Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 13 kwietnia 2021

Określenie „przepaść grzeszności” może kojarzyć się ze smutkiem, przygnębieniem, rozdrażnieniem. Kto chciałby zaglądać w ciemność swojej duszy po grzechu, a co mówić po wielu grzechach. Ten smutek wynika z tego, że jesteśmy źli, bo okazaliśmy się słabi we własnych oczach, albo co gorsze skompromitowani w oczach innych. Jak w takiej sytuacji mamy się zagłębić w prawdę o sobie? Przecież nie jesteśmy masochistami. Jednak nie możemy uciekać od poznania własnej słabości. Unikać spojrzenia w głąb siebie.

Grzech pierwszych ludzi nazywa się „szczęśliwą winą”, czyli można na grzeszność patrzeć inaczej. Przeciwieństwem przepaści grzeszności jest szczyt doskonałości. Jezus zwrócił się do siostry Faustyny słowami: „Zrób mi przyjemność i oddaj mi swoją grzeszność, a Ja ci dam skarby łask.” Bóg ukochał grzesznika. „Uniżonego serca nigdy nie odrzucę” On zachwycił się Dobrym Łotrem, który miał trudne doświadczenie własnej grzeszności. Czuł się bankrutem nie tylko życiowym, ale i duchowym. Zgadzał się, że słusznie ponosi konsekwencje swojego postępowania i słusznie umiera, a jednocześnie zrodziło się w nim pragnienie świętości. Bóg ulitował się nad człowiekiem, który przyniósł Mu swoje grzechy. Największą biedą jest być przekonanym o własnej doskonałości.

Ewangeliczni celnik i faryzeusz mieli różne spojrzenie na własną grzeszność. Celnik znał siebie i nic przed Bogiem nie ukrywał. Prosił tylko o Boże miłosierdzie i został usprawiedliwiony. Był skupiony na Bogu, z Nim prowadził dialog. Faryzeusz był przekonany o swojej doskonałości i sam siebie usprawiedliwiał. Faryzeusz był skupiony na sobie. Nie miał relacji ani z Bogiem, ani z drugim człowiekiem.

Niewłaściwość postawy faryzeusza można zrozumieć przez przykład męża, który jest pracowity, utrzymuje cały dom, ale nie ma serca dla rodziny. Co z tego, że jest dobrym gospodarzem, kiedy nie kocha żony. Jeśli nie mamy serca dla Boga zagrożone jest nasze zbawienie. Wysiłek, by wypełnić obowiązki religijne nie jest zły, ale co z tego, kiedy nie ma relacji z Bogiem. Jeśli ta relacja jest żywa, to nie ma rozproszeń na modlitwie. Takiemu człowiekowi nic nie przeszkadza. Bije się w piersi, woła, szuka, pragnie i nie zawiedzie się, bo pamięta, że Bóg uniżonego serca nigdy nie odrzuci. Powinniśmy się cieszyć, że Bóg pozwala nam poznać prawdę o nas samych. Jeśli użalamy się nad sobą, to znaczy, że nie chcemy poznawać siebie. Także trudni bliźni pozwalają nam poznać prawdę o sobie.

Z naszych serc powinna wyrywać się modlitwa do Boga: dziękuję Ci, że jestem taki sam jak inni – pełen wad. Egoiści szukają korzyści – ja także. Inni są tchórzami – ja także. Lękają się trudności – ja też. Inni są kapryśni, obiecują, a nie dotrzymują słowa – ja też. Inni są ociężali, mają słomiany zapał, nudzą się i są do wszystkiego zniechęceni – ja też. Dobrze by było, żeby taka modlitwa odzwierciedlała rzeczywistość, a nie była rutynowa.

Nie traćmy z oczu Jezusa. Bóg widzi grzesznika przez rany i miłość Jezusa. „Boże, jak bardzo mnie kochasz, choć tyle grzeszę”. Widząc coraz wyraźniej prawdę o sobie nie wątpmy w miłość Chrystusa. Kiedy zbliżymy się do punktu „0”, czyli do naszej śmierci, będziemy mieli świadomość, że zbliżamy się do Boga, zobaczymy Jego świętość i własną nicość. Do tego „nic” zstępuje Bóg, tak jak wejrzał na niskość swojej Służebnicy. Bóg przychodzi do słabych, co nie dają sobie rady. Gdybyśmy czuli się doskonałymi, przekonani o własnej samowystarczalności, Bóg pozostawiłby nas samych sobie, bo nie potrzebowalibyśmy Jego działania.

Człowiek nie wierzący w Boże miłosierdzie będzie się zamartwiał samym sobą. Wierzący w Miłosierdzie Boga będzie zachwycony, że Bóg kocha go takim, jakim jest. On jest szczęśliwy, że może siebie zobaczyć w prawdzie. Przechodzi wtedy do „plus nieskończoności”. Bóg nie chce grzechu, ale jeszcze bardziej samowystarczalności grzesznika i jego zamknięcia na Boże miłosierdzie. Zwykły grzesznik świadomy swojej słabości wystarczy, że okaże się mu serce, powie o miłości Boga i to mu wystarcza, by się nawrócić. Zaś faryzeusz – nad nim trzeba się napracować, aby zobaczył swój faryzeizm, swoją pychę i grzeszne postępowanie. Gdy faryzeusz odkryje swój faryzeizm, to jest to wielkie święto.

Cały świat nas formuje w taki sposób, żebyśmy byli doskonałymi. Nikt nas nie uczy przeżywać porażek. Trzeba się natrudzić, żeby inaczej spojrzeć na swoją grzeszność. Wiemy, że Jezus nas odkupił, zbawił i podnosi do życia. Zaś szatan najpierw kusi do grzechu, a kiedy go popełnimy mówi: zobacz, jak się zachowałeś, jesteś do niczego, ile zmarnowałeś łask i przychodzi smutek, że nie okazaliśmy się doskonałymi, jak byśmy chcieli. Nasza postawa powinna być inna: jestem dzieckiem Boga, jestem odkupiony. Jeśli zgrzeszę, uciekam się do Boga, widzę Jego dobroć i miłość. On na mnie czeka, On mnie kocha i chce mi przebaczyć, bym na nowo stał się Jego dzieckiem. W ten sposób spełniam marzenia Boga, który chce przytulić z miłością swoje dziecko, które się zgubiło, ale teraz powraca. Ci, którzy skupieni są na sobie, grzech przeżywają jako klęskę, nie wierzą w moc Boga, w Jego miłość i prawdomówność. Nie powinniśmy się zatrzymywać, kontemplować grzechu, bo to jest niechrześcijańskie. Ostatnie słowo należy do Boga. Nie można stracić z oczu Jezusa.

Przyglądajmy się swoim czynom, uczuciom i myślom. Z jakiego źródła pochodzą. „Wiem, że zgrzeszyłem i Ciebie zraniłem. Dziękuję Boże, że mi przebaczasz. Pomóż mi, zajmij się tym, z czym sobie nie radzę”. Grzechów nie widzimy, ale nasze uczucia dużo mówią o nas. Pokazują, że nie kochamy Boga, że Go lekceważymy. Nawet jesteśmy gorsi od szatanów, bo oni przed Bogiem drżą, a my nie drżymy przed Nim.

Jezus chce nas podnieść i odrodzić. Czeka na nas Ukochany naszej duszy. Tym bardzie zbliżmy się do Niego. Takiej odwagi trzeba sobie życzyć.

Konferencja ks. Mieczysława Jerzaka

Zacisze, 6 kwietnia 2021

Z ewangelicznych opisów spotkań Pana Jezusa Zmartwychwstałego z Marią Magdaleną, niewiastami, apostołami i uczniami wynika, że pierwszą reakcją tych wszystkich ludzi było niedowierzanie i lęk. Pan Jezus mimo wielokrotnych zapowiedzi swojej męki, śmierci i zmartwychwstania nie uzyskał ani zrozumienia, ani posłuchu.

Maria Magdalena, która wcześniej doznała miłosierdzia od Pana, tym bardziej chciała okazać miłosierdzie Jemu poprzez pośmiertne namaszczenie Jego ciała. Gdy przybyła na miejsce zobaczyła pusty grób. Już było trzy dni po śmierci, więc była pewna, że Jezus na pewno nie wróci do żywych. Przy pustym grobie płakała przekonana, że Jezusowe ciało ktoś musiał zabrać i ukryć. Słysząc pytanie: dlaczego płacze, sądziła, że zadał je ogrodnik, który mógł przyjść do pracy o tak wczesnej porze. Jezus musiał odsłonić się, aby mogła poznać z Kim rozmawia. Wypowiedziane w charakterystyczny sposób imię sprawiło, że „spadły jej łuski z oczu” i zrozumiała, że to jest jej Nauczyciel i Pan. Kiedy poznała Jezusa od razu zostało jej ujawnione, że wstępuje On teraz do Boga Ojca Jezusa i naszego, a później otrzymuje polecenie udania się do apostołów. Otrzymuje tę misję, ponieważ jest twardą osobą, język ma prosty, ale wymowny, a jej wiara uprawnia ją, aby poszła i głosiła uczniom Jezusa Zmartwychwstałego. Myślimy, że głosić Jezusa mogą tylko wybrane osoby, a tu niespodzianka. Kobieta oznajmia uczniom, że Jezus zmartwychwstał i ona Go widziała i przekazuje to, co jej powiedział.

W grona apostołów: Piotr i Jan udają się do grobu, aby sprawdzić, to co usłyszeli. Szybko orientują się, że kobieta mówiła prawdę i zaczynają wierzyć w to, co zapowiedział wcześniej Jezus, że po trzech dniach zmartwychwstanie. Pozostali uczniowie również mogli sprawdzić, że Jezusa nie ma już w grobie.

Tego samego dnia Jezus przychodzi do uczniów zgromadzonych w Wieczerniku, a później drugi raz, aby i Tomasz mógł Go spotkać.

Apostołowie po Zesłaniu Ducha Świętego od razu głoszą Jezusa. Dają świadectwo, że jest On Mesjaszem. Dla Żydów to stwierdzenie było istotne, ponieważ oni na Mesjasza czekali od dawna. Teraz zrozumieli, że nie tylko, że nie poznali Go, ale i doprowadzili do Jego śmierci. Stąd rodziło się w nich pytanie: co mamy robić? Odpowiedź Piotra pomaga nie popadać w rozpacz i daje nadzieję: nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest na odpuszczenie grzechów, a w darze przyjmijcie Ducha Świętego.

W naszym świecie panuje obawa przed zaraźliwą nową chorobą. Ci co ją przechorowali rozumieją i wiedzą, co to znaczy mieć nadzieję. Część z nich wie, co to znaczy mieć nadzieję w Zbawicielu. Zostaliśmy przygotowani i uformowani, by nieść wiarę i nadzieję innym ludziom. Oni tego potrzebują. Są teraz pozamykani w swoich „wieczernikach”, czyli w domach. Nawet jeśli wychodzą na zewnątrz nikogo nie spotkają, bo wszyscy pozostają w swoich domach. Cisza – ludzie zamknęli się w swoich domach, w sobie i przy swoich sprawach. Czekają na nadzieję, że życie zmienia się, ale się nie kończy. Śmierć fizyczna nie jest najgorszą sprawą, jaką można przeżyć. Choć jest bolesna, może przyjść zbyt wcześnie, może być niesprawiedliwa, może rodzić pytania: dlaczego? Warto wtedy wskazywać na Jezusa poprzez swoje uczynki. Ludzie z naszych uczynków mają czerpać nadzieję i wiarę w Pana Jezusa Zmartwychwstałego. To jest nowa misja, którą otrzymujemy od Niego: głosić tym wśród, których żyjemy, że Jezus jest Panem życia i śmierci. Tak apostołowie czynili wobec swojego pokolenia.

Prośmy Maryję, by wyjednała nam światło, gorliwość i mądrość apostołowania.