Konferencja ks. Kazimierza Sztajerwalda

(zapis konferencji na podstawie własnych notatek E. Myśliwiec)

Zacisze, 13 czerwca 2017

Zdjęcie: opusdei.pl

Celem ostatecznym naszego życia na ziemi jest zjednoczenie się z Bogiem. Charyzmatem Ruchu Rodzin Nazaretańskich jest komunia z Maryją. Matka Boża zjednoczona z Bogiem wpisuje się w dzieło zbawienia.

Jak zabiegać o relację z Maryją?

O tym pisał św. Maksymilian Kolbe: Ważne jest, żebyśmy jak najprędzej wyrzekali się siebie. Trzeba, żeby nic a nic nie mieć swojego, ale żeby Ona robiła, żeby być Jej narzeędziem. Jak łatwo każdy przyłapuje się na tym, że z wielką gorliwością chce pracować, ale często według własnego upodobania. A tu trzeba, żeby Niepokalana przez niego działała i chodzi o to, by był narzędziem w Jej rękach, anie po to, zeby jak najwięcej zrobić według własnych pomysłów. (131) Nie drukarnie, nie maszyny są ważne. Istotą jest byśmy byli zjednoczeni z Niepokalaną, byśmy żyli tak, jak Ona sobie życzy.

Św. Ludwik Grignion de Monford powiedział: Aby duszą kierował dch Maryi, którym jest duch Święty, powinna ona: zanim cokolwiek postanowi, wyrzec się własnego ducha, własnego światła, własnej woli, np: przed odmówieniem modlitwy, rozmyślaniem, przed Mszą świętą, przed Komunią świętą, gdyż słabość naszego rozumu, złośliwość naszej woli i naszego postępowania, gdybyśmy się nimi kierowali, stawiałaby zapory duchowi Maryi, chćbyśmy je uważali za dobre. (Traktakt... 258)

Jak to należy realizować?

Zanim cokolwiek postanowisz, wyrzeknij się własnej inicjatywy. Oddaj inicjatywę Maryi. Podejmując jakielkowiek zajęcia, przystępując do modlitwy, przychodząc na Mszę świętą czy przyjmując komunię świętą wyrzeknij się własnej woli. Nie ufaj sobie, bo ludzki duch kieruje się egoizmem, pychą i miłością własną.

Poddaj się duchowi Maryi, mówiąc: Matko moja najdroższa, wyrzekam się siebie i chcę być narzędziem w Twoim ręku. Oddaj Jej wszystko, co posiadasz, swój czas, siły, wszelkie dobra.

Ponawiaj akt oddania się Maryi, jak najczęściej. Wyrzekaj się swoich spraw, aby Ona miała dostęp do twojego serca.

Celem poddania się Maryi jest byś otwierał się na komunię z Bogiem. Za wszystko bądź Bogu wdzięczny. Im bardziej jesteś wdzięczny, tym więcej otrzymasz darów.

Grzech, który jest znakiem egoizmu i pychy niszczy komunię z Bogiem. Ale grzech wyznany z pokorą sprawi, że zyskasz serce Boga. On z miłością przytula skruszonego i proszącego o przebaczenie grzesznika. Słowa przepraszam, żałuję wiele u Niego znaczą.

Matka poświęca swojemu dziecku wiele troski. Jesteśmy podobni do dzieci, które wymagają wiele poświęcenia, uwagi i miłości Matki Bożej. Ona zabiega i troszczy się o nas. Małe dziecko bez pomocy matki nic nie może zrobić. My bez pomocy Matki Bożej nie możemy zrobić nic dobrego. Możemy chcieć dobro, a sami z siebie wybierzemy zło.

Pozwólmy prowadzić się Maryi. Róbmy wszystko przez Nią i z Nią, w Jej duchu. Kiedy jesteśmy poddani Maryi zawsze znajdzie się dla nas ratunek i nadzieja. Matka Boża pragnie być z nami. Jest gotowa przyjść nam z pomocą. Przywołujmy Ją jak najczęściej do naszego serca i do naszego życia.

Zdjęcie ze zbiorów rodzinnych pp. Moniki i Andrzeja Wiland

W sobotę 10 czerwca 2017 w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Zielonce pożegnaliśmy śp. Tomka Wilanda, naszego współbrata z Ruchu Rodzin Nazaretańskich. Na Mszy świętej modliła się rodzina i jego przyjaciele. Mszę świętą sprawowali: ks. Prałat Mieczysław Stefaniuk (wieloletni proboszcz, a obecnie senior w miejscowej parafii), który przewodniczył Mszy świętej, ks. Marek Kruszewski (proboszcz z parafii bł. Karoliny Kózkówny w Białobrzegach), ks. Henryk Zieliński (redaktor naczelny tygodnika Idziemy), ks. Bartosz Porzeziński (miejscowy wikariusz) i ks. Adam Kurowski (wikariusz w parafii św. Barnaby w Warszawie) z Ruchu Rodzin Nazaretańskich, który wygłosił Słowo Boże. Oto kilka myśli z jego homilii:

Słowo znajomi nie pasuje do tych, którzy się tutaj dzisiaj zgromadziliśmy, bo trudno było być tylko znajomym dla Tomka przy Jego niezwykłej osobowości. Życie Tomka było bogate w skrajności. W młodym wieku sprawny fizycznie, o mocnej osobowości, pogodzie ducha, uśmiechu. Był u szczytu swoich sił fizycznych. Uprawiał m.in. sporty walki i odnosił w nich sukcesy. Był kandydatem do kadry Polski. Po okresie sprawności i siły doświadczył drogi jakby w przeciwnym kierunku. Jednak był to w rzeczywistości jej ciąg dalszy. Jego życie pokazało pedagogikę, z jaką Bóg z całą delikatnością i cierpliwością obejmuje każdego człowieka.

Tomek miał silną osobowość i zdecydowane poglądy, przy których wytrwale obstawał. Równolegle do procesu osłabiania sił fizycznych następował w nim proces zdobywania się na odwagę rezygnacji z uporu. Słabła siła jego wizji życia, by mogła pojawiać się zgoda na Boże widzenie rzeczywistości. Kiedy tracił siły fizyczne otwierał się na Bożą łaskę i na Bożą bliskość. W jego życiu, tak jak w soczewce pokazana jest droga, jaką Bóg chce prowadzi każdego z nas, abyśmy mogli spotkać się z Nim w niebie, także już tu na ziemi.

W dzisiejszym Słowie Bożym słyszeliśmy słowa: „Nikt nie zna Syna tylko Ojciec, i nikt nie zna Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11, 27).
Ojca Niebieskiego zna tylko Jego Syn – Pan Jezus. Jednak w szerszym sensie bycie w postawie syna - zgoda się na prowadzenie przez Boga pozwala człowiekowi poznawać Ojca. Tomek właśnie godził się na to prowadzenie i doświadczał bycia dzieckiem Boga. Poznawał Go już za życia, kiedy godził się na prowadzenie przez trudne doświadczenia. Posłuszeństwo Ojcu i zgoda na tracenie przywiązań, by zyskać bliskość z Bogiem nie jest dla nas taka oczywista. Trudno nam z siebie zrezygnować i bronimy się przed tym, by to Bóg nas kształtował.

Bóg przeprowadzał Tomka przez życie, aby doświadczył bliskości Ojca. Pozwolił mu pożegnać się ze światem w dniu udzielania Ducha dziecięctwa, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, dnia 4 czerwca 2017. Śp. Tomek spotkał się z Ojcem w mieszkaniu, które mu obiecał i przygotował sam Jezus. Doświadcza pociechy od Boga. Tak jak Tomka, tak samo i nas Bóg chce przygotowywać, byśmy przebywali w wieczności, mieli udział w Jego życiu i zamieszkali w Jego Domu.

Wspomnienie o Tomku

Tomek Wiland urodził się 23 września 1965 roku. Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej. Uprawiał sport od lat młodzieńczych. Trenował tenis, karate i kick-boxing, lubił szybką jazdę samochodem. W sporcie osiągnął duże sukcesy. Był kandydatem do kadry narodowej w sztukach walki.

W wieku 24 lat zachorował na stwardnienie rozsiane (SM). Pierwsze objawy choroby zaniepokoiły go na Wielkanoc 15 kwietnia 1990 r. Choroba postępowała rzutami dając kolejne pogorszenie sprawności fizycznej. Tomek przyjmował z wiarą swoje dolegliwości i ofiarował je Bogu. Matka Boża zachęcała dzieci w Fatimie, by ofiarowały się za biednych grzeszników. Podobnie i On czuł się zachęcony, by ofiarować swoją chorobę za innych. To dawało Mu siłę do znoszenia z pogodą swojej sytuacji. Ks. Sławek Kowalski, który Go spotykał na turnusach rehabilitacyjnych powiedział: inni w podobnej do Jego sytuacji byli załamani i przygnębieni, a Tomek wprost przeciwnie był pełen radości i innych podnosił na duchu.

Tomek był ciepłym i radosnym człowiekiem. Miał wielu przyjaciół, z którymi utrzymywał kontakty. Należał do grupy Ruchu Rodzin Nazaretańskich w Zielonce. Na spotkaniach diecezjalnych Ruchu można Go było spotkać przywożonego przez przyjaciół z RRN samochodem i na wózku inwalidzkim. Należał do grupy w Zielonce. Po 2007 roku grupa przestała istnieć, tylko On pozostał. Od wielu lat nie wychodził z domu, ale z uwagą interesował się tym, czym żyje Ruch. Swoją wiarą chętnie się dzielił z innymi. Na naszej stronie (www.rrnpraga.pl) w zakładce Świadectwa znajduje się Jego wypowiedź, jak odnalazł Boga, pt. „Epizody z życia Tomka Wilanda”. Jego świadectwo było pierwszym umieszczonym na naszej stronie.

Utrzymywał kontakty z wieloma osobami i środowiskami. Do Jego mieszkania przychodziło wiele osób, także młodych. Przychodzili, by się pomodlić, pośpiewać przy gitarach. Kilka lat temu ukazał się wywiad w tygodniku „Idziemy”, w którym dał świadectwo swojej drogi wiary i odkrywania Boga.

Ostatnie półtora roku życia leczył niegojącą się odleżynę. Jego choroba trwała 27 lat. Rozpoczęła się na początku Okresu Wielkanocnego roku 1990, a miała swój kres na zakończenie Okresu Wielkanocnego roku 2017. Opiekę nad Nim w sposób niezwykle oddany sprawowali do końca Tata Józef i Brat Andrzej.

Tomek odszedł do Pana w niedzielę 4 czerwca 2017 w Święto Zesłania Ducha Świętego. W chwili śmierci Jego twarz pozostała spokojna, pogodna, lekko uśmiechnięta. Spoczął w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Zielonce.

Wspomnienie o Tomku Wilandzie napisała Elżbieta Myśliwiec

Zacisze, 6 maja 2017

Konferencja ks. Adama Kurowskiego

Zdjęcie Stockowe od Dreamstime

Wszyscy słuchamy codziennie bieżących wiadomości. Mamy nawyk dzielić je w uproszczeniu na dwie kategorie: na złe lub na dobre. Wiadomości wiążące się z cierpieniem z reguły określamy jako złe. Wiadomości sprawiające nam radość określamy z kolei jako dobre. Jest to niestety ogromne uproszczenie i swoiste przekłamanie. W porządku duchowym wszystkie wiadomości są dobre, tylko jedne są trudne, a inne łatwiejsze. Jak nazwalibyśmy wiadomość przekazaną uczniom przez Pana Jezusa, że będzie cierpiał i umrze na krzyżu – za dobrą, czy złą? Wiadomość ta była dobra, choć skrajnie trudna.

Wydarzenia mają bardzo ważną rolę do spełnienia. W nasze życie wpisane jest cierpienie, niekoniecznie zasłużone przez nas samych. Jednak możemy być zaproszeni do przyjęcia cierpienia za drugiego człowieka, w jego intencji. Cierpienie jest po to, byśmy otwierali się na Boga i na Jego łaskę oraz jest elementem naszej życiowej drogi.

Znamy piosenkę, w której zapisane są słowa: Daj Boże mój, obecność Twoją czuć. Czy brak świadomości obecności Boga, choć się tego pragnie jest łaską? Nie wiemy na ile Tobiasz, bohater dzisiejszego I czytania czuł obecność Boga. Wiemy tylko, że był wierny Bogu. Utrata wzroku była trudną łaską, a w perspektywie Bożej pedagogiki miała sens i znaczenie dla niego oraz całej jego rodziny.

Wsiadając dziś do pociągu, usłyszałem za plecami, że jedzie on w kierunku przeciwnym do zamierzonego. Zapytałem: skąd pani wie, gdzie jadę. A ona: słyszałam, jak pan kupował bilet. Nie ma złych wiadomości, tylko są trudniejsze lub łatwiejsze do przyjęcia. Wszystkie mają nam pomagać odkrywać obecność Bożej opatrzności, zwracać nasze serca do Jezusa i na Nim się opierać. To nie my tworzymy scenariusz naszego życia, lecz Bóg jest jego reżyserem.

Tobiasz miał scenariusz na życie żony i oburzał się na nią, że mogła mieć związek z ewentualną kradzieżą. Ona zniecierpliwiona chorobą i podejrzeniami męża, również po swojemu wyobrażała sobie jego życie. Uważała, że za swoje sprawiedliwe i wierne Bożym przykazaniom życie Tobiasz powinien cieszyć się dobrym zdrowiem i powodzeniem. A było tak bardzo inaczej.

Każde, bez wyjątku wydarzenie może mieć dla nas dobre skutki. Nawet własny zły czyn może przekonać nas o naszej niedoskonałości i prowadzić do większej pokory i zawierzenia się Bogu. Chciejmy w takich doświadczeniach ufać bardziej Bogu, a nie sobie i swojej mądrości. W każdym człowieku jest coś ze starego człowieka, który myśli, że za dobre czyny nie może go spotkać cierpienie. Jedynym sprawiedliwym jest Pan Jezus. Tobiasz musiał wiele przejść, by nabrać pewności, że dobro nie jest darem człowieka dla Boga, lecz jest darem, jaki Bóg udziela człowiekowi. Sprawiedliwy człowiek, to ten, który ufa Bogu i Jemu przypisuje dobro. Święci nawet w najtrudniejszych okolicznościach widzieli okazję do tego, by ku Bogu wzrastać. W Nowym Testamencie cierpienie nabiera nowego znaczenia. Tak o nim mówi Jezus: „Wy będziecie się smucił, a świat będzie się weselił. Wy będziecie się smucić, ale wasz smutek zamieni się w radość” (J 16, 20). Smutek, to oczekiwanie na prawdziwy powód do radości, jakim jest sam Bóg. Nie należy zbytnio wybiegać w przyszłość i wyobrażać sobie jak będzie wyglądało nasze prawdziwe dobro.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii został postawiony wobec podchwytliwego pytania faryzeuszy. „Czy należy płacić podatek cezarowi?” (Mt 22, 16) On znalazł rozwiązanie, bo ufał Ojcu, Który je znał. Bóg jest większy także od ludzkiej przewrotności. On wie, jaki jest sens sytuacji pozornie bez wyjścia. Próbujmy nie nazywać trudnych wiadomości złymi. Chciejmy oczekiwać z ufnością na rozwiązania Boga. Sprawiedliwym ostatecznie jest Bóg, Który „wie czego nam potrzeba” (Mt 6,8). On ukazuje prawdziwy sens wydarzeń, które według naszych przekonań, uważamy za złe, a jest nim to, byśmy zwracali się z pokorą do Boga przekonani o Jego mądrości i o trosce o nasze życie.