Konferencja ks Kazimierza Sztajerwalda

Zacisze, 23 maja 2023

Jeżeli mówimy o myśleniu po Bożemu, to jest też myślenie po ludzku. Nie trzeba być uczniem, dzieckiem Bożym, żeby myśleć po ludzku. Można zadać sobie pytanie: czy to co robię, myślę jest takie samo jak wszyscy myślą i robią? Do końca życia trzeba stawiać sobie pytania: Co mną kieruje?, Od kogo pochodzą moje myśli? Do czego mnie takie myślenie prowadzi?

Jezus podążył w stronę Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha. Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: Odpraw ją, bo krzyczy za nami! Lecz On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: Panie, dopomóż mi! On jednak odparł: Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom. A ona odrzekła: Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów. Wtedy Jezus jej odpowiedział: O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz! Od tej chwili jej córka została uzdrowiona. (Mt 15, 21-28)

W tytule konferencji zawarta jest myśl, że mamy ufać jak Kananejka. W zachowaniu kananejskiej kobiety można prześledzić kilka znaków.

Pierwszy znak – kobieta krzyczy, publicznie odwołuje się do wszechmocy Jezusa i oczekuje łaski. Woła do Niego: zrób coś, czy nie widzisz, co się dzieje z moim dzieckiem? Jezus najpierw milczy, a później po interwencji zniecierpliwionych uczniów odpowiada, że został posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela. Teraz mogłoby się pojawić u Kananejki myślenie na sposób ludzki: nie jestem z domu Izraela, więc nie jestem godna łaski, lecz tak się nie dzieje.

Drugi znak – kobieta upada przed Jezusem, z pokorą uznaje prawdę o sobie i nadal prosi: Panie pomóż mi. Prosi o cud. Człowiek myślący po ludzku, kiedy o coś prosi, a nie otrzymuje, to łatwo się zniechęca, uważa, że nie warto prosić. Tak Kananejka nie postępuje.

Trzeci znak – matka słysząc słowa: Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom, a rzucić psom, czyli nie należy ci się tyle łask, jeszcze bardziej się uniża i uznaje, że tak, to prawda, że ja i moje dziecko jesteśmy jak psy. Z nadzieją mówiąc: przecież i szczenięta jedzą z tego, co spadnie ze stołów ich panów. Uznaje niegodność swoją i córki, ale jednocześnie prosi choćby o okruszek z tego, co otrzymują owce z domu Izraela.

O co chodzi w tej historii? Celem rozmowy Jezusa z Kananejką jest uwolnienie córki z rąk demona. Jest to walka, którą ma stoczyć Kananejka. O co chodzi Jezusowi, że tak zwleka? Czy nie obchodzą go prośby, nie obchodzi Go to, że się kobieta uniża? Jezus chce, by matka uwierzyła.

On ją tak samo wychowuje, jak nas wychowuje. Mamy problemy ze sobą, czujemy się gorsi niż wcześniej, może mamy problemy z dziećmi, z wnukami. Prosimy, uniżamy się przed Jezusem, a On nie daje, ale dlaczego nie daje, przecież to, o co proszę jest dobre. Jezus chce przez takie doświadczenia nas formować, aby dać więcej. On w swojej odmowie prowadzi formację i oczekuje ufności, heroizmu, wymaga determinacji. Czy zachowasz się po ludzku, czy po Bożemu? Kobieta nie zrażona odmową, uznała, że jej się nic nie należało, bo jest grzesznicą. Pomimo wewnętrznych przeszkód zdobyła się na ufność. To spowodowało, że Jezus już nie mógł jej odmówić. Szczere wyznanie prawdy o sobie i śmiałe oczekiwanie na łaskę powoduje wylanie wielu łask.

Do zapisanego przez św. Mateusza wydarzenia możemy wstawić nasze historie. Możemy rozpoznać naszą pychę, bezradność, duchową recydywę. Czy potrafię publicznie odwołać się do Bożej mocy, do miłosierdzia? Prosimy po cichu, jakby wstydliwie. Jezus oczekuje odważnego świadectwa, publicznego uznania jego boskiej mocy. Niech ludzie zobaczą, komu ufam! Potrzebne jest wyraziste wyznanie wiary, ufności, by z podniesioną głową przyznawać się do Boga.

Pewna dziewczyna, która bardzo kochała Jezusa i starała się codziennie uczestniczyć we Mszy świętej, zmagała się z czymś w swoim życiu, co okazało się grzechem ciężkim. Spowiadała się z tego grzechu dwa lub trzy razy w tygodniu, by móc przyjmować komunię świętą. Nie przejmowała się względami ludzkimi, że zniecierpliwiony ksiądz nie da jej rozgrzeszenia. Nieraz tak się zdarzało, że nawet w dniu spowiedzi ponownie zgrzeszyła. Prowadziła wewnętrzną walkę, ale po ludzku. Wreszcie uznała, że sama sobie nie poradzić, bo stale wraca do tego samego. Zaczęła się inaczej modlić. Zaczęła dziękować Jezusowi, że tyle razy jej wybaczył ten sam grzech, ofiarowała Mu swoją słabą wolę. Po dwóch miesiącach zauważyła zmianę, bo ostatni raz spowiadała się miesiąc wcześniej. Bóg ją uwolnił od tego grzechu. Poczuła się szczęśliwa.

Czy Jezusowi nie zależało na uwolnieniu dziecka Kananejki? Gdyby tego procesu formacji nie było, to ile pychy byłoby w postawie proszącej osoby. Modliłam się i proszę otrzymałam, należało się mi. Myślenie na sposób Boży kieruje nas do pytania: czy Jezus uwolni mnie już teraz, czy chodzi Mu o coś więcej? Chodzi o serce, o pokorę, o ufność i przede wszystkim o duszę. Jezus tak nas prowadzi, by nasze serca były pokorniejsze.

Dziecko przed I komunią świętą modliło się o rowerek. Jednak wymarzonego prezentu nie otrzymało. Po uroczystościach zaniepokojeni rodzice pytali, co dziecko myśli o Jezusie skoro jego prośba nie została wysłuchana. Chłopiec odpowiedział, że Jezus go wysłuchał, ale nie zgodził się. Ten, kto myśli po ludzku w sytuacji niewysłuchanej modlitwy czuje się smutny, ma pretensję do Boga, nawet jest obrażony. Jakie myśli nam towarzyszą, gdy modlitwa nie jest wysłuchana?

Myślenie po ludzku sprzeciwia się realizacji zamierzeń Bożych. Ile łask możemy otrzymać, jeśli nie sprzeciwimy się Bożemu myśleniu. Jeśli modlitwa nie zostanie wysłuchana, zobaczmy własną niegodność, ufajmy, że Bóg ma plan, inny zamysł, którego w tej chwili nie widzimy. On nadal kocha.

Odmowa – to nie jest znak braku troski. Jezus chce zdrowia dziecka. Odmowa – to narzędzie w ręku Boga do tego, by człowiek otrzymał coś większego, ważniejszego. Jezus chce wychowywać do dorosłości w myśleniu, dorosłości w wierze, która nie poddaje się zniechęceniu. On nie dając natychmiast tego, czego oczekujemy, chce nas wychowywać do większej wiary. Bez takich doświadczeń nie nauczymy się ufać Jezusowi. Każde podobne doświadczenie uczy dojrzałej wiary.

Konferencja ks. Janusza Kopczyńskiego

Zacisze, 16 maja 2023

Francisco de Zurbaran: Agnus Dei (Baranek Boży) 1634 rok

„Biada światu z powodu zgorszeń! Muszą wprawdzie przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie. Otóż jeśli twoja ręka lub noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie! Lepiej jest dla ciebie wejść do życia ułomnym lub chromym, niż z dwiema rękami lub dwiema nogami być wrzuconym w ogień wieczny. ” (Mt 18, 7-8)

Św. Bernard wysłany na studia, nie odnalazł się w nowym środowisku. Uważał, że nowe otoczenia go degraduje moralnie i odciąga od Boga. Zdecydował się, aby porzucić studia. Po śmierci został ogłoszony doktorem Kościoła. Trzeba prosić Boga za przyczyną Matki Bożej, aby nauczyła nas, jak żyć, jak postępować, by mieć Boga w sercu. Jesteśmy tabernakulum Bożej obecności, Panie naucz nas, jak mamy żyć? Takie pytanie powinniśmy jak najczęściej zadawać Bogu.

Św. Jan Bosko poszukując domu dla swoich podopiecznych miał w pamięci słowa Pana Jezusa: „Szukajcie wpierw Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a to wszystko będzie wam dodane.” (Mt 6, 33) Kiedy już wybrał odpowiedni dom, nie miał wystarczającej ilości pieniędzy, aby go zakupić. W odpowiednim czasie zgłosiła się do niego pewna osoba przynosząc brakującą kwotę. I dom został zakupiony. Święty zabiegał wpierw o Królestwo Boże i o sprawy Boże, a nie o swoje zabezpieczenie, ani o swoje dobro.

Małe dzieci uczy się posłuszeństwa rodzicom, aby kiedy staną się samodzielne i dorosłe potrafiły być posłuszne Bogu. W zachowaniu wskazań Bożych w życiu przeszkadza nam zła wola, która odrzucając Boże zamierzenia, kieruje nasze myśli, tak by żyć po swojemu, realizować się wedle swoich zamiarów nie zwracając uwagi na Boże wskazania. Maryja wyprasza nam łaskę, abyśmy podejmowali zwykłe obowiązki ze względu na Boga, na Jego chwałę.

Podczas budowy kościoła z wieży spadł pracownik ekipy budowlanej. Myślano, że poniósł śmierć na miejscu, gdyż wieża była wysoka. Wszyscy byli zdziwieni widząc poszkodowanego, jak podnosi się z ziemi. Przeżył, ponieważ spadł na owcę, która tam znalazła się przypadkowo. Ona uratowała mu życie, choć sama poniosła śmierć. Na pamiątkę tego wydarzenia na wieży kościoła widnieje mozaika przedstawiająca owcę. Ta historia przypomina nam, że wszyscy zostaliśmy uratowani od śmierci przez Jezusa, który za nas poniósł śmieć. Maryja w Magnificat wychwala Boga okazującego miłosierdzie pokornym ludziom. Ona zachowana od grzechu może nas ratować od zgorszenia, prowadzić do Chrystusa, który gładzi każdy grzech. Nie ma takiego grzechu, którego Bóg nie mógłby nam przebaczyć, jeśli tylko go wyznajemy i prosimy Boga o przebaczenie.

Matka Boża chce nam przynosić Jezusa, ponieważ dzięki Niemu będziemy odcięci od zgorszenia i od zła. Św. Jan Chrzciciel mówił: „Trzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał.” (J 3, 30) Przepraszajmy Boga za zło, które dokonaliśmy, a uwielbiajmy za dobro. Ewa w raju przez nieposłuszeństwo stworzyła problemy wszystkim ludziom, a Maryja przez posłuszeństwo rozwiązuje problemy. Jeśli nie potrafimy się zdać na wolę Boga, Ona nas uczy zaufania Bogu. Maryja prowadzi nas do Jezusa bezpiecznymi drogami.

Pewien oficer omawiał z żołnierzami drogi wyjścia z pułapki wroga. Powiedział im, że są dwie drogi. Jedna łatwiejsza do pokonania, a druga trudniejsza. Na łatwiejszej drodze żołnierze będą narażeni na ostrzał snajperów, a na trudniejszej drodze będą niewidoczni dla wroga i się uratują. Matka Boża prowadzi nas właśnie takimi drogami, byśmy nie znaleźli się w zasięgu zła. „Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo by pożreć.” (1P 5,8)

Wokół nas są ludzie, którzy przypatrują się nam, jak żyjemy, jako osoby wierzące, czy żyjemy tym, o czym mówimy. Świadectwo Ewangelii w oczach ludzi staje się wiarygodne, kiedy widzą że wierzący ludzie w Boga prawdziwie żyją zgodnie z tym, co deklarują.

Daj nam Panie iść bezpieczną drogą Maryi, którą Ona podążała, a teraz nam wskazuje.