierdziu” w rozdziale „Przepaść wdzięczności za dar odkupienia” autor omawiający temat posiłkuje się cytatami z Ewangelii św. Łukasza z rozdziału 15, w którym zawarte są przypowieści Pana Jezusa: o Dobrym Pasterzu, o Pasterzu szukającym zaginionej owcy, o zagubionej drachmie i przypowieść o Synu Marnotrawnym, którą niekiedy nazywa się przypowieścią o Miłującym Ojcu.

A dalej w rozdziale 17 znajdujemy relację z uzdrowienia przez Jezusa 10 osób chorych na trąd. Proszący o uzdrowienie nie zostali uzdrowieni od razu, ponieważ to Bóg wybiera czas i miejsce cudu. Jezus nakazuje im udać się do jerozolimskiej świątyni, by pokazać się kapłanom. Tylko kapłani mogli mogli autorytatywnie orzec, że ktoś wyzdrowiał i może wrócić do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie. Bez ich orzeczenia człowiek nawet całkowicie oczyszczony z trądu nie mógł powrócić do zdrowych. Trędowaci okazali posłuszeństwo Jezusowi udając się do kapłanów, dlatego cud uzdrowienia dokonał się w drodze. W tym wydarzeniu szczególnie jest podkreślona postawa jednego z uzdrowionych, który był Samarytaninem. Gdy tylko spostrzegł, że jest zdrowy, wrócił do Jezusa głośno wielbiąc Boga. Jego wdzięczność była znakiem, że uzdrowienie dotknęło nie tylko ciała, ale i duszy. Dotknięcie duszy przez Boga sprawia, że człowiek chce podziękować za łaskę uzdrowienia. Wydarzenie to miało miejsce na pograniczu Samarii i Galilei, kiedy Jezus znajdował się na ostatnim etapie zmierzania do Jerozolimy, gdzie oddał swoje życie za zbawienie ludzi. U uzdrowionego Samarytanina wdzięczność objawia się w czasowej bliskości kenozy Chrystusa, gdzie krzyż jawi się na horyzoncie, a nawet krzyż jest w centrum tego wydarzenia.

W przypowieści o zaginionej owcy Jezus wskazuje na Pasterza, który zostawia stado 99 owiec, aby udać się na poszukiwanie 1 zaginionej, którą gdy odnalazł, wziął na ramiona i przyniósł do pozostawionych owiec. Zbawcza miłość Chrystusa przychodzi, by odnaleźć to, co zaginęło. Często po upadku, czy odejściu doświadczamy, że Jezus na różne sposoby poprzez natchnienia, czy przynaglenia nas szuka, odnajduje i bierze w swoje ramiona. Wielu z nas doświadczyło bycia odnalezionym, podniesionym przez Jezusa. Kiedy otrzymujemy dar przebaczenia mamy poczucie lekkości, czujemy się pewni, że niesie nas Chrystus. Doświadczamy mocy miłości Jezusa przywracającej nas do życia we wspólnocie Kościoła. Będąc w Jego ramionach uświadamiamy sobie, że są to ręce zranione, przebite i widoczna jest w boku – rana serca. Te zranione ręce i bok są znakiem zbawczej śmierci Chrystusa oraz ratunkiem i schronieniem dla nas.

Z wdzięcznością i skruchą przyjmujmy Bożą interwencję, byśmy się całkiem nie zagubili, ale stali się pełnymi uczestnikami życia Kościoła. Obraz niesionej na ramionach owcy jest pomocą, by żyć wdzięcznością. Duchowa postawa wdzięczności jest związana ze skruchą, ufnością i wdzięcznością. Nawet jeśli upadek nie jest naszym doświadczeniem, to tylko dlatego, że Jego przebite ręce są dla nas ratunkiem i ocaleniem. Warto o tym pamiętać i być wdzięcznym.

Przyzwyczailiśmy się, że sakrament spowiedzi jest dostępny w każdym dla nas dogodnym czasie. Możemy przystąpić do spowiedzi na każdej Mszy świętej lub w innym umówionym terminie. Ale już czas pandemii pokazał, że nie zawsze tak będzie. Wiele osób będąc w szpitalu miało trudności w dostępie do opieki kapłana. Niekiedy można się było wyspowiadać przez zamknięte drzwi, aby nie zaraził się spowiadający ksiądz. To jest sygnał, jaka może być sytuacja za 5 czy 10 lat. Może dostępność sakramentu pokuty będzie ograniczona. Kiedy nie mamy możliwości spowiedzi (np.: wypadek) należy wzbudzić w sobie żal doskonały. Żal, skrucha i pragnienie odbycia spowiedzi sakramentalnej są warunkami, by dokonało się pojednanie z Bogiem. Gdy staniemy przed Nim żałując za grzechy i pragnąc spowiedzi, to pójdziemy w Jego ramiona. Jeśli przeżyjemy i mamy możliwość spowiedzi, to należy natychmiast do niej przystąpić, ponieważ wcześniejszy osobisty akt skruchy nie zwalnia nas z sakramentu pokuty.